Het is niet van jou

Oh die prikkels. Mijn tijdlijn vult zich met kindjes die 4 worden en dus voor het eerst starten op de basisschool. Ik zie foto’s van trotse moeders, relaxte moeders en bezorgde moeders.

Sommige kinderen gaan fluitend de eerste schooldag door. Pinken nog een traantje weg bij het afscheid nemen en duidelijk daarna in de poppenhoek of maken een puzzel.

Corona zorgt soms voor uitdagende constructies. Mijn moederhart breekt wanneer ik lees dat een net vier jarige in totale paniek is en de school niet binnen wil.

Emoties overnemen

Wanneer je een gevoelig kind hebt, kan het zo maar zijn dat je zoon of dochter al deze emoties overneemt. Dat hij juist ontzettend veel zin had om naar school te gaan, maar van slag raakt door de kindjes die het wel lastig hebben zo’n eerste dag.

Omdat hsp’ers meer prikkels opmerken en diepgaander verwerken in hun brein nemen ze ook gemakkelijker de emoties van anderen waar. Heel fijn omdat je makkelijker verbinding legt met de ander. Heel ingewikkeld omdat je makkelijker verbinding legt met de ander.

Wat is van mezelf en wat is van de ander

Vooral hooggevoelige kinderen vinden het lastig om hun eigen emoties te scheiden van de ander. Logisch, want ze hebben het simpelweg nog niet geleerd. Veel hooggevoelige volwassenen mogen dit zelfs nog leren.

Het is fijn om een ander aan te voelen, maar het kan je ook compleet leegzuigen.

Door mezelf de vraag te stellen: ‘ Wat voel ik?’ en ‘ Is dit gevoel wel echt van mij?’ sta ik bewust stil bij mijn gevoel zonder klakkeloos aan te nemen dat dit mijn emoties zijn die ik waarneem.

Guus kon als kleine baby al feilloos de emoties van anderen oppikken. Wanneer een andere kind zich verdrietig, boos of gefrustreerd voelde nam hij dit 1 op 1 over.

Ondertitelen

Hierin heb ik hem altijd zo veel mogelijk ondertiteld. Vertelt wat ik bij het andere kindje zag gebeuren en daar de zin ‘ Dat kindje is boos/verdrietig, maar daar hoef jij niks mee, het is niet van jou.’ aangekoppeld. Zo klein als hij was, maakte dat, dat hij zijn rust weer kon vinden.

Vanmorgen leverde ik hem aan de deur af bij de gastouder, terwijl we een ander kindje hoorden huilen. Guus reageerde hierop door te zeggen ‘ x, is aan het huilen, mama. Ik denk dat hij zich pijn heeft gedaan. Ik kan hem wel troosten, want ik voel me niet verdrietig.’

Mijn hart maakte een flikflak en een salto tegelijk. Yes! Wat bracht mijn kanjer het hier fantastisch in de praktijk. Je kunt de emotie van de ander herkennen en benoemen. Je kunt de ander zelfs helpen, door in dit geval het huilende kindje even te troosten. Maar het verdriet is niet van jou. Je helpt de ander niet door je net zo ellendig te voelen.

Groot goed

Hoe tof dat een gevoelige peuter kan leren hoe dit werkt en het vervolgens ook kan toepassen. Het heeft mij zelf heel wat jaren oefeningen en hulp gekost om het te leren herkennen en om te buigen naar een constructieve manier om om te gaan met de emoties die ik voel.

De emoties die je voelt mogen er zijn en kun je niet sturen. Hoe je ermee omgaat is wel iets waar je in te kiezen hebt.

JORIEKE KROEZE (1987) werkt als Hooggevoeligheidsdeskundige in haar eigen praktijk.
Hierin begeleid ze hooggevoelige kinderen en hun ouders om beter te leren omgaan met de hooggevoeligheid van het kind. Ze schrijft graag over hooggevoeligheid omdat ze merkt dat er veel behoefte is aan praktische tips die gemakkelijk toe te passen zijn in het gezinsleven. Haar missie is om kinderen en hun ouders de juiste handvatten te geven zodat ze zelf aan het roer staan en invloed kunnen uitoefenen op de uitdagingen die hooggevoeligheid kan bieden. Lees meer over Jorieke op www.joriekekroeze.nl

Please follow and like us: