Door: Rob Oele

Bijna 60 jaar geleden, ruim een decennium na afloop van de Tweede Wereldoorlog, ging ik voor het eerst naar school, de kleuterschool. Ik was de oudste van een gezin van 4 kinderen dus ook voor mijn ouders was het nieuw. Die twee jaar waren bepaald niet fijn voor me. Zelf weet ik er niet veel meer van maar mijn vader en moeder vertelden me later desgevraagd dat ik bijna altijd pijn in mijn buik had, daar op het “Mierennest”. Pas toen mijn zusje er anderhalf jaar later haar opwachting maakte zagen ze dat hun kind ook vrolijk en opgeruimd kon zijn op school.

Vijftien jaar geleden ontdekte ik dat ik een HSP’er ben. Ik las de boeken van Elaine Aaron en het was een feest van herkenning voor me. De ontdekking kwam laat, te laat weliswaar maar het deed me goed. Het hielp me om bepaalde moeilijke fases uit mijn leven met andere ogen te bekijken en dat gaf me lucht. Want wat ik voordien als neurotische trekjes van mezelf bestempelde, zag ik nu als de normale, logische reacties van een hoogsensitief iemand. En ik begreep dat onder andere ook mijn moeilijke kleuterschool episode in dat plaatje past. Het gevoel overweldigd te zijn, je bovenmatig bepaalde emoties van (belangrijke) anderen aantrekken en je daardoor beklemd voelen, dat gebeurde me toen en daar. Met buikpijn als fysiek symptoom.

Want wat overkwam me op het Mierennest? Het geval of misschien beter gezegd mijn lot was dat mijn kleuterleidster een overlevende was uit een Duits concentratiekamp. Ze bracht een onderliggende emotie van angst, en een regime van disciplinering in de klas die me -meer dan de meeste anderen denk ik- deed verstijven. De oorlog was nog “vers”; daar werd niet over gesproken wat extra spanning gaf. Mijn prestaties leden sterk onder die situatie: volgens haar kon ik na de kleuterschool een normale lagere school niet aan. Maar wat bleek? Dáár kreeg ik een lieve, ontspannen juffrouw en werd ik een van de beteren van de klas. Later haalde ik mijn gymnasium diploma waarna ik afgestudeerd ben als ontwikkelingspsycholoog, wat in die tijd vooral kinderpsycholoog was. Ik denk nu weleens dat mijn keuze voor díe specialisatie onbewust mede bepaald is door de kleuterschool episode. Ik herinner me dat ik als lagere schoolkind nog een paar keer naar het Mierennest terugging omdat ik mijn oude kleuterschooljuf ondanks alles wilde helpen, hoe wist ik niet goed. Een vergeefse fantasie van een klein jochie maar wel te verklaren vanuit het HSP zijn: gericht zijn op de pijn van een ander en daarvoor in de bres springen.

Ik zei het al, het lot had deze gang van zaken voor mij in petto. Een dergelijke onveilige fase in mijn vroege jeugd heeft me, zeker ook als HSP’er in de dop, schade toegebracht. Het vormt in die zin een breuklijn in mijn leven. Maar gelukkig werpt dat leven ook reddingsboeien uit, in mijn geval in de vorm van een lieve juffrouw op de lagere school die me aanvoelde en deed opbloeien. Achteraf zie ik ook de andere kant van de medaille. Ik kan blij zijn met mijn vermogen om in zekere zin in te kunnen tunen op dieperliggende emoties die ook deel uit maken van het menselijk bestaan. In mijn werkend leven bijvoorbeeld uitte dat zich in een sterke intuïtie, in creativiteit en een coachende, richtinggevende rol. Daar kan ik met voldoening op terug kijken.

Rob Oele (63) kijkt als HSP’er terug op zijn leven. Met name belicht hij de breuklijnen uit zijn levensloop die pijnlijk waren maar waarachter toch telkens weer een nieuw perspectief opdook. Deze “Kleuterschool” blog is de eerste van een reeks die hij van plan is hier te publiceren.

Please follow and like us: