Zo klein als ik was, wist ik al dat ik moeder wilde worden. Bij de vraag welk werk ik later wilde doen, riep ik steevast kraamhulp of juf. Ik ben gek op kinderen en heb er uiteindelijk ook mijn beroep van gemaakt. Eerst werkte ik uitsluitend met kinderen met autisme, later kwamen daar de hooggevoelige kinderen bij.
Babynamen
Ik leerde mijn eigen gebruiksaanwijzing wanneer het gaat om mijn gevoeligheid. Ik leerde wat mij overprikkeld en waar mijn krachten liggen. Toen ik de liefde van mijn leven leerde kennen hadden we het op de vierde date al over kindernamen. Mijn hooggevoelige hoofd had het namelijk al helemaal uitgedacht. Toen we vervolgens besloten allebei onze nummer 1 jongens- en meisjesnaam op te schrijven en de briefjes uit te wisselen, bleek dat we voor zowel de jongensnaam als de meisjesnaam dezelfde naam hadden gekozen. Dit kon niet anders dan meant to be.
Minder last van prikkels
De eerste keer waren we al snel in verwachting. Ik voelde me goed, was niet misselijk en had geen behoefte aan rare productcombinaties. Wat mij opviel was dat ik veel minder last had van de prikkels om mij heen. Of dit groter wordende lijf alle focus op mijzelf legde en er geen ruimte meer was om me nog met anderen bezig te houden.
Op feestjes hield ik het makkelijker langer vol en ook de dagen erna was ik niet zo vermoeid als dat ik voorheen altijd was.
Zwanger
Toch viel het zwanger zijn me zwaar. Het voelde alsof mijn lijf niet meer van mij was. Mijn buik was zo groot dat ik er regelmatig opmerkingen over kreeg van vreemden en mensen zich afvroegen of het er echt wel één was.
Door mijn steeds groter wordende omvang moest ik steeds meer uit handen geven. Een simpele boterham smeren was een uitputtingsslag omdat, mijn armen simpelweg te kort waren om nog bij het aanrecht te kunnen.
Ik kon de kleding die ik wilde dragen niet meer aan en ben zelfs in mijn zwangerschap zelfs twee keer gewisseld van maat omdat mijn dikke buik overal onderuit piepte.
Roze wolk
Die roze zwangerschapswolk heb ik niet gekend. Uiteindelijk hebben we zelfs een schoonmaakster aangenomen omdat ik het huishouden niet meer bij kon houden in deze toestand.
Mijn omgeving vond het maar raar. Hoe kon ik zo klagen, terwijl ik en de baby allebei kerngezond waren. Zwanger zijn was toch iets heel moois?
Hormonen
Ook na de bevalling heb ik niet op een roze wolk rondgedreven. Mijn hooggevoelige, sterkwillende baby vond het helemaal niks aan om baby te zijn. Altijd honger en bang om iets te missen.
Toen Guus bijna een jaar was en ik opgelucht tegen mijn schoonmoeder verzuchte dat het eerste jaar er gelukkig bijna opzat, vond ze dat maar een rare opmerking. Het was toch een heerlijk mannetje?
Dat was en is het ook zeker! Maar wat was ik blij dat ik eindelijk weer mezelf werd. Zonder een dikke buik of een baby 24/7 tegen mij aangeplakt.
Mijn vertrouwde HSP
Nadat de hormonen uit mijn lijf verdwenen kreeg ik ook weer mijn oude, vertrouwde hooggevoeligheid terug. Iets dat ik stiekem toch gemist had. Het is zo’n groot onderdeel van mij en mijn leven. Ik zou niet anders willen.
JORIEKE KROEZE (1987) werkt als Hooggevoeligheidsdeskundige in haar eigen praktijk.
Hierin begeleid ze hooggevoelige kinderen en hun ouders om beter te leren omgaan met de hooggevoeligheid van het kind. Ze schrijft graag over hooggevoeligheid omdat ze merkt dat er veel behoefte is aan praktische tips die gemakkelijk toe te passen zijn in het gezinsleven. Haar missie is om kinderen en hun ouders de juiste handvatten te geven zodat ze zelf aan het roer staan en invloed kunnen uitoefenen op de uitdagingen die hooggevoeligheid kan bieden. Lees meer over Jorieke op www.joriekekroeze.nl.
