Je dacht vast dat het over onze dochter gaat? Uhm, het gaat over mij. Nu is ‘bang’ misschien wat overtrokken, maar ik wil jullie meenemen in mijn achtbaan aan emoties en gedachten de afgelopen weken, met betrekking tot de wereld van acro.
Voorkennis
Misschien had ik me van tevoren wat meer moeten verdiepen in deze sport. Zodat ik niet zo blanco had toegezegd mijn dochter erop te laten. Maar ik dacht turnen/acro, het lijkt allemaal op elkaar, dus of ze nou het één of het ander doet. Alleen maar leuk voor haar. En ik moet erbij zeggen. Ze vindt het gelukkig ook heel leuk! Maar jeetje zeg, het is een wereld apart. En ik als acro dumbie heb de afgelopen weken behoorlijk wat kennis gekregen over deze wereld. En door mijn hoogsensitiviteit kwam het behoorlijk rauw op mijn dak.
Het is veel
Ze moeten veel leren, een routine voor de wedstrijd, balans, dans, uithoudingsvermogen, kracht en er worden best wat uurtjes in de week getraind om steeds beter te worden. Demi begon na het seizoen met 5 lesuren per week. En dat heb ik meteen na de eerste week terug moeten schroeven. Naar 4 lesuren. Maar je denkt toch zeker niet dat ik dat zomaar doe? Nee, daar moet ik eerst over in gevecht met mezelf. “Want is dat niet zwak dat je je kind het nu al laat “opgeven”. Moet ze niet gewoon aan wennen. Hoort het er niet gewoon bij?” Gelukkig won mijn gevoel het van mijn verstand en voelde ik aan alles dat ik op de rem moest trappen voor Demi. Wanneer je kind de dag na een acro les van 2 uur en 1 kwartier alleen maar huilt en de hele wereld stom vindt, dan heb je signalen genoeg lijkt me.
Acrojury
Er is een tekort. Aan acrojuryleden. Dus voor de zomervakantie werd gevraagd welke ouders zich daar eventueel voor zouden willen aanmelden. Inmiddels heb ik van mezelf geleerd en wist ik dat ik niet gelijk “ja” moest zeggen. Eerst nadenken. Dus dat heb ik gedaan. In de zomervakantie. Overlegd met mijn man. En met de start van het nieuwe seizoen besloot ik aan te geven wel jurylid te willen worden. 3 dagen een cursus volgen en dat was het. Dacht ik… Waarom ik überhaupt dacht dat dit wel zou kunnen naast mijn bedrijf en alles wat ik daarvoor aan het opstarten ben is mij een raadsel. Maar mijn drang om te pleasen was groter dan de noodzaak aan mezelf te denken.
De zaterdag van de eerste cursusdag kwam dichterbij en we kregen in een online omgeving al wat informatie door om ons te kunnen voorbereiden. Informatie van bijna 100 pagina’s. Paniek bekroop me. Ik voel dat dat in mijn buik en mijn benen. “Ojee Karin… wat heb je nu weer gedaan. Als dit alleen nog maar de voorbereiding is?” De lieve trainster van Demi bood aan me nog het een en ander uit te leggen tijdens de training van Demi. En tijdens die training, toen er werd gesproken over steno, kreeg ik het nog benauwder. Maar ik besloot die gevoelens te negeren en gewoon maar eens te zien waar het zaterdag allemaal over zou gaan.
Error
Ik kan nog maar weinig vertellen over de inhoud die ik die zaterdag allemaal te horen kreeg. Mijn hoofd is die dag op tilt geslagen door verschillende dingen. De enorme hoeveelheid informatie, alles wat ik moest weten, de hoeveelheid examens die ik zou moeten doen. En daarnaast dacht deze acro dumbie dat ik gewoon maar een bordje omhoog zou moeten houden met daarop een cijfer. Ik had geen enkel vermoeden over meeschrijven tijdens de routine. Steno noteren. Punten aftrek geven. Ik wilde helemaal geen punten aftrek geven aan kleine kinderen die zo hun best doen. Aan het eind van de dag was ik misselijk en leeg. Dit was dus niet voor mij. Maar dan komt dat moeilijke punt hoe ga ik dit nu weer zeggen tegen de vereniging van Demi!? Want ik wil niemand teleurstellen. “Je hebt jezelf hiervoor opgegeven. Dus hoe ga je dit nu brengen?”
