Dienblad
Pas geleden bracht ik een dienblad terug naar het bedrijfsrestaurant. Ik zag twee collega’s tegenover elkaar aan een tafel zitten, druk in gesprek. Terwijl ik het plastic en restafval van het dienblad in de juiste bakken gooide, keek ik af en toe op naar de collega’s.
Het viel me op dat de ene strak rechtop zat met opgetrokken schouders, de armen op tafel en de handen in elkaar geklemd. De ander had duidelijk het woord en zat druk te gebaren. Net toen ik het dienblad weg wilde zetten, hoorde ik een stoel hard naar achter schuiven. De pratende collega was nogal bruusk opgestaan. “Ik moet nu weg naar mijn volgende afspraak!” hoorde ik hem iets te luid zeggen. Waarop hij wegbeende uit de ruimte. Op dat moment keek de andere collega op en zag mij kijken. Ik voelde mij een beetje betrapt en liep daarom maar op hem af. “Zo, heftig gesprek?” vroeg ik. “Ja, zei hij, “Hij had het weer over dat stappenplan van hem. In dat tweede deel doet hij alles op de schop. Ziet hij dan niet wat we op de afdeling opgebouwd hebben en de goede resultaten die we bereiken? Waarom zou je dat nu allemaal weer gaan veranderen?!””Tsja”, zei ik, “Dus het tweede deel vind je geen goed plan?” “Nee, zuchtte hij, “maar hij hoort me niet. Ik dring niet tot hem door.” “Wat vind je dan van het eerste deel?” vroeg ik toen. “Ja, dat is natuurlijk best goed. Volgens mij zijn we het er allemaal over eens dat dat niet goed loopt en aangepast moet worden.” “Nou, misschien moet je het er nog eens met hem over hebben” stelde ik voor en liep terug naar mijn werkplek.
De andere kant
Nou is mijn sterke punt als HSP dat ik me bij een project kan inleven in alle betrokkenen en een plan daardoor van meerdere kanten kan bekijken.
Diezelfde middag kwam ik bij de printer mijn andere collega tegen. Gelukkig had hij veel te printen en liep het apparaat een paar keer vast, waardoor we ondertussen konden praten. “Zo, je stappenplan aan het printen?”, grapte ik. “Ja, zei hij, “er is nog veel werk aan de winkel”. “Ja, ik zag je vanochtend in gesprek in het restaurant”, zei ik. Mijn collega schudde zijn hoofd: “Hij luistert gewoon niet naar me. Eerst zit iedereen te mopperen dat de dingen niet goed lopen en als je dan het een en ander wilt veranderen, dan zijn ze opeens weer tegen en willen alles houden zoals het was!” “Hij heeft, geloof ik, vooral problemen met het tweede deel” zei ik, “hij heeft misschien het gevoel dat je alles op zijn afdeling wilt veranderen, terwijl daar ook een hoop goed gaat”. “Daar heeft hij wel een punt. Hij noemde een aantal dingen waar ik rekening mee moet houden, maar in mijn enthousiasme niet aan gedacht had. Maar het lijkt erop dat hij helemaal niets wil aanpassen!” “Ik dacht, zei ik, “dat hij het eigenlijk wel eens was over het eerste deel. Volgens mij heeft hij daar niet zoveel problemen mee. Maar omdat hij zich zorgen maakt over het tweede deel, staat hij nog niet open om na te denken over stap één”. “Je hebt misschien wel gelijk”, zei mijn collega, ”ik zal die goede punten die we willen behouden eens op papier zetten en met hem delen”.
Met een beetje hulp van een HSP
Aan het eind van die werkdag stapte ik voldaan op mijn fiets. Zo, met een klein beetje vertaling van de gevoelens van anderen had ik toch maar mooi weer een blokkade in een werkproces opgeheven. Maar meteen bekroop mij een andere gedachte: Die ene collega is veel te trots om nog een keer het gesprek aan te gaan met de ander. En de ander wil dat wel, maar is altijd druk met al zijn afspraken en komt er dan weer niet aan toe. Hm, het lijkt erop dat er nog wat hulp nodig is van een hoogsensitieve collega!
drs. Ingrid Wesselink (1966) is hoogsensitief en werkzaam bij University College Utrecht. Zij wil hoogsensitiviteit onder de aandacht brengen op de universiteit en onder studenten. Zelf heeft ze Engelse literatuur- en letterkunde gestudeerd en een jaar een toneelopleiding in Sheffield, Groot-Brittannië gevolgd. Aangevuld met opleidingen tot coach/counselor, docent en regisseuse. Haar passies zijn verhalen vertellen en schrijven. Ze geniet van diepgaande gesprekken met anderen.
