Alles is energie
Als HSP weten we inmiddels veel van overprikkeling en energie. We weten ook dat we geraakt worden door energie van anderen. En helemaal wanneer we in een ruimte of omgeving zijn waar veel mensen zijn kan dit ons overweldigen en negatieve emoties oproepen.
Soms denken en voelen we dat we daardoor alle zaken in ons leven waar veel mensen bij elkaar zijn maar moeten vermijden. Maar dat hoeft niet.
Er is een verschil
En dat is dat het volledig afhangt van de mensen die aanwezig zijn en op wat voor gelegenheid je bent. Ik zelf heb namelijk ondervonden dat mijn energie prima op peil blijft als ik op events ben met gelijkgestemden. Ik dompel me vaak onder in ondernemersevents die spiritueel onderlegd zijn en waar ook het mentale gedeelte aan bod komt en dat vind ik heerlijk! Iedereen komt er voor hetzelfde doel en dat is verrijkt worden met inspiratie en je omgeven met gelijkgestemden.
Maar kom ik op het schoolplein, dan gaat het minder goed. Op dit schoolplein zijn namelijk allemaal mensen aanwezig die ik ken, of waar ik iets van weet, of waar ik een verleden mee heb, of die gewoon niet oké aanvoelen. Mensen met een eigen agenda, met eigen bedoelingen. En dat maakt me aan het wankelen. In zo’n mate dat mijn zelfbeeld na 5 minuten in dat schoolgebouw drastisch gedraaid is in het negatieve. Ik voel zoveel energie van iedereen die op elkaar gepropt door de gangen loopt dat het voelt alsof alles op mij gericht is. Ik krijg vluchtdrang. De neppe hallo’s, bezorgde gezichten, nerveuze kinderen, drukke kinderen, gehaaste ouders, de altijd blije ouders, de ouders die iedereen kennen, de ouders die met iedereen praten. En ik wil eigenlijk gewoon niet terug lopen door die horde mensen en dan ook iedereen moeten begroeten. Het zijn er zoveel links en rechts dat ik bang ben een bekende over te slaan, of juist iemand in haar/zijn gezicht aan te kijken die ik net niet wil begroeten.
Eenmaal buiten moet ik het schoolplein nog over en tref ik nog de nodige mensen bij de fietsen. De een heeft een bepaalde blik op haar gezicht waardoor ik denk; “wie ben jij nou eigenlijk” of “mag je mij niet?” Waarna ik mezelf gelukkig weer bewust kan maken van mijn gedachten die een negatieve spin krijgen door die paar minuten op het schoolplein. De ochtenden zijn altijd pittiger dan de middagen. Ik verwacht dat dat komt omdat ik zelf nog heel open sta en leeg ben in de ochtend waardoor alles met volle kracht bij me binnen kan komen.
Energie die verbindt
Je kent het natuurlijk ook wel. Dat je met iemand afspreekt en volledig leeggezogen, down en ongeïnspireerd naar huis toe gaat. De energie matcht gewoon volledig niet met elkaar. Maar naast dit soort ervaringen zijn er dus ook de mooie ervaringen. En hoewel ik zelf erg voorzichtig ben geworden met contacten aan gaan en mensen een plek in mijn leven te geven, blijkt ook maar dat dit heel vanzelf kan gaan.
Vorig jaar kwam er een “nieuwe” moeder op het schoolplein. Wij kenden elkaar niet. We groeten elkaar wel. Omdat onze energie waarschijnlijk levelde met elkaar. Afgelopen zomer deed ik een volgverzoek op social media en zij accepteerde dat. Ze zag wat ik doe, ze las mijn verhalen over mijn hoogsensitiviteit en ook mijn worstelingen met mentale gezondheid in de loop van mijn leven. Maar ook de verhalen van mijn kinderen die ik deelde. Dus op een middag schoof ze naast me op het schoolplein. En begon vragen te stellen over onze dochter. Die van haar is namelijk ook hoogsensitief. Daarna begonnen we te chatten via Instagram en besloot ik haar te vragen of we wat samen zouden gaan drinken. Dat leek haar ook leuk.
Dit is iets wat ik normaal niet snel meer doe. Omdat ik meerdere malen teleurgesteld ben geweest en omdat ik me realiseerde dat er niet heel veel mensen zijn die echt openstaan voor nieuwe relaties/vriendschappen in hun leven. De hoeveelheid berichtjes met de tekst: “we moeten echt even afspreken” zijn niet op 1 hand te tellen en het komt er dan ook nooit van.
Oprechte verbinding
Die middag kwam dat we af hadden gesproken. Op de fiets zijn we begonnen met praten en 4,5 uur later waren we nog lang niet uitgepraat. Allebei hoogsensitief, allebei moe van het praten, allebei blij en verrast over hoe dit toch kan? Waarom lijkt het alsof we elkaar al zo lang kennen? Waarom gaat dit zo gemakkelijk?
Maar dat is het mooie van hoogsensitiviteit! Je voelt oprechte interesse! Je voelt oprecht begrip! Je voelt het wanneer je zoveel interesses deelt. Je voelt het wanneer je hier wat mee moet! Deze energie is een kracht die zich niet laat negeren!
Toch een beetje bang
Want dat zijn we toch best wel snel… bang dat mensen ons toch laten zitten. Bang dat het toch niet is wat het lijkt. Bang om echt die verbinding aan te gaan omdat we dan ook de kans krijgen gekwetst te worden. Maar als ik die angst heb heeft zij dat ook. En soms moet je je angsten in de ogen kijken om nieuwe dingen te verwelkomen in je leven. Omdat het je leven ook zo ontzettend kan verrijken. Omdat er misschien nog iets ontbrak en dat plekje wordt nu opgevuld.
En ook mogen we vertrouwen op onszelf. We kunnen het ook altijd weer alleen. Dat is eerder gebleken. Dat is niet altijd even leuk, maar op jezelf kun je wel altijd bouwen. Dus dat vertrouwen in jezelf mag beresterk zijn. Mocht je gekwetst worden dan weet je dat jij jezelf hier ook weer doorheen krijgt. Maar het is zonde om niets te proberen en nergens voor open te staan, toch?
Karin Rutjes (1985) is zelf hoogsensitief en werkt als hsp coach in haar eigen praktijk (Karin & Coaching). Daarnaast is ze ook jongerencoach. Ze woont samen met haar man, dochter en zoon in Hardenberg en haar praktijk heeft ze ook daar gevestigd. Ze is gek op lezen en ook het schrijven van haar eigen blogs vindt ze geweldig om te doen. Ze hoopt dan ook nog veel blogs te kunnen schrijven voor zowel Hoogsensitief.NL als haar eigen website (www.karinrutjes.nl).