Gelukkig was er gewoon begrip voor mijn reactie op het hele verhaal. En was hen ook niet helemaal duidelijk verteld dat het zoveel zou zijn voor ons om te moeten doen.
Acropakje
Dacht je dat dat het was? Guess again. Er moeten acropakjes komen. Voor de wedstrijd. En waar ik in mijn jonge leven nooit verder was gekomen dan een gewoon gympakje voor gymles op school, vernam ik nu dat er pakjes gemaakt worden voor 150 euro of meer! Steentjes, stofjes, pailletjes, rokjes, mouwtjes. Het lijkt wel showbizz! Mijn lieve man keek me aan of hij water zag branden toen ik de bedragen noemde van de acropakjes. “Oké” dacht ik, “je hebt gelijk”. Dus ik heb met moeite aangegeven dat ik dat echt teveel geld vind. Helemaal voor onze dochter van 7 die dit voor het eerst doet. Je zit namelijk met een acro duo partner die ouder is en dit alles moet natuurlijk wel in goed overleg gaan. De behoefte van een 14 jarig meisje zijn heel anders dan die van een 7 jarig meisje.
Dus we besloten te gaan huren. En dit alles ging langs me heen. Als in, het is me meegedeeld, maar ik heb het niet in me opgenomen, het waar, het wanneer, de tijd… Totdat ik een berichtje kreeg van de moeder van de partner van Demi. En opeens gingen mijn alarmbellen af. Ojee. Dit was de vrijdagavond voor een hele drukke week voor Demi. Haar verjaardag die ze zondag, maandag en woensdag zou vieren, Sint Maarten en dan zaterdag weer de intocht van sinterklaas. Keep in mind dat Demi hoogsensitief is… De tijd was om 20.00 uur, niet op gelet! En het was in Dokkum! Oeps, dat was 1,5 uur rijden, enkele reis. Dat zou betekenen dat Demi op die vrijdagavond op z’n vroegst om 22.00 uur in bed zou komen te liggen.
Onbegrip
Ik gaf mijn zorg aan bij de moeder. Nietsvermoedend. Wat er daarna over me heen kwam was op z’n zachts gezegd, best shocking. Ik kwam met voorstellen, alternatieven, ik probeerde mee te denken. Maar ik had me niet gerealiseerd dat ik iemand in woede zou ontsteken wanneer ik probeerde, met mijn oprechte excuses, deze afspraak te verzetten. Of ik wel doorhad wat ik haar dochter aandeed, want haar dochter was ook gevoelig. Ojee… ik ben hoogsensitief, en ik wil helemaal niemand wat aan doen. Al helemaal geen 14 jarig meisje, dat ook nog eens gevoelig is! De moeder dwong mij om vrijdagavond om 20.00 uur met Demi in Dokkum te staan.
Ik stond te huilen in de woonkamer. Ik voelde me de ergste moeder ooit. Maar ik kon dit ook Demi niet aan doen. Ik wilde niet haar verjaardag verpesten door het zo verkeerd te starten. Door haar zo laat in bed te stoppen, met het gevolg dat ze daar de hele week last van zou krijgen. Ik had alleen geen enkel vermoeden dat wanneer ik zou proberen dit te verzetten dit een soort van aardverschuiving zou veroorzaken.
Verzetten was onmogelijk volgens de moeder, alles zat vol en dat ze alleen zouden gaan was al net zo onmogelijk volgens de moeder, er was gewoon niets anders mogelijk.
Emoties
Emoties uiten zich niet altijd even gecontroleerd. En door mijn hoogsensitiviteit kwam echt alles keihard binnen. Ik stuurde alles door naar de trainster van Demi. “Wil je me alsjeblieft helpen, is er een oplossing?”. We hebben gebeld. Ze legde uit hoe het gaat in de wereld van acro. Hoe belangrijk de pakjes zijn en hoe vroeg alles al volgeboekt zit. Ik gaf aan dat ik een beetje een showbizz gevoel krijg. En ze gaf aan dat dat ook wel klopt. Jeetje, ik voelde me nog dommer. Ik had blijkbaar iets heel ergs gedaan.
Ik heb de dame die de pakjes verhuurt gebeld en geappt. En ik vermoei jullie niet met de hoe en wat van dat verhaal. Maar het is opgelost. Ze was begripvol. En bovenal zelf moeder zei ze. En dat was zo fijn. Iemand die gewoon even meedacht. Iemand die even stopte met verwijten maken. Dat hebben we dan zo nodig. Iemand met empathisch vermogen.
Het maakt nogal indruk
Afgelopen weekend mailde ik naar de dame die de training gaf voor acro juryleden dat ze me wel uit de lijst mocht halen. Ik bleef namelijk mailtjes ontvangen met alles wat je moet leren en ik werd er erg onrustig van. Ik had me al netjes afgemeld bij de vereniging van Demi en zij zouden het verder afhandelen.
Haar reactie terug was: “ik heb meegekregen dat je je hebt afgemeld. Jammer dat je dat niet even zelf tegen me gezegd hebt”.
Maar maar maar… ik begon te huilen. Gelijk. Door zo’n dom zinnetje. “Ik wist niet dat dat moest”, zei ik tegen Rendo. Ik dacht dat afmelden bij de vereniging voldoende was! Waarom was deze reactie nou nodig? Mijn gevoel voor rechtvaardigheid zorgde ervoor dat ik al een mail aan het terug typen was. Maar ik heb het verwijderd. Ik heb besloten mijn energie daar niet meer aan te verspillen.
Wat heb ik geleerd
Dat ik voortaan nog beter stil moet staan bij mijn keuzes. Dat ik me van tevoren beter mag laten informeren over de dingen die ik wil gaan doen, of die ik overweeg te gaan doen. Dat ik mag gaan uitzoeken wat een bepaalde wereld inhoudt voor je je er in stort. Dat je niet altijd zo hard je best hoeft te doen voor een ander en niet altijd iedereen hoeft te pleasen. Je mag ook gewoon nee zeggen.
Ook was dit nog weer eens een reminder voor mezelf dat ik niet zwak ben dat ik hier zo heftig op reageer. Het hoort bij me. Het hoort bij mijn hoogsensitiviteit. En ik zie steeds minder het probleem in van de emoties die daar bij horen. Waarom mag het niet gewoon iets moois zijn, het laat toch zeker zien dat het je wat kan schelen, dat je ergens moeite voor wilt doen.
En wat ik nu vooral ook heb geleerd is dat ik nu afstand mag nemen. Ik breng Demi naar acro. Rendo haalt haar weer op. Ik hoef geen momfriends te maken, ik hoef geen goedkeuring te krijgen. Het is Demi haar sport. Het belangrijkste is dat ik let op haar welzijn. Vindt zij het leuk, heeft ze het naar haar zin, kost het haar niet teveel energie. Ik pas op haar, ik let op haar grenzen. En alles wat iemand daar van vindt, van mij of van haar, dat mag ik los laten. Ik ben er niet om iedereen te pleasen.
Maar ik moet zeggen… een klein bijsmaakje heb ik er wel aan over gehouden… Sport of andere binnen- en buitenschoolse activiteiten, zijn voor ons hoogsensitieve ouders zeker niet altijd even makkelijk!
Karin Rutjes (1985) is zelf hoogsensitief en werkt als hsp coach in haar eigen praktijk (Karin & Coaching). Daarnaast is ze ook jongerencoach. Ze woont samen met haar man, dochter en zoon in Hardenberg en haar praktijk heeft ze ook daar gevestigd. Ze is gek op lezen en ook het schrijven van haar eigen blogs vindt ze geweldig om te doen. Ze hoopt dan ook nog veel blogs te kunnen schrijven voor zowel Hoogsensitief.NL als haar eigen website (www.karinrutjes.nl).
