Zo na januari lijkt me een juist moment om mijn goede voornemens te evalueren. Eigenlijk loop ik niet warm voor goede voornemens. Ik denk dan: Je kunt iedere dag verandering aanbrengen, dat hoeft niet per se op 1 januari. Ook spreken we over voornemens (meervoud), alsof je er minimaal twee moet hebben..? Maar goed, toch doe ik er aan mee. Rond iedere jaarwisseling heb ik zo ongeveer dezelfde voornemens: Gezonder eten en vaker sporten. Herkenbaar?

Oude patronen

Op 2 januari at ik een groot bord patat en de rest is geschiedenis. Ik neem me iets voor, maar het blijft daar natuurlijk bij als ik niets doe. Tijd om een laag dieper te kijken. Waarom wil ik dit eigenlijk? Nou, omdat ik graag een paar kilo lichter zou zijn ofzo. Oké, dat ‘ofzo’ geeft het al aan, ik mis overtuiging. Ik ben een levend voorbeeld van wat de wetenschap aantoont. Na een tijdje (of soms al na 1 dag), komen oude patronen weer boven. Ik neem me iets anders voor, iets waar ik écht blij van kan worden. Ik ga bij mezelf na wat ik nu oprecht wens voor 2019. Wensen te over, maar eentje deel ik graag (“sharing is caring”).

Intense emoties

Als moeder van twee hoogsensitieve kinderen heb ik vaak te maken (gehad) met intense emoties bij hen. Die komen voort uit wat zij zien, horen, waarnemen. Als de juf op school een kind iets ziet doen bij een ander kind [geeft bijvoorbeeld een duw], en ze handelt naar dat beeld [bijvoorbeeld: stuurt het kind even naar de gang], dan borrelt het direct van binnen bij mijn zoon. Ook al vertelt hij de juf wat hij zag wat er voorafging aan het voorval [bijvoorbeeld uitdagen van de ander, stop zeggen, weer uitdagen, een duw geven en dan… de duw terug]. De juf stelt dat ze alleen de duw heeft gezien in de gang en ze handelt daar naar. Hier komt het duidelijk aanwezige rechtvaardigheidsgevoel aan bod, iets wat bij zo goed als alle hoogsensitieve kinderen opvallend aanwezig is. Door de complete gebeurtenis niet te erkennen, worden intense emoties aangeroepen.

Compleet beeld

In dit geval betreft het een gedeelte van een situatie, geen compleet beeld. Dit kan ik me goed inbeelden. Maar stel nu dat de juf wel het hele scenario had gezien, net als de rest van de klas. Dan heeft ze een compleet beeld en roept dit bij mijn zoon veel minder heftige emotie op. Maar wat nu als je dan toch beiden wat anders hebt gezien? Hoe lastig is het om dan het beeld van de ander aan te horen en aan te nemen dat die ander het écht zo heeft gezien?

Andere waarneming

Ik denk dat ik om deze reden zo gefascineerd ben als het gaat om een foto van een de blauw-zwarte of toch goud-witte jurk (weet je nog, “the dress”?). En met mij vele anderen op social media. In het voorjaar van 2018 ging een geluidsfragment viral: Hoorde jij nu Laurel of Yanny? En kun je aannemen dat een ander echt iets anders hoort of ziet? Ik vraag mezelf dat af. Stel nu dat iets anders wordt gezien, gehoord of ervaren dan ik zie, hoor of ervaar? Kan ik dat dan aannemen? Maar dan ook echt he, niet om er vanaf te zijn. Het mag duidelijk zijn, ik merk dat dit lastig is.

Intense verwerking

Ieder mens hoort en ziet anders. Het verwerken van informatie kan dan ook daadwerkelijk anders gaan in de hersenen. Dit kan tot heel verschillende ervaringen en interpretaties leiden. Afgelopen november leerde ik tijdens een Colloquium van Esther Bergsma ontzettend veel over de werking van de hersenen. Wat een verhelderende nieuwe inzichten! Ook de wetenschap bevestigt dat de verwerking van dezelfde informatie, in de hersens anders kan worden verwerkt. Met mijn kinderen en hun intense verwerking, is dit voor mij erg fijn om te weten.

Accepteren

Als ik dit wat gewichtiger maak, dan is dit misschien wel een van de moeilijke zaken in het leven: Echt begrijpen en accepteren dat het bij een ander anders werkt en informatie anders wordt verwerkt. Zelfs bij dezelfde input zoals een foto van een jurk of geluidsfragment.

Verwonderen

Terug naar mijn wens voor dit jaar. Ik wens dat ik kan accepteren dat een ander iets anders kan horen, zien of ervaren. En dat dat oké is, zonder oordeel in termen als beter/slechter, meer/minder, expres of per ongeluk. En dan vooral ook als ik iets totaal anders ervaar. Wow, als iedereen dit zou doen, dan wordt de wereld toch een stukje mooier? Ik weet wat ik ga doen. Ik ga me verwonderen! Ik start hier mee, in volle overtuiging. Zo ontstaan er als het goed is nieuwe patronen en val ik niet terug in oude gewoontes. Ik laat de goede voornemens en die paar kilo’s gaan en ik start met een mooi, nieuw doel: ik begin bij mezelf.

Doe je met me mee? Ik ben benieuwd!

Joyce Boer (1982) is HR-adviseur en bovenal moeder van twee hoogsensitieve kinderen (2007 en 2009). Zij deelt haar ervaringen als moeder via blogs om de mooie, maar ook de soms lastige kanten van hoogsensitiviteit bespreekbaar te maken. Door eigen ervaringen en zienswijzen te delen hoopt zij bij te dragen aan erkenning en herkenning bij andere ouders van hoogsensitieve kinderen.

Please follow and like us: