Door: Nelliëtte Verhaar
Het duurde lang voordat ik mijn burn-out met een hoeraatje kon ontvangen. Opmerkingen als ‘zie het als een cadeautje’ ‘het is een mooie transformatie waar je doorheen mag’ irriteerden me mateloos. Me weer goed voelen, dat was wat ik wilde. Hoe eerder hoe beter!
Mijn hele lijf trilde
Ik was trots op het feit dat ik zoveel aankon. Ik werkte al jarenlang als ZZP-er in mijn eigen verslagbureau. Ik zei nooit ‘nee’ tegen een klant. Daarnaast deed ik de administratie in het bedrijf van mijn man. Natuurlijk zag ik wel dat de zakelijke partner van mijn man niks inbracht, geen klanten, geen toegevoegde waarde. Ik zei daar steeds wat over tegen mijn man, maar bleef een roepende in de woestijn. Onderwijl voedde ik onze twee dochters op en bracht ze naar vriendinnen, sport, feestjes. Op een gegeven moment crashte het tussen mijn man en zijn zakelijke partner. Eindelijk! Dit voelde als een goede beslissing voor hem en voor ons. Maar waarom ging dan op een zaterdagochtend het licht uit? Ik kon me nog net uit bed hijsen en redde het tot de pianokruk beneden. Daarna kon ik niks meer. Letterlijk niks. Mijn hele lijf trilde en ik kon alleen maar huilen. Ik nam me nog voor om naar mijn vader toe te rijden, die in de Bourgogne in Frankrijk woont, maar zelfs dat lukte niet. Mijn man wilde me er wel naar toe brengen, zodat ik tot rust kon komen, maar ook daar zag ik ineens als een berg tegen op.
Hoogsensitief
Alles was me teveel. Boodschappen doen, buiten ons huis, onze tuin zijn, mensen zien. Ik verdroeg het alleen om mijn man en onze twee dochter te zien en zelfs als de hondenuitlaat dame 1x in de week onze Drentsche Patrijs kwam halen, stond ik al te trillen en te bibberen. Ik herkende mezelf niet en mijn lijf al helemaal niet! Na een 8-tal weken kwam er gelukkig wat meer ruimte. Ruimte om te lezen over het onderwerp burn-out. En ik ging inmiddels 1 x per week naar een psychologe. Zij vertelde me tijdens het 3e bezoek dat ik alle kenmerken had van een hoogsensitief persoon en ze raadde me het boek “Hoogsensitieve personen” van Elaine Aron aan. Ik bestelde het boek en tijdens het eerste hoofdstuk ging er al een wereld voor me open. Zoveel herkenning! Het altijd opkomen en inleven voor de underdog. Het aanvoelen van sfeer bij het binnenkomen van een ruimte. Mezelf wegcijferen voor andere mensen. Uitgeput zijn na een verjaardag van een paar uurtjes, maar toch de leuke Nelliëtte blijven en geïnteresseerd blijven in andere mensen. Zaken als verdriet en spanning overnemen van andere mensen. Langer de tijd nodig hebben om bij te komen van een drukke omgeving. Mijn man die in New York met volle teugen geniet en ik die er eigenlijk overdonderd door wordt. Perfectionistisch zijn en altijd kritisch op mezelf. Perioden van depressief voelen. Ontzettend ontroerd kunnen raken van muziek. Mensen eigenlijk altijd een stap voor zijn. Als iemand iets gaat zeggen eigenlijk in 80% van de gevallen al weten wat diegene zeggen wil. En zo kan ik nog wel even doorgaan.
Voor mezelf zorgen
Ik werd blij en verdrietig tegelijk van de herkenning. Waarom ben ik hier niet eerder achter gekomen? Maar daarin blijven hangen zou zelf kastijding zijn. Het inzetten om van mijn burn-out af te komen, dat zou iets toevoegen! Terug de natuur in, waar ik me vroeger al zo goed bij voelde. Veel minder moeten van mezelf, vriendschappen laten doodbloeden waarin ik alleen maar geef. Niet alleen maar de leuke Nelliëtte zijn voor anderen, maar leuk zijn voor mezelf. Goed voor mezelf zorgen. Balans zoeken en tijd voor mezelf nemen in plaats van alleen maar moeten van mezelf.
Hoera
Nu ik ruim een jaar verder ben kan ik met recht zeggen dat ik veel beter voor mezelf zorg. Het heeft me wel 3 vriendschappen gekost, een mindere band met de familie van mijn man. Ik heb moeten zoeken naar een andere identiteit anders dan die ik aan mezelf had gekoppeld door mijn werk. Ik ben een moeder geworden die regelmatig nee zegt, een partner die regelmatig nee zegt. Ik voel mijn lichaam weer. Ik ben er nog niet, mijn burn-out is nog niet helemaal weg, maar dat kan ook niet anders na 50 jaar lang ingeleverd te hebben en me op anderen gericht te hebben. Maar wat een winst is dit, en inderdaad, hoera, wat een cadeautje is mijn burn-out!
Nelliëtte Verhaar (1964) is trainster bij politie en overheid in het vastleggen van verhoren en zij heeft een verslagbureau. Zij deelt haar verhaal om aan te geven dat iedereen in zijn of haar leven met crisissen te maken krijgt maar dat er altijd een mooie wending komt waardoor een crisis waardevol blijkt te zijn.
