Hoe ik erachter kwam dat ik hoogsensitief was?

Omdat ik me vanaf het allereerste begin geen raad wist met mijn oudste dochter.

Ze was onrustig, huilde veel en reageerde heel sterk op mijn emoties. Soms al voordat ik me zelf bewust was van die emoties. Wat was er toch met haar aan de hand?

Als baby reageerde ze al heel sterk op prikkels. In het begin haalden we haar altijd uit haar wiegje wanneer er kraambezoek was. We snapten dat iedereen onze mooie dochter op schoot wilde hebben. Maar daarna was ze elke keer verschrikkelijk onrustig. Ik ook. Op een gegeven moment hebben we besloten om haar lekker te laten liggen. Dat hielp. We merkten dat rust, reinheid en regelmaat heel goed voor haar waren. Voor mij ook.

Maar we wisten nog niet waarom zij ‒ en ik ‒ zo gevoelig reageerde op onrust.

Wat is er mis met mijn kind? Wat is er mis met mij?

Doe ik iets fout? Ben ik geen goede moeder?

Al die vragen spookten continu door mijn hoofd.

Ik moest iets doen, maar wat?

Toen mijn dochter een peuter was, kreeg ze een zusje. Dat zorgde natuurlijk ook weer voor de nodige onrust. Ze lag elke dag wel een paar keer gillend op de grond. Niets was goed, over alles hadden we strijd. Ik kon niet meer. Ik heb mijn zorgen gedeeld met de verpleegkundige van het consultatiebureau. Zij verwees mij door naar een pedagoog. Na een aantal gesprekken, waarin ik alle woedeaanvallen, angstgevoelens en huilbuien van mijn dochter uit de doeken had gedaan zei ze: ‘Misschien is jouw dochter wel hoogsensitief. Vul de onlinevragenlijst maar eens in.’

Dat deed ik. Ik kon bijna alle vragen met ‘ja’ beantwoorden ‒ voor mijn dochter én voor mezelf! Echt, alles kwam me zo bekend voor. De stellingen riepen zoveel herkenning op.

‘Volgens mij ben ik zelf ook hoogsensitief,’ zei ik tegen mijn man.

En inderdaad, ze heeft het niet van een vreemde.

Na de gesprekken met de pedagoog heeft onze dochter speltherapie gehad. Daar leerde ze spelenderwijs haar grenzen aan te geven en te bewaken, prikkels te filteren en ontspanning te zoeken.

Zelf ben ik in gesprek gegaan met een psycholoog. Ik heb ook geleerd beter mijn grenzen aan te geven, naar mijn gevoel te luisteren en niet altijd maar te ‘pleasen’. Tuurlijk vlieg ik nog weleens uit de bocht. Wie niet, zou ik zeggen.

Wat ook hielp, waren de gesprekken die ik voerde met een vriendin die ook hoogsensitief is, net als haar dochter. Ze wist wat ik voelde en kon me daardoor goed steunen. Nog steeds kunnen we bij elkaar terecht voor een peptalk. Zo waardevol!

Onze dochter is nu tien jaar. Ze is een vrolijke meid die voor veel sfeer zorgt in de klas en een grote vriendengroep heeft. Ze geniet van aandacht, maar heeft ook veel behoefte aan rust. Wanneer haar hoofd vol zit en haar tankje leeg, geeft ze dat aan en gaat ze naar haar kamer. Ze kijkt filmpjes op haar tablet en wroet tegelijkertijd met haar handen in zelfgemaakte slijm. Dat is haar ultieme manier van ontprikkelen en bijtanken.

De gilsessies van vroeger komen nauwelijks meer voor. En àls het dan een keer gebeurt, weet ik wat ik moet doen: haar op schoot nemen en haar laten huilen tot alles eruit is.

Ik heb ontdekt dat schrijven voor mij heel goed werkt om te ontladen. Ik beland dan in een compleet andere wereld en denk verder nergens meer aan. Daarna kan ik er weer tegenaan. Heerlijk!

In de afgelopen tien jaar zijn er veel puzzelstukjes op hun plek gevallen. Mijn oudste dochter en ik weten nu beter hoe we moeten omgaan met onze hoogsensitiviteit. Als gezin zijn we er ook op ingespeeld. Er hangt een afbeelding van een vulkaan in de keuken met kleuren, getallen en emoties. Hoe hoger je in de vulkaan zit, hoe groter de spanning en hoe feller de kleur. Rood betekent totale kortsluiting.

Zo geven we ons spanningsniveau aan. Dan kan de rest daar rekening mee houden. Dat werkt in de praktijk heel goed.

Verder hebben we geleerd dat het niet alleen maar lastig is om hoogsensitief te zijn, maar dat het een heel mooie karaktereigenschap is, waarmee je de wereld een stukje mooier kunt maken.

Henriët Koornberg-Spronk, 40 jaar

Een samenvatting van alle HSP verhalen geschreven door Linda van der Kwast.

Please follow and like us: