“Toen ik het boek van Elaine Aron las, besefte ik dat ik hoogsensitief was”. Voor hoe velen van ons geldt dit als het startpunt van onze ontdekking van hoogsensitiviteit?

In de kast

Het geldt zeker voor mij. Zo’n negen jaar geleden leende een collega mij het boek en las ik het achter elkaar uit. Ik herkende zo veel van mij in het boek. Ik begreep veel meer van mijn verleden en waar ik tegenaan gelopen was. En het gaf me een gevoel van opluchting. Ik was dus niet de enige. Vervolgens zette ik het boek in de kast en leefde gewoon verder zoals ik altijd gedaan had. En ik zei vooral tegen niemand dat ik hoogsensitief was, want dan moest ik van alles uitleggen en dat kon ik (nog) helemaal niet.

Een paar jaar geleden kreeg ik de kans om bij de universiteit te werken. Begin dit jaar gebeurde daar iets bijzonders. Er kwam een student naar me toe, die vroeg of hij me iets mocht vragen. Dat is gek, want ik ben geen docent en ook geen studentbegeleider. Ik werk alleen samen met studenten. Ik stelde voor op een rustige plek een kop koffie te drinken.

Goed gesprek

We hadden het over de smaak van goede koffie. Gek genoeg hadden we er allebei last van als we laat nog koffie dronken. Dan konden we niet goed slapen vanwege de cafeïne. Maar algauw werd het gesprek serieuzer. Over hoe moeilijk het is om je te concentreren als er veel lawaai en drukte om je heen is. Gek genoeg herkende ik dat, in mijn werk, waar iedereen maar binnenloopt. En hij vertelde over wat hij zou willen doen met zijn studie, maar dat dat eigenlijk niet binnen de gebaande paden viel en zijn studiebegeleider er daarom niet voor was. Gek genoeg vond ik zijn ideeën juist origineel en creatief. En opeens viel bij mij het kwartje: Jij bent gewoon hoogsensitief!

Etiket

Helaas is dat nog niet zo gewoon. Ik durfde het dan ook niet tegen hem te zeggen. Ik was bang om hem een etiket op te plakken. En ik was bang om zelf gebrandmerkt te worden. Dus moedigde ik hem alleen aan om een rustige plek op te zoeken om te studeren en de juiste persoon te zoeken met wie hij zijn ideeën over zijn studie kon delen.

Jij bent hoogsensitief

Maar het gesprek met deze student liet mij niet los. Wat zou het immers makkelijk zijn als we gewoon konden zeggen dat we hoogsensitief zijn en dan uitleggen wat we nodig hebben. Maar ook hoe waardevol wij zijn. Wat zou het fijn zijn als we tegen iemand die we zien worstelen, kunnen zeggen: Geen zorgen, je bent hoogsensitief. Zo zit het in elkaar en zo gaat het een stuk makkelijker. Sterker nog, hoe zou het zijn als we al op veel jongere leeftijd weten dat we hoogsensitief zijn en leren om daarmee om te gaan?

Alleen

Begin dit jaar kon ik daar nog niet aan denken en liep ik pal weer in al mijn eigen valkuilen. Ik voelde me onbegrepen en niet gezien tussen al die niet-hoogsensitieve collega’s. Toen ik weer een beetje tot rust gekomen was, vond ik dat het tijd werd om eens meer aandacht te vragen voor hoogsensitiviteit. Het gaat toch om 15-20%. Dat zijn heel veel collega’s. En opeens bedacht ik: Waar zijn die collega’s dan? Hoe vind ik die? Lastig, want ik ging toch niemand een etiket opplakken? En hoeveel van die 15-20% weet dat eigenlijk van zichzelf? Heel veel gedachten, maar ik zat nog steeds alleen op mijn kamer. En voelde me ook alleen hierin. Dus ik besloot het maar even los te laten. En toen gebeurde er iets geks.

Dat lijkt wel…

Er kwam een collega naar me toe, die me vertelde dat ze een aantal projecten voltooid had, waarmee ze mooie resultaten had bereikt, maar hoe haar leidinggevende het alleen erover had welk doel ze niet bereikt had. Hm, die collega lijkt wel….
En er kwam een collega naar me toe om me een cadeautje te geven. “Maar, ik heb toch helemaal niet zo veel voor jou gedaan”, zei ik nog. “Ik vind dat je heel veel gedaan hebt”, zei ze, “En dat anderen dat misschien niet genoeg waarderen”. Wat aardig van haar, om zo aan een ander te denken. Dat is nou typisch ….
Na een vergadering praatte ik nog na met een collega. Hij vertelde dat hij het niet had durven zeggen, maar dat de genomen besluiten natuurlijk gevolgen gingen hebben. En hij legde uit wat hij dacht dat die gevolgen zouden zijn. Het was precies waar ik ook aan had zitten denken tijdens de vergadering en wat ik ook niet had uitgesproken. Ik denk dat hij net als ik….

(H)erkenning

Ze zijn er dus wel, die andere hoogsensitieve personen. Ze weten het misschien nog niet, maar als je er eenmaal op let, herken je ze wel. En kun je ze ook opzoeken. Als een jonge student al op iemand durft af te stappen om te zeggen: “Mag ik je wat vragen” en een serieus gesprek aangaat,  dan moeten wij, met zo veel meer levenservaring, dat toch helemaal kunnen doen. En wie weet kunnen we dan in de toekomst op iemand afstappen en vragen: Ben jij hoogsensitief? Hoe mooi zou dat zijn?!

drs. Ingrid Wesselink (1966) is hoogsensitief en werkzaam bij University College Utrecht. Zij wil hoogsensitiviteit onder de aandacht brengen op de universiteit en onder studenten. Zelf heeft ze Engelse literatuur- en letterkunde gestudeerd en een jaar een toneelopleiding in Sheffield, Groot-Brittannië gevolgd. Aangevuld met opleidingen tot coach/counselor, docent en regisseuse. Haar passies zijn verhalen vertellen en schrijven. Ze geniet van diepgaande gesprekken met anderen.

Please follow and like us: