Deze blog heb ik in mijn hoofd al wel 100 maal opnieuw geschreven. Het voelt alsof ik al die gedachten achter in mijn hoofd heb, maar dat ze door een dikke muur van piepschuim naar buiten moeten en dat lukt dus niet.
Mijn gedachten kan ik niet vertalen naar woorden. Het is teveel…
Die stijgende lijn
Daar ben je als mens naar op zoek als je je mentaal of lichamelijk niet goed voelt. Want aan het eind van die stijgende lijn daar is de finish. Het einddoel. En dan is het gelukt. Dan is alles goed. Bijna alle coaches, psychologen of trainers op een of ander gebied verkopen ook die stijgende lijn. Die verkopen die highlight achteraan die lijn. Ik geloofde daar in. Altijd weer. Als ik maar dit en dit doe, dan komt het wel goed. Maar die illusie heb ik al lang niet meer. Want ik geloof niet dat die stijgende lijn voor elk mens is weg gelegd. En dat is niet pessimistisch. Dat vind ik realistisch.
Misschien moeten we als mens stoppen met het nastreven van dromen die niet altijd voor iedereen zijn weg gelegd. Misschien moeten we streven naar een leven van zelfacceptatie en inzien dat jouw leven met wat beperkingen komt. En dat klinkt heel zwaar, maar dat hoeft het niet te zijn. Als mensen kunnen we nu eenmaal niet alles. En wat dat alles dan is? Dat verschilt per mens.
Verlies van mijn identiteit
Dat corona mij zo zwaar onderuit zou halen had ik van tevoren niet kunnen vermoeden. Het heeft mij niet rechtstreeks geraakt. Ik heb niemand in mijn omgeving die ziek is geworden en behalve dat ik geen klant meer over hield ging het allemaal best wel oké.
Op een bepaalde manier gaf het me rust. Ik hoefde me nu alleen maar te focussen op mijn gezin, op de school van de kids, ik mocht nergens naar toe. Ik hoefde niet de buitenwereld in. Ik hoefde niet deel te nemen aan een miljoen activiteiten. Stilte over de wereld. Ik voelde me daar best oké bij.
Ik begon verward te raken toen deels dingen weer mochten en ook deels weer niet. Kinderen deeltijd naar school. Kinderen weer naar sport en zwemles, maar alles met maatregelen. Weer tientallen mails en apps te lezen. Elke dag wanneer ik ergens moet zijn kijk ik wel tien keer naar mijn telefoon, hoe laat ook al weer? Wat zijn de regels? Waar moet ik zijn?
Mensen om mij heen pakken het sociale leven weer op. Het kan weer en iedereen heeft er zo’n behoefte aan. Maar ik niet. Ik doe mee, ik ga er in mee. Het is raar toch? Wanneer ik na zo’n tijd in lockdown nog steeds geen behoefte heb aan mensen? Ik voel de druk weer enigszins toenemen.
Op social media zie ik alle ondernemers successen boeken. De deelnemers voor alle programma’s vliegen me om de oren. Bij mij is het stil. Ik lanceerde mijn programma in de lockdown… maar het is online dacht ik. Dus wat maakt het uit. Iedereen kan het? Dus ik ook. Slechts 1 deelnemer.
“Dus wie ben ik dan nog?” dacht ik. Mijn Facebook Community voelde als een flop en betonblok aan mijn been. Ik heb alles opgeheven. Vrijheid, lucht. Misschien moet niet alles online gaan bij mij. Misschien ben ik dat niet. Maar wie ben ik dan wel?
Hoogsensitiviteit & spiritualiteit
Het gaat bij veel mensen hand in hand. Maar bij een deel ook niet. Ik was één van die laatste. Ik voelde die behoefte niet en ik had een te nuchtere kant, dacht ik. Of moest ik dat al die jaren zijn en durfde ik die spirituele kant niet toe te laten? Bang voor de mening van een ander. Bang dat men mij ook als zweverig zou zien?
Maar toch, tijdens de lockdown, kwamen de eerste edelstenen mijn huis binnen. Samen met heerlijke essentiële oliën en een diffuser. Het gaf me rust. Het gaf me focus. Een ritueel wat ik kon doen om mezelf te kalmeren.
Ik voelde steeds meer dat ik wat anders nodig had om mezelf te bereiken. Om al die onrust te verhelpen en om het een plek te geven. Dus ik ging me ook meer verdiepen in de energie die wij als mens in en om ons heen hebben.
Die stap kwam waarop ik besloot een opleiding te gaan doen. Toch meer naar offline. Toch meer weer naar persoonlijke behandelingen. Ik merkte zelf ook dat ik mezelf online toch weer kwijt raak. Het is teveel. Afleiding, prikkels, vergelijken, verstoring in je zelfbeeld. Online is soms een gevaarlijke plek voor ons als HSP’s. Dus misschien moet ik me daar niet langer zo op focussen.
Opstapelende gebeurtenissen
In dit jaar is er op emotioneel gebied veel gebeurt bij mij. In mijn familie verschillende dingen, ons lieve zoontje die, mede door de lockdown, volledig mentaal in de war was en het oprecht heel zwaar had. Mijn opa die kwam te overlijden. Het was veel. Veel emotie, veel gevoel, veel om mee om te gaan.
Daarbij lukte het me blijkbaar niet om mijn identiteit vast te houden. Wie was ik nog en deed ik het wel goed? Vertrouwen in bepaalde mensen werd op de proef gesteld, vertrouwen in mezelf des te meer.
Mijn man noemt mijn depressieve gevoelens altijd mijn dark passenger. En hij gaf zelfs gisteren nog weer aan, accepteer dat hij soms mee rijdt. Soms stapt ze hij uit, maar vaak genoeg besluit hij ook weer een stukje mee te liften.
We moeten stoppen met vergelijken. Voor de een is daar het antwoord aan het eind van die stijgende lijn. Maar voor anderen is die lijn soms hobbelig.
Maar onze identiteit, wie wij zijn, hangt niet af van of jij die finish behaalt. Het hangt niet af van onze resultaten die we boeken, het hangt niet af van hoe succesvol wij zijn. Het wordt bepaald door hoe we ons gedragen, door hoe we ons voelen, door wie wij willen zijn, los van alle factoren daar om heen.
En ook is als coach, waarvan je verwacht dat dit de finish heeft bereikt na die stijgende lijn, zal eerlijk erkennen dat ik die reminder ook vaak nodig heb. Ik mag er zijn. Hoogsensitief, soms met depressieve gevoelens, met al die dromen, die soms uit komen en soms ook niet, de moeder die probeert het zo goed mogelijk te doen voor haar kinderen.
Ik probeer mijn weg te vinden. Elke dag weer. En dat mag jij ook.
Karin Rutjes (1985) is zelf hoogsensitief en werkt als hsp coach in haar eigen praktijk (Karin & Coaching). Daarnaast is ze ook jongerencoach. Ze woont samen met haar man, dochter en zoon in Hardenberg en haar praktijk heeft ze ook daar gevestigd. Ze is gek op lezen en ook het schrijven van haar eigen blogs vindt ze geweldig om te doen. Ze hoopt dan ook nog veel blogs te kunnen schrijven voor zowel Hoogsensitief.NL als haar eigen website (www.karinrutjes.nl).
Heel erg herkenbaar. Ik ervaarde rust, ik kon mijn verjaardag vieren zoals ik het wilde. Lekker met gezin. Maar ook onrust: de strijd met zoon met thuis school, toen vond hij zijn draai en mocht hij weer naar school, eerst 2 ochtenden, daarna volledig. Opnieuw gedoe! Ik merk dat ik moeite heb met gegeven vrijheden nu. Ik werk met een kwetsbare groep en zie nog steeds corona… Ik had liever nog een periode van meer beperkingen willen hebben. en dan nog al die gedachten…. Soms ben ik zo moe.
Dankjewel Karin, herkenbaar!
Mooi geschreven Karin, en herkenbaar. Al die gedachtes dieover elkaar heen buitelen, en daar dan een logische aansprekende lijn in vinden voor een blog. Voor mij ook een ‘uitdaging’. En wat betreft de stijgende lijn die coaches voor ogen hebben, dat zit m wat mij betreft in het stijgende gevoel van innerlijke rust. En het leren accepteren wat is, is daarbij essentieel. Het mooie is dat vanuit de rust die dan ontstaat, vaak ineens meer dingen mogelijk blijken. Veel succes met je praktijk!
Super geschreven. Dank je dit had ik even nodig. Ben heel praktisch ingesteld als hsp’er maar merk dat deze periode van angst er moeilijk zomaar uitgaat. Thanks!