Covid19 en de invloed op mijn leven als HSP’er
Als je een vriendin in Engeland hebt en je ‘lat’, dan zijn er natuurlijk extra problemen, zeker met Brexit. Waar je dan niet bij stilstaat is dat de wereld op zijn kop kan gaan staan.
Je bent net 70 geworden en realiseert je dat alleen maar alleen is en pakt dan de eerste de beste boot naar Engeland, in de periode dat corona net begint rond te dolen. Nu begreep ik dat er risico’s aan verbonden waren, maar je verstand gebruiken is dan in ieder geval een goede mogelijkheid om er mee om te gaan. Eenmaal in Engeland, krijg je na een paar dagen te horen dat er een totale lock-down ingaat. Opgesloten in huis, je hebt diabetes, copd en bent bejaard; nee, dan mag je de deur niet uit. Boodschappen doet de vriendin, een stukje gezonder en de nodige jaren jonger.
Wat doe je zelf? Nu ben je HSP’er en creatief, dus dat was niet zo moeilijk. Ook al trekken we er normaal gesproken steeds op uit met de caravan of doen dagtochten, nu moest er wat anders worden verzonnen. Je kijkt rond en ontdekt dat de tuinbank, schommelmodel van hout, in een bar slechte staat is. Je zoekt in de schuur naar gereedschappen en verf en ziet dat die schuur totaal onbegaanbaar is, ongelooflijk veel gereedschap, van alles minstens drie, schroeven, spijkers en aanverwant in kapotte doosjes in kuipen. Je begint dan eerst maar met uitzoeken en sorteren, dan lozen of ordenen. Na een week heb je een begaanbare schuur en weet je alles te vinden, wat kan hangen hangt, wat niet dat zit dan in sorteerdozen of koffers en kasten. Ik blij.
Maar ik ging schilderen toch? Goed, de bank wordt uit elkaar gehaald en grondig geschuurd en hier en daar schroeven vervangen en met een mooie laag verf er op, weer gemonteerd. Dan realiseer je je dat waar ooit een linnen dak was, nu een gat zit. Je laat hout aanrukken, bewerkt dat en maak een mooi dak. Sorry musjes, laat die bevuiling nu maar op het dak en niet meer op de bank.
Je hebt dus weer een week later de smaak te pakken en ontdekt een tuinhek dat schreeuwt om verf, als je bezig bent zie je de poort, die er ook slecht aan toe is, die poort leidt naar een andere poort in de voortuin, ook die is er beroerd aan toe en dan dat tuinhek naar de buren, een aanfluiting. Demonteren, schuren, schilderen en stukken vervangen, je ziet het opknappen.
Uiteindelijk hang je alles terug en realiseer je je dat de tuin wel erg verwaarloosd is. Je spit een gedeelte van het gras om, egaliseert de grond, brengt daar speciaal doek over aan en laat 2 ton leisteen aanrukken, die je over het worteldoek verspreidt. De bank, donker grijs en zacht blauw/groen geschilderd komt daar echt heel mooi op uit. Maar zonder bloemen is het wel erg kaal, dus je bestelt een heleboel potten van allerlei formaat en laat planten aanrukken, nee, dat jok ik, je gaat stiekem naar een tuincentrum en zoekt planten uit.
Zo ontdek je dat 10 weken lock-down eigenlijk wel erg leuk was en dat de tijd omvloog. Misschien wat minder reizen in het vervolg en wat meer thuis genieten. Wat mijn vriendin betreft: wat je ver haalt is lekker, maar haar tuin is nu mijn tuin en al net zo aanlokkelijk.
Je begint bij bij A, met het goede plan om ook alleen A te doen als HSP’er en vervolgens werk je het hele alfabet, in willekeurige volgorde, af. Herkenbaar?
Emiel Mostert een 70 jarige HSP’er die dit pas 10 tot 12 jaar terug een naam kon geven. Maar nu terug kan kijken op zijn leven en eindelijk begrijpen waarom hij zo was als hij was: emotioneel, sterk gevoel voor recht, creatief en zorgzaam, geuren beter rook, kleuren meer kon onderscheiden en geluiden slechter kon/kan verdragen. Hij kan zaken zeer snel en breed overzien. Hij had de eerste 46 jaar nodig om vrede in hemzelf te vinden en te accepteren dat het ‘anders zijn’ grote voordelen had. Van enorme dieptes, door gebrek aan zelfvertrouwen, gegroeid naar vleugjes narcisme.
