Het is speelkwartier op het schoolplein. Het is er een vrolijke bedoening, kinderen rennen joelend over het plein, anderen staan bij elkaar te kletsen. Een groepje meisjes is aan het touwtjespringen. De meester die pleinwacht heeft, loopt met zijn handen achter zijn rug gevouwen met rustige, maar grote stappen over het plein. Een paar meter achter de meester loopt een jongetje. Alleen. Dat jongetje volgt de meester als een schaduw.
Nog een jongetje
Op het schoolplein is er een jongetje die dit allemaal ziet gebeuren. Dit jongetje speelt wel met een paar vriendjes, maar een deel van zijn aandacht is steeds ergens anders. Dat jongetje ben ik.
Ik weet waarom dat andere jongetje de meester op de voet volgt. Hij wordt vaak gepest. Door andere jongens. En ik houd ze goed in de gaten, want als die andere jongen gepest wordt, laten ze mij met rust. Het is hij óf ik die de pineut is. Maar ze laten mij nu meestal met rust. Sinds ik één van die pestkoppen op z’n neus geslagen heb…
Trots
Als jong volwassene keek ik met enige trots terug op het gepest worden toen. De pesterijen hadden ervoor gezorgd dat ik emotioneel sterker geworden was. Ik had er een olifantenhuid door gekregen en niets van buiten kon mij meer raken. Althans dat hield ik me voor. En iemand een tik op z’n neus geven was toch wel een mooie daad van aangeven van mijn eigen grenzen. Ik was er sterker uitgekomen.
Gevoel stagneert
Maar die muur om me heen werkte twee kanten op. Mijn gevoel kon niet meer geraakt worden, maar tegelijkertijd kon mijn gevoel ook geen kant op. En als gevoel niet meer stroomt, sterft het langzaam maar zeker af. Weet je nog hoe ik bij die psycholoog zat die mij vroeg naar mijn gevoelens?
Vergeving
Het heeft even geduurd… pas kort geleden heb ik deze pijnlijke periode en die kunstmatige muur steen voor steen kunnen afbreken. Mijn psychotherapeut nam me in een meditatie mee terug naar het schoolplein. Het schoolplein was helemaal leeg, op twee jongetjes na: die jongen die ik op z’n neus had geslagen en ik. We gingen in gesprek, ik wist meteen waarom hij anderen pestte. Dat ga ik niet vertellen hier, dat is iets van hem. Maar ik begreep hem en ik kon hem daarom vergeven. En wat ik daarna voelde, is met geen pen te beschrijven. Ik zal me beperken tot één woord: verlicht.
Jacko Scholten (1973). Getrouwd en vader van 2 zoons. Opgeleid als chemisch technoloog, werkervaring in de petrochemische industrie, consultancy en bij Defensie. In 2019 ontdekte hij dat hij hoogsensitief is en vanaf dat moment is hij onderweg op een mooie ontdekkingsreis. Van de belevenissen tijdens zijn reis doet hij voor Hoogsensitief.NL verslag in aansprekende blogs.
Lees ook:
De HSM op reis: gevoelens? Wat zijn dat?
