Siem en z’n moeder

Vandaag gaan mijn Coachhond Jet en ik bij Siem en zijn moeder op bezoek. Ze wonen er nog niet zo heel lang.
Siem schopt z’n klompen uit op de mat en holt met Jet naar binnen.
Ik geef de hondenvoerbak terug aan moeder. Die had Siem voor mijn huis neergezet, met water erin voor Jet.
“Een echte hondenbak!” lach ik naar moeder.
Die zegt: “Ja, daar at Siem vroeger uit, toen hij nog een hondje was”.
Niet-begrijpend kijk ik haar aan.
Siem komt erbij staan. “Ik ben een poesje!” zegt hij.
“Ja, nu wel, maar eerst was je een hondje”, zegt moeder, alsof het de normaalste zaak van de wereld is dat je kind uit een hondenbak eet.

Het was me al eerder opgevallen, maar dit is zo’n moeder, die nergens iets van ‘vindt’.
Heerlijk.
Siem kan gewoon zijn wie hij is, wordt niet aan banden gelegd en kan lekker zijn eigen wereld ontdekken en doen waarvoor hij op aarde is gekomen.

Mimi en haar moeder

Mimi is , net als Siem, ook zo’n Hoogsensitief strong-willed kind, net 17 jaar oud.
Ze heeft een eigen paard, Rixt.
“Als ik mijn handen op Rixt leg”, vertelt Mimi me, “kan ik precies voelen waar hij pijn heeft”.
Ook de moeder van Mimi zorgt ervoor dat Mimi haar eigen Goddelijke gang kan gaan. Zo mag Mimi haar paard Rixt op haar eigen manier opvoeden en trainen. Niet op de old-school manier zoals de oude generatie aangeleerd heeft gekregen: zadel op, bit in, hakken in de flanken en aan de teugels trekken als het paard niet luistert, maar volledig op haar eigen manier traint Mimi haar paard: intuitief, hoogsensitief, in verbinding met haar paard.
Haar paard is ook strong-willed, dus Mimi kan ook niet anders… 😂

Facilitators

Als ik een paar moeders vergelijk van strong-willed kinderen die ik ken, zie ik overeenkomsten.
Ze ZIEN hun kind, en zijn er onvoorwaardelijk voor hen, zodat ze in alle ruimte en vrijheid, zonder corrigeren of straffen, de wereld op hun eigen manier kunnen ontdekken en hun leven zelf kunnen vormgeven.
Ze zijn de facilitators van deze generatie strong-willed zielen, die hier gekomen is om meer licht in de wereld te brengen.

Horendol

Ik zie ook moeders die constant overhoop liggen met hun kind.
Moeders die horendol worden van hun kind en zelfs vechten met hun kind.
Die getriggerd worden met hun eigen gedrag, hun eigen normen en waarden, hun eigen pijnen – en daar niets mee kunnen of willen.
Het is niet dat ze willen vechten. Maar het kind weet zo feilloos de pijnlijke plekken aan te raken, dat razernij toeslaat, de neo-cortex (dat deel van het brein dat logisch na kan denken, kan beredeneren) uitgeschakeld wordt en het mens-dier volledig wordt overgenomen door emoties en nog maar 3 dingen kan: vluchten, bevriezen of vechten. Het ‘reptielenbrein’ wordt dat genoemd.

Ze doen precies wat ze moeten doen
Hoe je ook bent als moeder, de buitenwereld ‘vindt’ er iets van.
Afkeurende blikken, ‘adviezen’ als ‘kinderen moeten gewoon luisteren, en je moet ze gewoon strenger aanpakken, je moet ze meer grenzen geven’…

Ashram

Ik was eens op de ashram (een spiritueel centrum, yogacentrum) in Trinidad, bij mijn spiritueel Meester.
Er was toen een jongetje (dat ik nu herken als hooggevoelig strong-willed) van een jaar of 4 dat gedrag vertoonde waar ik wat van ‘vond’.
Toen ik yogales had – en waar ik vond dat er absolute stilte moest heersen – scheurde hij met veel lawaai tussen de yogamatten door met zijn vliegtuigjes.
En toen ik in de meditatiehal de kleden netjes strakgetrokken had, rende hij er overheen en moest ik steeds opnieuw beginnen. Na 3 keer heb ik ‘m aan z’n enkel gepakt en ondersteboven de hal uitgezet.
En een keer onderbrak hij zomaar mijn gesprek met de Guru, die hem meteen volop aandacht gaf!
De Guru (mijn spiritueel leraar) had tegen zijn moeder gezegd: “Laat hem. Hij doet precies wat hij moet doen. Als anderen er een probleem mee hebben, hebben ze een probleem met hun innerlijk kind”.

Terugkijkend op zijn gedrag gaf hij mij precies wat ik nodig had.
Ik deed namelijk veel teveel mijn best bij de yoga. Puur ego, ik wilde de beste zijn. Ik was te serieus en te streng voor mezelf. En volledig buiten mijzelf gecentreerd: ik wilde immers bevestiging van mijn buitenwereld hoe knap ik het deed. Geen speelsheid te bekennen. Superstreng voor mezelf, mijn arme lichaam leed eronder.
Hetzelfde met de kleden in de meditatiehal, veel te perfectionistisch was ik. No joy.
En de keer dat hij mij onderbrak, had ik net daarvoor ook Guru’s aandacht weggekaapt van een ander.

Wat een spiegel. Hilarisch!
Achteraf dan hè, in het moment zelf vond ik het echt tenenkrommend.
Ze brengen inderdaad precies dat aan het licht, wat veranderd mag worden.
Maar wil je dat zien? Wil je geconfronteerd worden met je eigen nare gedrag?

Transformeren

Om deze kinderen goed te kunnen begrijpen, moet je jezelf goed kunnen begrijpen.
Je moet de spiegel kunnen begrijpen die ze je voorhouden.
Zij doen niets verkeerd.
Zij prikken precies op die pijnpunten, dat oude verdriet, die wrok, dat perfectionisme, die boosheid die nog in je zit waarvan je dacht dat je hem zo vakkundig had weggewerkt. Geen masker werkt voor hen.
Zij zijn de Lichtbrengers.
Door hen moeten we alle pijn die nog in ons zit aankijken.
En het kado dat deze kinderen ons brengen is, dat wij die pijn kunnen transformeren.
Zodat wij zelf ook Lichtbrengers kunnen worden.

Petra Helbers is zelf hoogsensitief, net zoals haar Coachhond Jet. Samen coachen zij o.a. hoogsensitieve kinderen en hun moeders. Haar passie is Verbinden. Petra heeft een kinderboek geschreven ‘Hoe Geel weer geel werd‘, dat een bestseller is geworden. Het gaat over jezelf zijn en je eigen unieke kleur behouden. In haar beleving gaat er NOOIT iets verkeerd. Alles heeft een bedoeling, namelijk ons laten ontwaken voor de hoogste versie van onsZelf, om zodoende meer liefde in de wereld te brengen. Petra coacht op een energetische manier, waardoor inzicht wordt verkregen waarom het kind zich zo gedraagt. Kinderen zijn perfecte spiegels en confronteren ons met datgene wat nog in ons opgelost mag worden. Meer blogs kun je lezen op haar site www.PetraHelbers.nl.

Please follow and like us: