Er zijn twee dingen die niet altijd helpend zijn waar ik goed in ben.
Ik noem het kameleonnen en octopussen, oftewel mijzelf aanpassen aan mijn omgeving en er mee in verbinding staan.
In overprikkelstand ben ik er een kampioen in en weg bij mijzelf. Mijn ‘Miss mind’ komt dan om de hoek met niet helpende gedachten.
Om weer terug bij mijzelf te komen en Miss Mind een toontje lager te laten zingen, vind ik het heerlijk om te gaan dwandelen.
Dwalend wandelen, geen bestemming. Mijn hart en voeten wijzen de weg.
Ik neem je even mee naar zo’n overprikkelstand.
Terwijl ik bezig ben met een illustratie, voel ik de spanning in mijn lijf toenemen, mijn kaken klemmen, kleine geluidjes wekken irritatie op en niets wat ik op papier zet is goed of goed genoeg. Dit zijn voor mij tekenen dat ik beter kan gaan dwandelen.
Wonen in de binnenstad is op zo’n moment een beproeving.
Ik stap bewust mijn achterdeur uit omdat die uitkomt in een minder drukke straat.
Boven mij drijven donzige witte schapen wolken in een hemels blauwe lucht. Ik voel een zacht briesje en de zon piept hier en daar door de wolken.
Ik voel mij iets ontspannen. Niet veel later knijpt mijn lijf zich van binnen fijn. Het doet fysiek pijn.
Ik passeer een zwerver die iets uit de vuilnisbak vist.
Gespannen loop ik door.
Er komt een zwalkende onverzorgde man met een halve liter bier in zijn hand mijn richting in. Dezelfde fysieke pijn is voelbaar in mijn lijf. Miss Mind begint met haar slachtofferrol stem te jammeren in mijn hoofd. ‘Moet dit nou, nu ik net probeer te ontprikkelen’.
Ik dwandel verkrampt verder.
Redelijk ontspannen bereik ik het stadspark.
Daar valt mijn oog op een jongen die apathisch voor zich uit zit te kijken, met naast hem een onderuit gezakte man die slaapt en 2 halve liters bier.
Je kan het misschien al raden. Wederom knijpt mijn lijf zich van binnen fijn. Miss Mind gaat met mij aan de haal. ‘Waarom doet mijn lijf dit? Waarom heb ik hier zo’n last van? Laat mij toch met rust! Waarom moet ik dit dan ook weer zien? Moet dit nou?’
Vanuit het niets daalt er een bepaald soort rust over mij heen. Ik haal een keer diep adem. Moet dit nou?
Ja dit moet.
Het leven is wat je gebeurd terwijl je andere plannen maakt.
Ik kijk nog een keer naar het bankje en voel dankbaarheid.
Dankbaar dat ik niet degene ben die in die hoedanigheid op dat bankje zit en dat ik dit inzicht heb gekregen.
Accepteren, dankbaar zijn en bij jezelf blijven maakt het leven zoveel fijner.
Dit zomerreflectie-blog is geschreven door Janneke van “HSP en Janneke”. Illustratie: Smaak van Janneke
