Tegenwoordig wordt het minder. Het overanalyseren van mijn jeugd. Door alles wat ik leerde en nu weet over hoogsensitiviteit viel er zo ontzettend veel op de plek. Maar ook ging ik inzien waar het allemaal verkeerd is gegaan. En dat is frustrerend. In eerste instantie.

Altijd buikpijn

Nu geloof ik zeker dat ik PDS heb, ontwikkeld. En ik zal ook ongetwijfeld voedselintoleranties hebben. Maar vanaf mijn 4^e jaar had ik elke dag buikpijn. En geen arts, homeopaat of natuurkundig arts kon er iets aan doen. Uiteindelijk op volwassen leeftijd kreeg ik de diagnose PDS. En als kind kreeg ik de diagnose, zenuwachtig kind. Want dat mijn buikpijn altijd gekoppeld ging met spanning was inmiddels bekend. Maar dat betekende dus eigenlijk dat ik elke dag spanning had. En terug kijkend op mijn jonge hoogsensitieve leventje weet ik nu dat dat ook zo was.

De kleuterklassen gingen geloof ik nog prima, die scheen ik leuk te vinden. Maar er werd daar ook nog maar weinig van ons verwacht. Al weet ik zeker dat de buikpijn er al wel was. Helemaal bij bijzonderheden. Een versierde kar waar we als kind op mochten zitten bij de feestweek in het dorp. Een gymopvoering, die ik bij voorbaat al gestopt ben, waarna ik in mijn gympakje bij mijn moeder op schoot ben gekropen. En de schaamte die ik toen voelde, omdat ik het niet waar kon maken. Op die leeftijd voelde ik al de druk en verwachtingen. Ik had moeten presteren, maar ik deed het niet. Niemand die het zo benoemde, maar ik voelde het toch. Waarschijnlijk heb ik op die leeftijd de lat al te hoog gelegd voor mezelf.

Gedraag je netjes, thuis, in de klas, maak geen fouten, haal goede cijfers, luister goed, doe wat je gezegd wordt, help in het huishouden, maak geen ruzie. Natuurlijk deed ik dingen verkeerd. Net als elk kind. Maar ik weet dat ik heel erg mijn best deed het iedereen naar de zin te maken.

Efteling buikpijn

Ja dat is een ding… in mijn leven. Ik was 7 jaar en dat was de eerste keer in mijn leven dat ik zulke buikpijn heb gehad dat ik niet wist waar ik het zoeken moest. En waar was ik? In elke kinderdroom. De Efteling. Waar ik toen de dag voor iedereen verpest heb. Niet met opzet, maar omdat ik niets kon. Ik ging kapot van de pijn. Ik voelde dat ik naar de wc moest. Daar stonden enorme rijen. Ik mocht voor, omdat ik zo hard huilde. Mijn vader ging mee. Maar ik kon niet gaan. Al die mensen die stonden te wachten, ik voelde zoveel stress. Mijn vader raakte gefrustreerd. Al die mensen hadden mij voor laten gaan en nu ging ik ook nog niet. Dus lag ik op een houten bankje bij het restaurantje in het park. We hadden eten besteld, maar ik wilde niet. Ik weet nog dat ik op mijn zij lag en dat mijn broertje vroeg wanneer we nou eindelijk verder gingen. Ik wilde zo graag, ik wilde niemand tot last zijn. Maar ik kon niet. Daar heb ik mezelf aangeleerd dat als ik heel hard op mijn darmen duwde ik de pijn onder controle kon houden. Bij elk signaal van mijn darmen duwde ik er op. Die dag verliep met heftige ups en downs, maar de ergste pijn zakte op een gegeven moment gelukkig weg.

Bekijk die dag nu eens door de ogen van een hoogsensitief kind. Een kind wat snel nerveus is. Ik zag de hoge kosten van de entree. Dus ik wist dat dit bijzonder moest zijn. Ik hoorde mijn ouders erover praten. Ik begreep dat het veel geld was. Dus deze dag moest wel heel goed gaan. Het moest goed verlopen! Wat een druk! En dan bij binnenkomst al die mensen, al die attracties, al die muziekjes! Hoe kan een attractiepark geen totale overprikkeling veroorzaken bij een hoogsensitief kind?! Maar niemand wist het. Hoogsensitiviteit? Daar had nog nooit iemand van gehoord. Maar het feit dat ik die dag nog steeds zo duidelijk in mijn hoofd kan terug beleven zegt dat het intense indruk op mij heeft gemaakt.

Slechte jeugd

Ik woonde een jaar geleden een seminar bij van HSP expert Esther Bergsma. Daarin leerde ik dat volwassenen die een slechte jeugd hebben gehad, later sneller klachten krijgen als bijvoorbeeld depressiviteit, overspannen of een burn-out. Ik herinner me dat ik Esther vroeg. “Maar wat is dan een slechte jeugd? Want ik heb meerdere malen depressies gehad en een angststoornis, maar ik had in mijn beleving een goede jeugd.”

Maar het gaat eigenlijk om een slechte jeugd op hoogsensitiviteit gebied. En daarmee wordt bedoeld dat wanneer er in jouw jeugd weinig oog was voor jouw hoogsensitieve eigenschap. Of wanneer daar weinig begrip voor was en er geen rekening mee gehouden werd je een slechte jeugd heb gehad. Op hoogsensitief gebied. Nu kun je natuurlijk op alle fronten een slechte jeugd hebben gehad. Maar dat is bij mij niet het geval. Ik had geen slechte jeugd. Ik had het wel slecht met mezelf. Ik begreep een groot deel van mijn leven helemaal niets van mezelf. Ik leek zo anders te zijn. Hoe ouder ik werd, hoe meer ik me een dramaqueen begon te voelen. “Wie huilt er nu zoveel als ik!?”

Niemand leek echt problemen met mij te hebben. Maar ik had vooral zelf problemen. In mijn hoofd. En ik voelde me vaak eenzaam en onbegrepen.

Verdrietig

Soms voel ik me verdrietig voor dat meisje. Dat probeerde zo hard haar best te doen. Dat zo graag goedgekeurd wilde worden. Dat zo graag gezien wilde worden. En voor alle kansen die ze gemist heeft, omdat ze niet de juiste begeleiding kreeg. En op andere momenten realiseer ik me dat er wel veel ergere dingen kunnen zijn die je als kind kunt meemaken. Maar het mag er allebei zijn. Ik vind dat ik soms best wel verdrietig mag zijn. Ik vind dat als ik als kind, tiener, puber meerdere malen de gedachte heb gehad er maar niet meer te willen zijn, dat dat best verdrietig is. Ik vind dat niet oké, voor geen enkel kind. Niet voor een kind dat op handen gedragen wordt, niet voor een kind dat mishandeld wordt, niet voor een kind waar het altijd goed mee lijkt te gaan, niet voor een kind dat “niets te klagen” heeft. Ik vind gewoon dat die gedachten te zwaar zijn.

Soms voel ik me verdrietig voor al die momenten waarin ik zo intens bang was om iets te moeten doen, maar niemand het echt zag. Soms voel ik me verdrietig voor het verkeerde beeld wat bepaalde mensen van mij hebben gekregen.

Volwassen HSP

Dus tijd om het naast je neer te leggen. Alleen gaat dat niet altijd zo makkelijk. In mijn eigen geval merk ik dat ik ontzettend vaak geconfronteerd wordt door onze kinderen. Hoe ze reageren op bepaalde situaties. En hoe anders ik nu kan reageren op hen dan hoe dat in mijn jeugd ging. Gewoon door de kennis die ik nu heb. Maar door hen realiseer ik me soms ook weer heel goed hoe ontzettend moeilijk bepaalde dingen voor je kunnen zijn als hoogsensitief kind. En hoe erg je soms die hand en knuffel nodig hebt. Hoe fijn het is wanneer iemand je kan uitleggen waarom je bepaalde dingen doet. En dat iemand je uitlegt dat je niet raar bent, maar hoogsensitief.

Ik verwacht dat de jeugd die nu opgroeien met wetenschap van hoogsensitiviteit een ander leven gaan beleven. Maar wij zijn er allemaal in ons volwassen leven pas achter gekomen. Doordat wij vast liepen. Doordat we steeds in een cirkeltje tegen dezelfde dingen aan liepen. Doordat wij moeite hebben met vriendschappen, of een baan proberen te vinden, of andere dingen die met mensen te maken hebben. Want mijn ervaring is dat ondanks dat we ook gevoelig zijn voor geluiden, licht, voedsel etc. het toch vaak situaties met mensen zijn die ons het meest onrust verschaffen.

En dat is natuurlijk ook ontzettend logisch. Want er zijn maar weinig situaties waarin je geen andere mensen om je heen hebt. In het verkeer, als je even naar de winkel gaat, als je op het schoolplein staat, als je op je werk zit, als je een opleiding volgt, als je uit eten gaat, als je een boswandeling maakt.

Geen verwijten

Ik denk dat het belangrijk is dat je goed en open minded kijkt naar jouw opvoeders en jouw omgeving van vroeger. Het is niet raar dat je in eerste instantie woede voelt wanneer je duidelijkheid krijgt over je hoogsensitiviteit. Er zijn allerlei emoties die bij dat proces komen kijken. En woede was er bij mij zeker eentje van. Ik wilde de hele tijd schreeuwen. “Zien jullie dan niet dat ik heel wat anders nodig had? Zien jullie dan niet dat jullie mij nooit hadden moeten dwingen om al die dingen te doen die ik niet wilde? Zien jullie dan niet dat die verhuizing mij beschadigd heeft en ik hulp nodig had”?

Maar uiteindelijk is dat in een slachtofferrol kruipen en kom je daar niet verder mee. Ik kreeg er hele nare gevoelens van en wilde daar niet in blijven hangen. Ik wist namelijk dat niemand mij met opzet niet heeft begrepen. Ze wisten het gewoon niet. Mijn omgeving, of dat nu gaat om familie, school of de gezondheidszorg. Ze wisten niet dat ik hoogsensitief was. Ze wisten niet wat hoogsensitiviteit was.

Ze moesten roeien met de riemen die ze hadden. En ik moest het doen met wat mij werd aangeboden. En aan liefde geen gebrek. Dus ja ik had een onbegrepen jeugd. Maar niet omdat ze mij niet wilden begrijpen, maar omdat ze niet konden.

Dus het is uiteindelijk aan jou hoe jij wilt terug kijken op jouw leven. Welke emoties en gevoelens kun jij een veilig plekje geven en welke gevoelens kun je misschien los laten. Als moeder van twee hoogsensitieve kinderen weet ik inmiddels zelfs met de kennis die ik heb, dat het opvoeden van hsk niet gemakkelijk is. Dus misschien geeft dat je ook wat meer inzicht in het leven van jouw opvoeders en omgeving vroeger.

Sommige zullen echt heel erg hun best hebben gedaan. Die van mij zeker wel. Maar sommige ongetwijfeld ook niet. En ik vind het spijtig als jij daar nu enorm veel problemen van ondervindt. Ik hoop dat je een weg kunt vinden om dat los te laten en nu de sterke kanten van jouw hoogsensitieve eigenschap kunt omarmen.

Karin Rutjes (1985) is zelf hoogsensitief en werkt als hsp coach in haar eigen praktijk (Karin & Coaching). Daarnaast is ze ook jongerencoach. Ze woont samen met haar man, dochter en zoon in Hardenberg en haar praktijk heeft ze ook daar gevestigd. Ze is gek op lezen en ook het schrijven van haar eigen blogs vindt ze geweldig om te doen. Ze hoopt dan ook nog veel blogs te kunnen schrijven voor zowel Hoogsensitief.NL als haar eigen website (www.karinrutjes.nl).

Please follow and like us: