In 2016 raakte ik in een zware depressie. Van de één op de andere dag kwam ik letterlijk het bed niet meer uit. Het liefst verstopte ik mij onder de dekens met de rolluiken dicht. Ik had er wel eens over gelezen dat mensen zich zo slecht konden voelen. Voor mij was het een ver-van-mijn-bed-show.

Om de ongeveer vier of vijf jaar had ik wel eens een dipje maar daar leed het werk niet onder. Nu was het anders. Via mijn bedrijfsarts werd ik verwezen naar een reïntegratiebedrijf. Waarschijnlijk was het ‘gewoon’ een burn-out. Het spreekwoordelijke emmertje zat vol.

Voor het eerst in mijn leven vertelde ik de jonge vrouwelijke psycholoog mijn verhaal. Ik vertelde over mijn nachtmerries als peuter en mijn latente schuldgevoelens. Ik vertelde over mijn perfectionisme, faalangst, stress, onzekerheid en het aanvoelen van mensen en sferen. Ook vertelde ik haar over mijn vluchten naar Bosnië in 1995 als militair met de hoop om niet meer levend terug te keren en over Afghanistan. De aanleiding was liefdesverdriet waar ik maar niet overheen kwam. Ik had haar niet verteld dat ik in het najaar van 1994 mijn dienstpistool op mijn hoofd had gezet omdat ik de geestelijke pijn niet meer kon verdragen. Om mijn innerlijke onrust te bestrijden zocht ik prikkels op. De prikkels zocht ik op in relaties, werk, sporten, uitgaan, drinken etc. Het werd een vast patroon van prikkels.

Nadat ik enigszins opgelucht de kamer van de psycholoog had verlaten zou ze mijn ‘casus’ bespreken met haar collega’s. Ik werd verrast dat ik door mijn politiecollega’s werd ‘gediagnosticeerd’ met PTSS. Dit hoorde ik van een collega. Natuurlijk had ik in mijn werk als politieagent de afgelopen jaren veel ellende en doden gezien. Dat jaar in 2011 en 2012 dat ik in Afghanistan voor één jaar (vrijwillig) in een politiemissie zat was ook geen gemakkelijke tijd. Zeker toen na een half jaar tijdens mijn missie mijn vrouw van mij wilde scheiden. Het jaar in Kabul had ik met veel pijn en verdriet wel afgemaakt. Mijn leven zou niet meer zijn zoals het was. Ik was ineens een alleenstaande vader met een zoontje van zes jaar oud.

Twee weken later had ik mij met pijn en moeite naar de sportschool weten te sleuren.  De psycholoog belde mij tijdens de fitness. Ik vermande mijzelf en probeerde haar opgewekt te woord te staan. Dit lukte… heel even. “Sorry, maar wij kunnen niets voor je doen. We hebben het idee dat je een bipolaire stoornis hebt. Ik zou je willen adviseren om contact op te nemen met de GGZ. Heel veel sterkte……….’ Als door een stok geslagen rende ik naar huis.

Mijn partner Esmeralda uitte haar vermoeden. “Pat, volgens mij ben jij hoogsensitief.” Ik dacht nog wat een onzin. Ik was toch geen watje zonder te weten wat hoogsensitiviteit nu inhield?! Totdat ik een boek van Elaine Aron ging lezen. Het was voor mij een lichtpuntje in mijn pikzwarte tunnel. Nadat ik het boek had gelezen en daarna nog meer boeken was ik ervan overtuigd. Ik was hoogsensitief!

Omdat ik slecht sliep en al jarenlang slaapmedicatie slikte werd ik doorverwezen naar een neuroloog. Met het boek van Elaine Aron vol met ezelsoren sprak ik mijn vermoeden uit. Ik vroeg of ze wel eens had gehoord van hoogsensitiviteit. Het antwoord was kort. “Nee.”

Ik moest maar aan slaaptherapie gaan doen. Ook sprak ik hierover met mijn huisarts en bedrijfsartsen. Ik werd niet serieus genomen. Een bedrijfsarts had er wel iets over gehoord maar ze vond het meer een trend zoals ADHD schetste ze als vergelijking.

Met mijn laatste beetje energie dook ik in hoogsensitiviteit. Ik zocht een psycholoog die iets had met hoogsensitiviteit. Ik wilde best een diagnose hebben maar dan moest het wel de juiste zijn. De sessies met afgestuurde psycholoog werden maar voor een klein deel vergoed. De GZ-psycholoog werd wel volledig vergoed. Alleen had ik daar geen goed gevoel bij.

Toen ik las dat tenminste 20% procent zowel evenveel mannen en vrouwen hoogsensitief zijn, hoe kan het dan zo zijn dat er binnen de politie en defensie totaal niets over bekend was.

Ik was inmiddels al begonnen om alles voor mijzelf op te schrijven. Steeds meer puzzelstukjes vielen op zijn plek. Ik trok zelf de conclusie dat ik de HSP/HSS-er was.

Ik was ervan overtuigd dat binnen de harde beroepen ik absoluut niet de enige was. Om mijn verhaal en zoektocht voor mijzelf te houden vond ik egoïstisch. Misschien kon ik met mijn verhaal taboes doorbreken binnen de politieorganisatie?

Ik gaf niet op en ging in gesprek met mijn korpschef en vertelde hem mijn verhaal. Na vier jaar is mijn boek ‘Gevangen in Gevoel’ af. Mijn korpschef nam mijn verhaal serieus en heeft een voorwoord geschreven. Ook heeft hij er 200 stuks besteld voor zijn leidinggevenden. Niemand minder dan Peter van Uhm schrijft het nawoord. Mijn missie is begonnen…

Patrick van der Wal (48). Samenwonend met Esmeralda. Een zoon (14) en twee (lief)dochters (12 en 15). Ex-onderofficier Koninklijke Marechaussee, veteraan, politieagent (actief) en schrijver. Na 45 jaar en een bijna fatale zoektocht naar zijn ‘ik’ kwam hij erachter dat hij hoogsensitief was. Het bestaan hiervan werd tijdens zijn zware depressie ontkent door de reguliere medische zorg zoals bedrijfsartsen, huisarts, GZ-psychologen en zijn neuroloog. Hij gaf niet op en het werd zijn missie om hoogsensitiviteit bespreekbaar te maken binnen de zogenaamde ‘harde beroepen’ zoals onder andere politie en defensie. Dit resulteerde erin dat de korpschef van politie Oost-Nederland (Oscar Dros) een voorwoord schreef in zijn boek ‘Gevangen in Gevoel’. Dros bestelde voor alle leidinggevenden en sectorhoofden dit boek om hen andere inzichten te geven. Sinds 2016 is het Patricks missie om het thema hoogsensitiviteit bespreekbaar te maken.  Kijk voor meer info en het bestellen van het boek op www.patrickvanderwal.com.

Please follow and like us: