“Maar…. ik voel het toch!?” roep ik tegen mijn vrouw. Ze kijkt me met grote ogen aan en staat gewoon glashard tegen me te liegen. Het is gewoon niet waar wat ze zegt, dat voel ik tot in al mijn vezels! Hoewel ik de leugen feitelijk niet kan bewijzen, voel ik de leugen wel.
Het was in de laatste dagen van ons huwelijk. Ik was in dat jaar verliefd geworden op iemand anders. Het had mijn hele leven, maar natuurlijk ook die van mijn vrouw volledig op z’n kop gezet. Ik dacht gelukkig getrouwd te zijn en mijn leven op de rails te hebben, maar de ontmoeting met deze andere vrouw had deze illusie doorgeprikt. Ondanks dat mijn hart bij iemand anders lag, probeerden mijn vrouw en ik ons huwelijk nog wel te redden. Tevergeefs. De illusie was immers weg en ik kon er mijn ogen niet meer voor sluiten. Die illusie ging niet over mijn huwelijk alleen. Zes jaar geleden kwam er een einde aan een veel grotere illusie waar ik het merendeel van leven onbewust aan gebouwd had.
Als kind had ik me aangepast aan alles en iedereen. Ik deed wat ik dacht dat er van mij verwacht werd. Ik was gericht op de ander, niet op mezelf. Dat deed ik omdat ik al vroeg in mijn leven was gaan twijfelen aan mijn eigen gevoel. Ik voelde me vaak niet begrepen, dus paste ik me aan om wel begrepen te worden en erbij te horen. Langzaam maar zeker creëerde ik de illusie van mijn leven.
Ik was onbewust hoogsensitief. Hiermee kon ik me uitstekend aanpassen aan de ander, want die ander voelde ik goed aan. Mijn gevoel was altijd loepzuiver, maar ik richtte mijn gevoel op de ander, steeds minder op mezelf. Ik gebruikte mijn sensitiviteit om me aan te kunnen passen. Toen ik volwassen werd, maakte ik steeds vaker keuzes op basis van dit aanpassingsgedrag. Ik koos voor een baan als militair. In deze militaire wereld bracht dit aanpassingsgedrag mij heel ver. Sterker nog, ik werd erom geprezen. Ik deed immers alles keurig wat van een militair verlangd werd.
Naast mijn werk paste ik me ook aan op de jeugdvrienden die ik had, op de familiedynamiek en op de relaties die ik kreeg. Het was mijn manier van Zijn. Ik loog, ik deed me anders voor en ik zweeg liever, dan dat ik sprak. Zo creëerde ik een steeds hardnekkigere illusie. Alles wat ik deed in mijn leven was gebaseerd op deze illusie. Hoewel ik een ogenschijnlijk geslaagd leven leidde, voelde ik me dan ook niet gelukkig. Het was allemaal een leugen. Maar sterker nog, ik had onbewust mezelf verloochend.
Het was voor het eerst dat ik me zo duidelijk uitsprak naar mijn vrouw en voor mijn gevoel durfde te staan. Ik twijfelde niet meer aan mezelf. Dat ging gewoon niet meer. Jarenlang had ik aan mijn gevoel getwijfeld, terwijl ik het eigenlijk juist zo goed voelde. Pas op dát moment kon ik zien waar het gebrek aan vertrouwen in mijn eigen gevoel mij gebracht had. Ik was door me altijd aan te passen aan de ander mezelf volledig kwijtgeraakt. Ik nam me stellig voor dat ik vanaf dat moment alles anders zou doen. Met elke volgende stap in mijn leven zou ik trouw blijven aan mijn eigen gevoel. Ik kon mezelf niet meer verloochenen.
Wat mijn vrouw zei, bleek inderdaad een leugen. Ik had het goed gevoeld. Na deze leugen volgden er nog meer. Het gaf mij uiteindelijk de moed om het huwelijk te beëindigen. Ons huwelijk bleek een leugen. Het was pijnlijk om de illusie van mijn leven los te laten. Vriendschappen werden verbroken, ik sprak me in intense gesprekken uit naar mijn familie en nam niet veel later ontslag van mijn werk. Stap voor stap nam ik afscheid van het leven wat gebaseerd was op die illusie en bouwde ik een nieuw leven op basis van zuiverheid en eerlijkheid.
Met mijn sensitiviteit had ik eerder mijn eigen illusie gecreëerd. Ik gebruikte mijn sensitiviteit vervolgens om mezelf te hervinden. Toen ik uiteindelijk mezelf hervonden had, voelde ik dat ik anderen kon helpen. Mijn sensitiviteit gebruik ik sindsdien om anderen hun eigen illusie te laten doorzien. Wat eerder mijn valkuil was, blijkt nu mijn kracht. Het leven is magisch.
Michiel van der Pols (1977). Samenwonend met Linda, vader van Lisa en stiefvader van Nils en Twan. Oud-officier van de mariniers, veteraan, voormalig stadsmarinier bij de gemeente Rotterdam en nu doorbraakcoach. In zijn eigen zoektocht kwam Michiel erachter dat hij hoogsensitief is en de gave heeft om de ander heel goed te kunnen lezen. Die gave gebruik hij nu om anderen te helpen de verbinding met zichzelf te herstellen. Hij schreef over zijn eigen zoektocht en zijn werk als doorbraakcoach het boek ‘De Doorbraak’. Kijk voor meer informatie op www.doorbraakcoaching.com.
