Door: Carolien Bakker

Ik durf wel te zeggen dat ik op en top Hoogsensitief ben en ik spot met gemak mijn soortgenoten. We zijn ook met vele, 20% ofwel 1 op de 5, dus ik kom ze met regelmaat tegen, al zijn de meeste hiervan niet bewust.

Ontmoetingen

Ik speel hier regelmatig mee, helemaal met een slokje op. Mag niet, doe ik wel… Bijvoorbeeld laatst. Een man die ik al veel eerder heb gespot loopt naar me toe voor een vlugge flirt:
“Wat ben jij een mooie man.”
   “Ik kom je nu net hetzelfde vertellen, mooie vrouw.”
“Je bent anders, maar dat weet je wel.”
   “Uh, hoe bedoel je..?”
“Je hebt wakkere ogen.”
   “Wakkere ogen..?”
“Ja, je hebt een bepaalde alertheid, je staat open.”
   “Ow jeetje, hoe zie je dat.”
“Omdat ik een HSP-er ben net als jij.”
   “HS wat..?”
“Highly Sensitive Person. Je bent dan niet paranormaal begaafd ofzo maar wel gevoeliger voor alle prikkels om je heen dan veel andere mensen. Als je bijvoorbeeld een kamer binnen loopt en er is net ruzie geweest dan voel je dat.”
   “Ja, klopt.”
“Wellicht dat je je als kind altijd al anders hebt gevoeld.”
   “Ja, klopt, wauw… Ik weet niet wat ik moet zeggen… Wat mooi dat je dat ziet. Ik heb nog nooit van HSP gehoord.”
“Heel veel mensen niet en toch is 20% van de bevolking en dieren HSP. Dit is altijd al zo geweest. Vroeger in tijden van oorlog waren dit vaak niet de mensen die aan het front stonden maar de besluiten namen. Die besloten dan bijvoorbeeld dat die dag geen goede dag was om aan te vallen op basis van gevoel.”
   “Ow, dus HSP is een soort van gave?”
“Nee, het is gewoon wie je bent, en je bent mooi zoals je bent. Persoonlijk vind ik het heel erg aantrekkelijk als een man HSP is. Dit omdat ik me meer op mijn gemak voel bij alerte en gevoelige mensen die de wereld net zo intens beleven als ik.”

Vervolgens verloopt elk gesprek hierna anders en resulteert het in veel gevallen niet in een (succesvolle) date maar in alle gevallen wel een hele mooie ontmoeting.

Trouw aan jezelf

Mijn lievelingsboek is al heel erg lang Veronica besluit te sterven van Paolo Coelho. Een recap zonder spoiler;

Veronica probeert zelfmoord te plegen en wordt wakker in een psychiatrische inrichting. Hier krijgt ze te horen dat haar lichaam zodanig is aangetast door alle pillen dat ze heeft ingenomen dat ze nog maar kort te leven heeft. Veronica beseft zich dat ze haar laatste dagen zal doorbrengen in deze plek vol mensen die psychisch niet in orde zijn. Omdat deze mensen zich niet gedragen conform de mensen buiten de instelling laat Veronica zich ook volledig gaan, doet ze alleen de dingen dat ze wil doen en uit ze alles wat ze voelt wanneer ze het voelt. Als ze boos is doet ze boos en als ze wil vrijen dan vrijt ze. Haar passie was vroeger het bespelen van de piano, dit deed ze altijd vol overgave tot op het moment dat haar ouders besloten dat dit niet paste in haar toekomst. Maar nu hervindt ze haar passie en speelt ze de piano wederom vol overgave. Beetje bij beetje vind ze haarzelf, wie ze werkelijk is, tot het moment dat ze zich zielsgelukkig voelt. Veronica beseft zich dat dit gevoel van geluk voortkomt uit het volgen van haar hart en niet langer alles sust wie ze eigenlijk is. Haar hele leven had ze geleefd zoals andere vonden dat ze moest leven en gedroeg ze zich zoals verwacht werd in haar omgeving. Door het sussen van alles wie ze daadwerkelijk is, ging ze beetje bij beetje dood van binnen tot er niets meer over was om voor te leven.

Tja en nu gaat ze dood, of niet? Ik verklap niets. In ieder geval is voor mij de moraal van het verhaal dat iedereen anders is, mensen dezelfde dingen totaal anders kunnen beleven en zich op een verschillende manieren uiten. Als je niet trouw blijft aan wie je bent, ga je van binnen een beetje dood.

Intense emoties

Bijvoorbeeld als je Hoogsensitief bent is je belevingswereld waarschijnlijk erg intens. Zo vallen je de mooie kleine dingen op in het leven en kan je daar intens van genieten maar je ziet ook het verdriet van de wereld wat je intens verdrietig kan maken. Deze intense emoties kunnen je overvallen of ervoor zorgen dat je niet langer functioneert op de manier dat je graag zou willen. Je kent namelijk die liefdevolle, mooie, krachtige kant van jezelf en waarom voel je je dan soms zo zwak, vermoeid en/ of hulpeloos? In een aantal gevallen zie ik dat mensen die verdriet en pijn ervaren muren bouwen om die pijn niet nog een keer of meer te voelen. Maar beschermen die muurtjes je daadwerkelijk? Of is er een les die je uit het verdriet zou moeten halen? Is verdriet niet anders dan een gevoel van ongemak om je wakker te schudden en je te vertellen dat waar je op dat moment bent, de mensen waar je mee bent, de relatie waarin je zit, de hoeveelheid hooi die je op je vork hebt genomen, de beslissingen die je hebt genomen gewoonweg niet goed voor je zijn? Alarmbellen die vaak bij Hoogsensitieve mensen sneller en harder rinkelen. Een reactie zo herkenbaar dat je eigenlijk geen andere keus hebt dan om goed voor jezelf te zorgen, je te omringen met de juiste mensen, te zijn wie je bent en jezelf de rust te geven die je nodig hebt.

Burn-out

Als je niet naar de alarmbellen luistert wordt je wellicht ziek, krijg je misschien wel een burn-out. In mijn mening is een burn-out het mooiste cadeautje dat er is al is het natuurlijk veel beter om hem voor te zijn. Als je eenmaal een burn-out hebt duurt immers vaak verdomde lang voordat je jezelf weer bent. Stel dat je dit ooit is overkomen dan zijn het je hersens geweest die zeggen “STOP, dit is niet goed voor jou! Ga beter voor jezelf zorgen, stap uit je huidige situatie, ga beter met jezelf om“. Het is geen zwakte, het is een kracht. Je hersens zijn zo alert op alles dat je doet en die geven heel duidelijk aan wat wel en niet ok voor je is. Luister er vooral naar.

Grenzen

Als ik met vriendinnen ga winkelen met in elke winkel een ander deuntje, andere mensen en allemaal kleding ofzo dan word ik bekaf, zwaar overprikkeld na een uur of twee. Ik ga dus ook niet mee winkelen met vriendinnen. Op vakantie zegt mijn koppie op de tweede of derde dag dat het genoeg is geweest. Ik zeg dan tegen mijn reisgenoot(jes), “Vandaag is mijn terugtrekdag waarin ik alle prikkels even een plekje moet geven. Laat me even, ga vooral niet vragen hoe het met me gaat, me proberen beter te laten voelen of wat dan ook. Als je me de ruimte geef dan ben ik er morgen weer of wellicht eerder”. Meestal ben ik na een halve dag wel weer mezelf. Luister ik niet naar die donderwolk in mijn hoofd, of als ik ertegen ga vechten, dan word ik hele nare vriendin of moeder en duurt die wolk ook veel langer voordat hij weer ruimte maakt voor de zon.

Zo accepteer ik van mezelf dat ik bij sommige mensen niet uit mijn woorden kom omdat ik me niet zelfverzekerd voel in hun nabijheid. Dat ik een dominant vriendje dat tegen me gaat schreeuwen niet trek net zoals vriendinnen die hard zijn, iemand die heel erg negatief is of een leidinggevende die me niet accepteert en me probeert te veranderen. Uiteraard kom ik in al deze situaties met enige regelmaat terecht. Ik stap hier zo snel mogelijk uit voordat het me opslorpt.

Karakter

Ik omgeef me graag en prijs mezelf ontzettend rijk met al mijn vrienden, waarvan de meeste grappig genoeg ooit bestempeld zijn met ADD of ADHD. Een stempel die vaak gegeven wordt aan mensen die last ondervinden van een overdaad aan prikkels. Naar mijn mening worden deze stempels vaak gegeven door mensen die aan de andere kant zitten van HSP en die hoogsensitiviteit niet begrijpen. Bijna al mijn vrienden zorgen voor een gezonde leef- en werkomgeving en zijn liefdevolle, krachtige vrouwen en mannen. Een enkeling neemt wel medicatie omdat ze zonder niet functioneren.

Betreft werk voel ik me veilig en ben ik de beste versie van mezelf in een groot internationaal bedrijf. Een groot internationaal bedrijf is vaak te groot en divers voor groepsgedrag. Ook ondervind ik dat mensen uit bepaalde delen van de wereld zoals Zuid Amerika, Spanje, Italië, Frankrijk, Ierland en nog veel mensen in veel gevallen net zoveel of nog meer passie, openheid, warmte of extraversie hebben dan ik. Ik ben daar dus geen vreemde eend in de bijt, maar een frisse wind die wellicht wat chaos met zich meebrengt maar vooral mensen bindt.

Mezelf zijn

Mijn voornaamste les tijdens het zorgen voor de juiste relatie, vrienden en werkomgeving is dat ik mezelf mag zijn en dat de wereld vol zit met mooie mensen. De meeste mensen zijn gevoelig, willen gewaardeerd worden, hebben hun beperkingen, angsten en onzekerheden. En voor deze mensen is het ook juist bevrijdend als je open bent over je gevoelens en belevingswereld. In mijn ogen zijn die overige 80% niet HSP-ers helemaal niet zo eng zolang je er bewust van ben dat er ook een deel is dat jou wellicht niet begrijpt en je raar ofwel bedreigend vindt. Er zullen ook genoeg mensen zijn die totaal geen probleem met je hebben. En daarnaast is er natuurlijk nog de 20% die ook hoogsensitief is. Allemaal mensen die net zo gevoelig zijn als jij en ik en de wereld net zo intens beleven. Stuk voor stuk superbijzondere mensen, of je je ware kleuren durft te laten zien of nog niet.

Wees je openstaande, gevoelige, authentieke zelf en luister naar wat je wijze hersens je laten weten. Je hebt alle antwoorden, handel ernaar en laat je zien.

HSP is geen last en het is geen gave. Het is domweg wie je bent en je bent:  zo mooi! Geniet ervan en laat andere mooie mensen lekker meegenieten.

Be your awesome self <3

Carolien Bakker (1982) is moeder van een 13 jarige zoon en werkt als Product Owner bij een Internationaal bedrijf. Ze schrijft graag over haar beleving als HSP met als doel mensen te inspireren zichzelf lief te hebben, zich te laten zien en de beste versie van zichzelf te zijn.

Please follow and like us: