Als ik ’s ochtends vroeg nog half slapend op het randje van mijn bed zit, overweeg ik heel even om weer terug naar bed te gaan. Mijn lijf voelt aan alsof ik al 40 uur gewerkt heb deze week, alles is stijf en mijn rug, nek en hoofd doen zeer. Mijn hoofd is al enigszins onverstaanbaar aan het brommen. Hmmm…ik geloof niet dat ik met mijn goede been uit bed ben gestapt, schiet er door me heen.

Als ik eenmaal op mijn werk ben merk ik dat er een bepaalde onrust in mijn lijf zit. Een soort opgejaagd gevoel. Alsof er storm op komst is…met onweer, regen en wind… Mijn hoofd moppert en bromt. Mijn spieren in mijn lijf doen nog steeds zeer en ben echt niet vooruit te branden. Gelukkig moet ik vandaag maar vier uurtjes werken. Ik vind het verschrikkelijk als ik zo verscheurd aanwezig ben op mijn werk. Een deel in mij wil contact maken met de bewoners daar, zodat ik ze kan helpen, kan bijstaan, met ze mee kan lopen en kan ondersteunen daar waar nodig. Als alles in mij stroomt, gewoon één geheel is, dan kan ik ze echt bereiken, met ze meebewegen. Maar vandaag lukt me dat niet.
Mijn hoofd is zo boosaardig aan het mopperen op alles en iedereen maar vooral tegen mij. Ik deug niet, ik ben slecht, ik had me ziek moeten melden want ik ben iedereen alleen maar tot last…Het is hard werken om te zorgen dat ik niet mijn eigen gedachten aan het worden ben. Het gekke is, ik kan soms niet eens goed verstaan wat het hoofd nou daadwerkelijk zegt. Ik ben er te bang voor geworden…en dat zorgt voor de verscheuring…ik ben bang voor mezelf. En een deel van mezelf kruipt de veilige bunker in. Bang en verdrietig voor dat kritische hoofd, want het andere deel van mij kan nooit aan de eisen en de wensen van het hoofd voldoen.

Wanneer de ochtend voorbij is en ik eindelijk in mijn auto zit, weet ik ergens dat ik te veel in mijn hoofd zit en dat de storm in mij steeds heftiger wordt. En hierdoor totaal geen contact meer met mijn lijf heb. De ademhalingsoefeningen lukken nauwelijks en ook de oefeningen om weer in het hier en nu te komen en te blijven, lukken maar voor de helft. Ik kan me niet concentreren. En zonder dat ik het in de gaten heb, word ik langzaam mijn gedachten. Een boos en moe persoon, die al scheldend in de auto zit en waar mensen een blokje voor om gaan als ze me tegen komen. Het liefst wil ik naar huis en naar bed. Slapen, slapen nog eens slapen. Soms hoop ik als ik dan weer wakker word alles dan opeens anders is. Dat die boze persoon weg is. Tranen lopen over mijn wangen terwijl ik aan het rijden ben.

Zou afleiding misschien voor nu een goede oplossing zijn? Even het winkelcentrum in om weer contact te maken met de buitenwereld, het hier en nu?
Even later rij ik de parkeerplaats op, maar hoofd begint te protesteren. Wat ga je nou doen? Ga nou maar naar huis. Je moet Benji uitlaten. Ik neem het wel degelijk waar allemaal, maar ik probeer niet te luisteren. Ik weet dat het geen zin heeft om te willen dat het hoofd gaat zwijgen. Het zwijgt nooit.
Maar het is zwaar om niet toe te geven, om niet te luisteren naar wat het hoofd allemaal voor negatieve dingen over mezelf en de omgeving zegt.

Beelden van vroeger vliegen voorbij. Beelden waarin de leraar van school uitroept dat ik nog te dom ben om in de goot te belanden. Mijn allereerste baas die zei dat ze me liever weg wilde hebben omdat ik met mijn gedachten totaal op een andere planeet zat…opmerkingen dat ik er altijd met mijn pet naar gooi, dat ik zit te dromen dat ik dom ben dat ik nooit iets afmaak…enz enz…

Het gekke is dat er geen ruimte meer is voor de positieve ervaringen, dat alleen de meest pijnlijke beelden op je netvlies blijven afspelen.
Ik probeer er doorheen te kijken, adem te halen en goed rond te kijken zodat ik echt kan zien waar ik ben, maar fuck wat is dat moeilijk, zwaar en pijnlijk. Soms weet je gewoon even niet meer wat realiteit is op zulke momenten..… Het is net of je probeert de weg te vinden in een dichte mist en je je probeert te oriënteren waar je bent….het kost mega veel energie.
Ik stap de eerste winkel in. Ik probeer de blikken van andere mensen te vermeiden omdat ik bang ben voor hun blik, maar tegelijk ook bang ben dat als er iemand vriendelijk naar me glimlacht, zo zullen schrikken van mijn boze ogen en uitdrukking. De ander kan er ook niets aan doen dat ik me zo verscheurd voel.

Mijn boze hoofd begint steeds harder tegen de wereld en tegen mij te schelden. Na drie winkels geef ik het op. Ik haal nog een patatje en neem buiten plaats op een bankje waar ik even alleen kan zitten. Ik huil van binnen…mijn eigen angst en negatieve denken is zo groot dat het me klein maakt. Dat ik mezelf nu belemmer om echt te gaan leven met alles erop en eraan. En dan al die jaren therapie en al die jaren medicijnen er wel voor gezorgd hebben dat ik kon overleven maar niet heb kunnen leven.

Een intens verlangen om te bellen naar de Forta om even met Dominique te kunnen praten overvalt me. En dan opeens, alsof ik geraakt wordt door een bliksem, spring ik op van het bankje. Bellen naar Dominique? Ben je nou helemaal bedondert! Wat is er nou toch? Waarom die angst en de boosheid? Even is het heel stil in mij…en dan…dan weet ik opeens waarom ik zo aan het vechten ben.

Die masterclass van Saskia Klaaysen is vanavond! Ik heb mij opgegeven voor een online masterclass over Rejection Sensitivity bij Anahata personal coaching. Hoe kon ik nou zo mega stom zijn om me daar voor op te geven?? Mijn hartslag gaat omhoog en het zweet breekt me uit terwijl ik het tegelijk onwijs koud krijg. Tegelijkertijd besef ik ook dat ik er voor ander mensen nu heel dom uit moet zien. Ik zat eerst in één gedoken op dat bankje en nu sta ik rechtop, met meer patat op de grond dat in mijn bakje en tranen die maar blijven lopen. Ergens moet ik toch een beetje lachen om al deze kwartjes die binnen enkele minuten met bakken uit de hemel komen vallen. Owww Pfff DAT is het dus. Een mega oud patroon, de kern van het niet meer willen leven (voor mij dan). Nu ik weet wat mijn angst is, wat de oorzaak is, krijg ik iets wat lucht. Ik stuur wel een mailtje dat ik plotseling moet werken of zo… maar de masterclass ga ik mooi niet doen!! Zo…opgelost! Ik droog mijn tranen, eet snel het bakje patat verder leeg en besluit om naar huis te gaan. Ik ben zo moe dat ik echt even naar bed moet om te gaan slapen.

Om acht uur die avond is het zover. Ik heb werkelijk geen idee wat ik kan verwachten. Kostmisselijk en met knallende koppijn zit ik achter mijn laptop. Zou ze mij ook kunnen zien, vraag ik mezelf af. Godsamme laten we hopen van niet. Allerlei smoesjes had ik bedacht om hier onderuit te kunnen en hoe verleidelijk het ook was, ik heb er niets mee gedaan. Wie denk ik eigenlijk wel niet wie ik ben? Wie zegt nou dat ik hier last van heb? Ik ben gewoon knettergek, niet te helpen, ik stel me gewoon aan en heb simpel weg wat vaker een paar flinke schoppen onder mijn kont nodig en niet zo’n kletspraatje van iemand achter een computer.

De masterclass was eigenlijk één grote herkenning voor mij. Mijn hoofd stopte zelfs met de negatieve opmerkingen en het angstige deel wat zo graag weg willen rennen van die computer is blijven zitten. Ik durfde het zelfs aan om zo nu en dan iets te typen. Ik ben hier niet alleen in en ik kan dit doorbreken, hoe fijn is dat! Sterker nog…ik ben er al mee bezig. En dat laatste was voor mij de mooiste en de grootste ontdekking. Ondanks al mijn angsten en weerstand wat mij als persoon de hele dag in zijn greep heeft gehad, ben ik het aangegaan. Of ik nu in één keer ‘genezen’ ben? Nee, maar ik ben weer een stapje verder. Ik begrijp en herken het nu. Ik mag naar mijn angsten kijken, zolang ik maar blijf checken of het reëel is en ze niet wegduwen, want als ik dat doe, komt er boosheid om de hoek kijken, gaat mijn hoofd op hol slaan en word ik uiteindelijk mijn gedachten.

Saskia noemde het topsport….ik heb dat nooit zo bekeken. Maar deze dag voelde inderdaad alsof ik de hele dag een topprestatie heb geleverd. Een keus die ik zelf heb gemaakt omdat ik mijn patroon wil doorbreken en niet wil toegeven aan al die boze en negatieve gedachten. Het voelde idd als of ik tegen een berg aan het wandelen was met een gigantische storm tegen me. Het was klimmen en klauteren met af en toe wat rust, maar toch, altijd maar weer omhoog en door want anders donder je naar beneden. Echt even rusten en lange pauze was geen optie. Het verklaard nu ook waarom ik zo waanzinnig moe ben

Angst is iets wat mij de hele dag al tegenwerkt, het wil me laten verdwijnen, geeft mij weer het gevoel dat ik onzichtbaar wil worden.. Het laat me stilstaan, het laat me ophouden met leven…Het wordt tijd om hier verandering in aan te brengen!

Louise de Zeeuw (1974) zit nog in de ontdekkingsfase van het hoogsensitief zijn. Ze woont samen met haar vrouw en huisdieren in Capelle aan den IJssel en werkt als verzorgende IG in de ouderenzorg. Haar werk met mensen met dementie is haar lust en leven. Ze hoopt met haar blogs mensen een kijkje te geven in haar ontdekkingsreis omtrent hoogsensitiviteit.

Please follow and like us: