Niet meer weten wat je voelt…
Nou, ik denk dat we daar in deze rare periode allemaal wel last van hebben. We slingeren heen en weer van angst, stress, paniek naar nu een periode van misschien wel berusting? Verveling of een gevoel van normaal? Ik voel zelf zoveel dat het lijkt alsof ik soms ineens niets meer voel… snap je me nog?
Angst
In het begin was er bij mij veel onrust, angst. Hoewel ik het in mijn hoofd allemaal nog wel kon relativeren lukte dat in mijn lichaam niet. Ik was een bal stress. Mijn lichaam verkrampte en ik had enorme pijn in mijn schouderbladen. Het eerste weekend waarin bekend werd dat alle grote evenementen werden afgelast en we nog in afwachting waren over nieuws van de scholen, was intens.
Alles ging tegelijk. Opeens viel alles al weg voor de kinderen. Zwemles, een grote schoolavond, een acro wedstrijd en acro trainingen. Wat gebeurt er!? Mijn kinderen speelden op straat en ik wist niet meer hoe ik me hierbij moest gedragen. Ik hield ze steeds in de gaten. Wat is dit virus? Hoe snel gaat het? Ik heb geen overzicht!
Na zondagavond het nieuws te hebben gehoord van de scholen die dicht gingen dacht ik “oké, rust… dit is het voor nu”.
School
In eerste instantie heb je dan opeens je kinderen thuis… zij zijn uit hun doen. Want het voelt als vakantie, maar dit is wel erg plotseling? En waarom mogen we opeens niet meer spelen en doen wat we willen?
Die maandag was ik enorm gefrustreerd. Ik hield mijn kinderen angstvallig in huis en anderen dachten blijkbaar dat het vakantie was. Ik fietste ’s middags met onze kinderen langs een speelveld vlak bij school. En het wemelde werkelijk van de kinderen en ouders. Ik wist niet wat ik zag! Er ging een golf van frustratie door me heen. En onbegrip. En schuldgevoel naar mijn kinderen toe. Ik zeg steeds dat zij niet de straat op mogen en hier verzamelen zich al hun vriendjes. Hoe kunnen zij dit nu begrijpen?
En toen kwamen de mails van school. En de whatsappjes in de groepen van de klassen. De Parro app explodeerde. De inlogcodes vlogen me om de oren. Er moest voor Demi een Chromebook worden gehaald uit de klas volgens een vast schema zodat we niet allemaal tegelijk in de school zouden zijn. En allerlei boekjes met schoolwerk. Owen werkt via een bingokaart en een online programma Padlet en daarbij hebben ze allebei Gynzi Kids.
Inmiddels ben ik er in thuis. Videobellen, chatten, verschillende ruimtes waar opdrachten en dergelijke voor de kinderen worden gedeponeerd. Foto’s versturen via de Parro app zodat de juffen op de hoogte blijven. Muziek, rekenen, taal, lezen, bouwopdrachten, knutselen, spelletjes… Ik was in het begin echt gesloopt… ik had en heb het grootste respect voor alle leerkrachten.
Ik vind het ook echt bewonderenswaardig dat ze allemaal zoveel inzet tonen om dit te doen voor de kinderen. Zodat alles zoveel mogelijk door kan blijven gaan. Maar jeetje… als ouder dit opeens doen. Je opeens bezig houden met een kant van je kind waar je normaal alleen verhalen hoort over school.
Mijn frustratie werd groot toen ik Demi moest helpen met rekenen. Het kind is net zo’n held in dat onderwerp als ik dus toen ik haar zag martelen met dezelfde dingen als ik vroeger deed en het maar niet leek te snappen begon ik te foeteren. “Wat staat daar nu! Lees het nog eens! Denk je nu serieus dat dit het antwoord is?” Wow…. Zo niet de manier en zo niet pedagogisch verantwoord. Demi keek me aan en zei; “mama, ik raak nu wel een beetje in paniek van rekenen”. Lesje geleerd. Dit moeten we anders doen. Geduld… engelengeduld. Ik blijf er naast zitten. Elke dag 45 minuten rekenen. Ik leg alles uit… met engelengeduld. Mijn kind mag niet beschadigd raken door mijn frustratie… maar jeetje.. het vraagt nogal wat.
