Ouder worden
Wat me bij mijn HSP opvalt is de energie die het vreet. Al die prikkels, ik heb er jaren van genoten, maar eerlijk gezegd hoeft het niet meer. Overal heb ik wel een mening over, niet dat ik zo graag een mening wil hebben, maar een HSP kent een aantal kenmerken bij mij: het gevoel van onrecht, het breed kunnen overzien, het snel kunnen combineren van zaken en creativiteit. Deze vaardigheden zijn prachtig, maar soms zou je ze willen kunnen opbergen in doosjes tot je ze echt nodig hebt.
Onrecht
Als je dan alleen bent en niet actief meer bent met zoiets als een baan en je ziet zoveel onkunde en oppervlakkigheid, dan moet het eruit. Het leed, waar dan ook in de wereld, blijft als een last aan mij hangen, onrecht, ik ga er aan kapot. Het enige dat ik dan kan doen is reageren.
Natuurlijk kan ik mij afsluiten voor de social media, maar dan reageer ik weer op de krant. Als ik het niet doe, dan blijft het in mijn hoofd rondspoken. Ik schrijf het dus van mij af. Wil ik dat dan zo graag, nee!
Maar me van de wereld afsluiten, wil ik ook niet. Nog altijd koester ik de illusie, dat ik mogelijk net ‘dat’ verschil uitmaak. Of dat mijn woorden die ander in zijn, haar of genderneutrale schulp help kruipen.
Zoveel plannen
Hele dagen slurpt het mijn energie op, als kolibrie die zich voed aan de honing van een bloem. Ik wil aan mijn foto’s werken, er albums van maken, duizenden foto’s liggen te wachten in mijn chaos van databases.
Ooit aan een boek begonnen met het schrijven daarvan, het is bijna klaar, nog één verbindend hoofdstuk. Het wacht al 5 jaar.
Honderden boeken in mijn bezit, maar lezen, ho maar. Wel in een stuk of 5 begonnen, echter heb ik gewoon geen puf meer.
Dit schrijf ik op een camping waar ik al bijna 4 weken ben. Nauwelijks hier iets ondernomen.
Stuurloos
Het ligt aan niemand anders dan aan mij, totaal structuur- en stuurloos. Als mijn hoogsensitiviteit een bootje was, was het een schip zonder roer, dat als een speelbal van de ene golf naar de andere wordt geslingerd.
Moe van mijzelf schrijf ik er nu maar over.
Wat was het mooi toen ik mijn creativiteit uit kon leven in zaken, in besturen, in een caravantijdschrift als schrijver, in het ondersteunen van mijn gehandicapte vrouw, in mijn kinderen.
Mijn kinderen zijn nu de raadgevers, mijn vrouw is er niet meer, zelf ben ik met pensioen.
Dat laatste deed ikzelf, tijdens een vergadering, waar zaken weer werden weggewimpeld, stapte ik op, ik had het gehad. Het bedrijf was ik zelf gestart met twee compagnons, n.b nadat mijn AOW al was ingegaan. Het bedrijf draait goed, maar had nog beter kunnen draaien, als ik maar meer overtuigingskracht had gehad en misschien minder emoties.
Strijd om kwaliteit
Als HSP zie en overzie je de dingen snel, je ziet verbanden en daarmee mogelijkheden. Maar de strijd om het te implanteren, daar had ik geen zin meer in. Honderden bruikbare contacten gelegd, er werd niets meegedaan.
Uitgeblust zit ik op de bank in de caravan, ik ga mijn hoofd leegmaken, gelukkig heb ik 200 dvd’s en blurays bij me.
Emiel Mostert een 70 jarige alleenstaande HSP-man die dit pas 10 tot 12 jaar terug een naam kon geven. Maar nu terug kan kijken op zijn leven en eindelijk begrijpen waarom hij zo was als hij was: emotioneel, sterk gevoel voor recht, creatief en zorgzaam, geuren beter rook, kleuren meer kon onderscheiden en geluiden slechter kon/kan verdragen. Hij kan zaken zeer snel en breed overzien. Hij had de eerste 46 jaar nodig om vrede in hemzelf te vinden en te accepteren dat het ‘anders zijn’ grote voordelen had.
Please follow and like us:
Wat een mooie bekentenis onbekende…zo herkenbaar, ook bij mij alhoewel ik net 50 jaar geworden ben…
Nu nog maar beginnen de stukjes van de puzzel in elkaar te vallen, niet om mezelf te veranderen maar om mijn hooggevoeligheid te omarmen.
Ik wens je nog vele, vele mooie “omarmde” jaren onbekende…
Hoi Emiel. Wat fijn om eens iets over HSP te lezen van een 70-jarige (ik dit jaar ook). Zelf herken ik pas 2 jaar veel van HSP. Ik kom graag in contact met senioren/pensionado’s in deze 65+ levensfase. Heb jij suggesties? Alvast bedankt voor je reactie 🙂
Mooie verwoord wat er omgaat in jouw hoofd en hoe dat ontstaat. Sommige dingen, zoals het boek dat maar niet afkomt en het groeiende lijstje van zaken die je wilt oppakken, herken ik. Alleen ligt de oorzaak bij mij ergens anders. Hoe dan ook kan ik me voorstellen dat het energie vreet als je constant wordt geprikkeld en dit niet kan negeren.
Dank je Rinske x