Het is alweer bijna 2019. Een tante van mij zei ooit eens; “Nou daar gaan we weer. Weer een jaar lang alles hetzelfde doen.” Ik moest zo hard lachen om die opmerking. Gewoon omdat ze echt iemand is die dat kan zeggen en ik zie ook voor me hoe zij dat ziet. Maar alsjeblieft, ik hoop niet dat jullie het zo ervaren.
Zo hoort het leven niet te zijn toch? Je zou nieuwsgierig moeten blijven. Naar wat het leven jou nog meer te bieden heeft. Voorheen voelde ik die nieuwsgierigheid ook niet zo. Ik had wel altijd dat gevoel diep in mij, dat ik niet op deze wereld was gekomen om alleen maar te leven. Er moest een missie voor mij zijn, een opdracht. Waarbij ik van betekenis was voor de ander, maar die me ook de zingeving gaf die ik zo erg nodig had. Maar zoals jullie inmiddels weten kwam dat juiste idee jarenlang nooit naar voren.
Januari
En zelfs vorig jaar nog lag er een diepe depressie op me te wachten in januari. Ik kon het niet geloven. Nu was het alweer januari. Kerst was voorbij. De warmte, de lichtjes, de gezelligheid. En er lag een lang en kaal jaar op me te wachten. Hoe is het ook mogelijk niet in een depressie te raken met dit soort gedachten? Ik had de droom om mijn eigen bedrijf te starten al lang opgegeven en was bezig met solliciteren op baantjes die me alles brachten behalve voldoening. En eigenlijk ook nog eens geen goed salaris. Eigenlijk niets, behalve dat ik ‘er weer bij hoorde’. Dat sollicitatiegesprek kwam, waarbij ik als bezorger voor een cateringbedrijf aan de slag zou. Ik heb de beste man moeten overtuigen dat ik niet van te hoog niveau was om op sollicitatiegesprek te mogen. Kan dat ook nog? Ja dus.
De ochtend voor het gesprek
Op de ochtend voor het gesprek was ik zo ziek. Het ging gewoon niet. Ik had mijn moeder aan de lijn en ze vroeg; “Wat voel je dan als je daar in gedachten naar toe rijdt?” Ik zei dat ik hoopte tegen een boom te zullen rijden. Maar dan niet zo erg dat ik blijvende klachten zou overhouden, maar wel zo erg, dat men mij serieus zou nemen in mijn mentale klachten en dat ik in ieder geval een geduchte reden had om niet te moeten gaan werken. Mijn moeder zei vervolgens, “dat is dus klaar. Je zegt dat gesprek af en je gaat in de ziektewet. Dit kan zo niet langer.” “Ja”, zei ik. “Ik denk dat ik hulp nodig heb. Alweer…”
Overigens is dit dus een gedachte die schrikbarend veel voorkomt! Sinds ik open ben over deze gedachte heb ik al veel meer tegenreacties gehoord van mensen die exact datzelfde dachten. Wanneer ze weer eens ergens naar toe moesten waardoor ze zich letterlijk ziek voelden. Even die boom schampen, maar niet te heftig. Lacherig deden we daar dan over, om het een beetje luchtig te houden. Maar dit is natuurlijk echt een gedachte te ver.
Zo begon mijn januari vorig jaar. Met licht suïcidale gedachten, verdriet, depressie en uitzichtloosheid.
Wie had kunnen vermoeden
Wie had toen kunnen vermoeden dat ik in een jaar tijd zo’n ontzettende omslag heb kunnen maken! Dat het leven met mijn hoogsensitieve eigenschap me zoveel positiviteit heeft opgeleverd!
Dat ging niet zomaar. Dat ging niet gemakkelijk. Maar het ging wel! Het is dus mogelijk. Iets wat ik jarenlang niet heb gekund, kon nu opeens wel! Inzicht in mezelf. Al mijn klachten kwamen door onwetendheid over hoogsensitiviteit en wat het met je doet, wanneer je die grenzen overschrijdt.
Lichtpuntje
En elke vezel in mij wil die boodschap op jou overbrengen. Ik weet dat het soms uitzichtloos lijkt. Ik weet dat je zoveel ‘onzin’ te horen krijgt. Ik weet dat een mindset verandering onmogelijk lijkt. En dat je soms de energie niet hebt om het überhaupt nog te proberen.
Maar ben jij nog nieuwsgierig? Nieuwsgierig naar wat jouw leven voor jou in petto heeft? Wat voor kansen en mogelijkheden er nog op jou liggen te wachten? De wetenschap dat hoe jouw leven nu is niet is wat het altijd hoeft te zijn?
Ik hoop het, want dat is alles wat je nodig hebt. Dat kleine lichtpuntje. Pak dat! En zet je hoogsensitiviteit om in kracht! 2019 kan zomaar jouw jaar van verandering worden! Net als voor mij 2018 was!
Karin Rutjes (1985) is zelf hoogsensitief en werkt als hsp coach in haar eigen praktijk (Karin & Coaching). Daarnaast is ze ook jongerencoach. Ze woont samen met haar man, dochter en zoon in Hardenberg en haar praktijk heeft ze ook daar gevestigd. Ze is gek op lezen en ook het schrijven van haar eigen blogs vindt ze geweldig om te doen. Ze hoopt dan ook nog veel blogs te kunnen schrijven voor zowel Hoogsensitief.NL als haar eigen website (www.karinrutjes.nl).