En dan je eigen werk…
Veel van ons werken of hebben een onderneming, zijn ZZP-er. Noem maar op. Ik zelf ben ondernemer en heb gelijk mijn coachingsafspraken afgezegd. Ik heb mijn praktijk bij mij in huis en het voelde niet fijn voor beide partijen om een risico te nemen op besmetting. En vandaar uit ging ik heel snel naar het gevoel “ik stop ermee”. Ik dacht serieus “ik stop met alles, ik gooi mijn website eraf, account op Insta eraf, wat heeft het nog voor zin, hoe kan ik me nu bezig houden met hoogsensitiviteit terwijl dit ongrijpbare nu gebeurt in de wereld”.
Terug kijkend vind ik mijn reactie apart net als mijn gevoel hierover. Maar gevoel is niet altijd verklaarbaar. Het is wel goed er niet altijd gelijk naar te handelen en dat heb ik gelukkig ook niet gedaan! Ik was bezig met een online programma en wonder boven wonder heb ik het ook nog af kunnen krijgen!
Maar toch voelt het dubbel. Kleine succesjes vieren in een tijd als deze. Gaat het allemaal goed komen, hoe gaat het hierna? Onzekerheid voelt iedereen wel. En het is denk ik iets waar we ons aan over moeten geven. We kunnen niet anders. Ik focus me overdag vooral op de kinderen. Hun schoolwerk komt eerst. Wanneer zij een moment van rust hebben en ik heb nog energie over, doe ik wat voor mezelf en mijn bedrijf. Maar er zijn ook regelmatig dagen geweest dat ik alleen maar voor me uit zat te staren. Gewoon omdat ik niet wist hoe ik moest handelen. En dat is ook oké. Er is geen handleiding voor situaties als dit. Er zijn geen vaste regels over hoe je moet reageren op iets als dit. Go with the flow.
Sociaal leven
Dat vind ik ook best ingewikkeld hoor! Opeens is daar niets meer. In het begin is iedereen ontzettend druk met appen. Over ontwikkelingen, over school. Maar nu is dit het nieuwe “normaal” dus opeens lijkt er weinig meer over te zijn om over te appen? De één gaat door met sporten op afstand. De ander gaat wandelen. Ik voel me bijna verplicht ook soort van dates op afstand in te plannen? Speeldates met kids op afstand? Het voelt allemaal als gedoe. Ik vind het niet leuk als het zo moet. Dus dan doe ik het liever niet. Is dat verkeerd? Onlangs voor het eerst even bij mijn zusje geweest met haar kids. Dat was even fijn. Wij op afstand. En tja kinderen mogen gewoon samen spelen dus dat was prima.
Ook merk je soms in huis dat voor de één het leven helemaal op de kop staat en voor de ander het leven gewoon doorgaat zoals het was. Gewoon naar je werk, gewoon sporten, want dat deed je al buiten. En voor mij voelt het alsof mijn leven zich momenteel afspeelt op de paar vierkante meter van onze woning en tuin.
Alles voelt als het nieuwe “normaal”. Aan de ene kant voel ik onrust, over hoe nu verder, hoe zal alles gaan en mis ik bepaalde dingen die nu niet kunnen. En aan de andere kant voel ik rust, het is best fijn om een aantal weken met je gezin in een eigen bubbel te zitten. Geen afspraken, geen agenda, niets overleggen.
Hoe gaat dat straks…
Daar ben ik benieuwd naar en kijk ik aan de ene kant ook best tegenop. We zijn nu allemaal gewend een stapje terug te doen. Weer tot onszelf te komen. We realiseren ons dat we best kunnen leven zonder die drukke agenda. Maar wat gaan we doen als alles straks weer normaal is. Als we alles weer mogen en kunnen doen?
Gaan we dan verloren tijd inhalen? Gaan we onze kinderen dingen opleggen zodat ze niet achter raken? Gaan we zelf zoveel sociale dingen inplannen om alle tijd die we niet hebben gehad met vrienden/vriendinnen in te halen? Voelen we ons verplicht rondes langs familie in te plannen, omdat we al zo lang niet hebben kunnen knuffelen?
Zijn we dan straks allemaal binnen een paar weken weer afgedraaid…? Hoe zal het gaan…?
Karin Rutjes (1985) is zelf hoogsensitief en werkt als hsp coach in haar eigen praktijk (Karin & Coaching). Daarnaast is ze ook jongerencoach. Ze woont samen met haar man, dochter en zoon in Hardenberg en haar praktijk heeft ze ook daar gevestigd. Ze is gek op lezen en ook het schrijven van haar eigen blogs vindt ze geweldig om te doen. Ze hoopt dan ook nog veel blogs te kunnen schrijven voor zowel Hoogsensitief.NL als haar eigen website (www.karinrutjes.nl).
