Mijn benen voelen als lood. Net als of ik vast zit in het drijfzand. Mijn lichaam lijkt iedere dag alleen maar zwaarder en zwaarder te worden. Het kost me ongelofelijk veel kracht om vooruit te komen.

Mijn hoofd lijkt te dwalen. Het maakt niet uit welke richting mijn denken op gaat. Overal  knalt het tegen een betonnen muur op. Waar oh waar is die verdomde uitgang gebleven? Ik voel me gevangen in mijn eigen denken, gevangen in mezelf.

Het is niet zo zeer dat ik zoekende ben. Nee, het is echt een dwalend gevoel en dwalende gedachten, ik voel me hopeloos verloren… ik dwaal rond in mijn eigen gedachten, verdwaald… letterlijk verdwaald. Dwalen en letterlijk verdwaald zijn is anders dan zoekende. Als je zoekt, dan is er energie om een oplossing te zoeken, letterlijk en figuurlijk… Dan haal je alles uit de kast om een oplossing te bedenken, zoals Esther Bergsma zo mooi schrijft.. je haalt je hele gereedschapskist tevoorschijn en je gaat aan de slag.

Maar wanneer je dwaalt, verdwaald bent, is er geen hoop meer, is er geen energie meer. Je kan letterlijk en figuurlijk alleen maar dwalen zonder een spoortje hoop, zonder dat lichtje dat altijd ergens is..

De deur om weer iets nieuws te kunnen open kan ik niet meer vinden. Alle deuren zijn inmiddels open, alle kamers zijn letterlijk van onder tot boven van links naar rechts en zelfs diagonaal uitgepluisd.

Die nieuwe deur, die nieuwe kamer, ik kan hem niet ontdekken…

Onderprikkeling

Ik heb eigenlijk nooit stilgestaan bij wat onderprikkeling met je zou kunnen doen. Ik denk dat ik er zelfs van overtuigd was dat ik daar nou niet zo’n snel last van zou hebben, het nooit als zo’n last zou kunnen ervaren.  Overprikkeling, ja daar ben ik wel heel bekend mee. En met vallen en opstaan leer ik dáár nu mee om te gaan. Maar onderprikkeling?

Tegenzin

Ik wilde heel graag mijn kennis over dementie vergroten, het kunnen begrijpen, observatie technieken leren, probleemgedrag in kaart kunnen brengen en collega’s en familie begeleiden in de omgang met mensen met dementie. De opleiding die ik al heel lang wilde gaan doen mocht ik eindelijk gaan beginnen. Onlangs heb ik deze opleiding tot een goed resultaat mogen afsluiten. Wat was ik ongelofelijk trots dat ik na maanden van, voor mij pittige studie, eindelijk mijn diploma in mijn handen mocht hebben.

Maar jee o jee, wat viel ik daarna in een zwart gat en wat ging ik met grote tegenzin naar mijn werk.

Moe

Ik begreep mezelf totaal niet, dacht dat ik zo overprikkeld was en dat dit gedrag ‘heel normaal’ was voor mij. Het zou wel weer overgaan als ik wat rustiger aan zou gaan doen. Maar vele zaken op mijn werk, waar ik normaal gesproken enthousiast en positief op reageerde, irriteerde me opeens mateloos. Ik kwam steeds vaker vermoeider, geïrriteerder of soms zo verdrietig vanuit  mijn werk, thuis. En ik bemerkte dat ik zelfs al nadacht over mijn ontslagbrief. Ik was radeloos. Wilde echt weg bij een baas die ik 100% vertrouw? Wilde ik echt mijn bewoners in de steek laten? Ik had nu toch alles geleerd wat ik wilde leren?

Uitdaging

Na ongeveer 2 weken zo doorgelopen te hebben ben ik toch maar eens gaan praten met mensen die mij al wat langer kende en kwam ik uiteindelijk tot de conclusie dat ik diep in mijn hart echt niet weg wil bij mijn huidige werkplek, maar dat er voor mij wel degelijk iets moet gaan veranderen. De uitdaging is weg. De taken die ik nu uitvoer geven geen voldoening meer. Ik wil, nee, ik kan meer dan wat ik nu doe. Ik weet alleen niet hoe ik het anders kan doen. Aanstaande donderdag staat er een gesprek gepland met mijn teamleidster om hier over te gaan praten. Het wordt tijd dat ik deze donkere, dwalende zoektocht ga staken. Maar het betekend ook dat ik mijn onzichtbaarheidsmantel van mijn schouders af mag gooien. Ik weet niet wat ik moeilijker vind om te gaan doen. Maar ik ga ervoor. Ik mag gaan ZIJN met alles erop en eraan….SMILE!

Louise de Zeeuw (1974) zit nog in de ontdekkingsfase van het hoogsensitief zijn. Ze woont samen met haar vrouw en huisdieren in Capelle aan den IJssel en werkt als verzorgende IG in de ouderenzorg. Haar werk met mensen met dementie is haar lust en leven. Ze hoopt met haar blogs mensen een kijkje te geven in haar ontdekkingsreis omtrent hoogsensitiviteit.

Please follow and like us: