Als ik nu terug kijk op mijn leven, realiseer ik mij pas hoeveel pijn en verdriet er voorkomen had kunnen worden als ik had geweten dat ik een HSPer ben. Als ik toen was begeleid, was ik er nu niet zo slecht aan toe geweest. Maar, aan ‘hadden’ hebben we niks. Dus probeer ik in het hier en nu met empathie terug te kijken op mijn jeugd, op mijn verleden, én probeer ik nu in mijn leven zo lief mogelijk te zijn voor mijzelf.
Dat laatste is nog best lastig; ik vind het namelijk nog erg moeilijk om te accepteren dát ik een HSPer ben. En doordat ik het nu, maar vooral in het verleden, lastig vond ben ik afgelopen februari thuis komen te zitten met een burn-out. Ik kón simpelweg niet meer, mijn lichaam schakelde uit.
Dit kwam doordat ik jaar in jaar uit over mijn grenzen heen ben gegaan, omdat ik maar niet wilde inzien dat ik heel veel dingen gewoon niet aankon (wat andere mensen duidelijk wél aankonden). Ik ben erachter gekomen dat ik een HSP’er ben toen mijn zoon 12 jaar was. Dit is nu tien jaar geleden. Het ging in die tijd niet zo goed met hem en ik las veel boeken over jeugd en opvoeden om meer inzicht te krijgen in zijn psyché. Zo las ik ook het boek over hoog sensitieve personen en wat ik las schokte mij zéér; dit was ik!! Alle puzzelstukjes vielen op zijn plaats, maar in plaats van dat er ook opluchting was, was er vooral ontkenning.
Ik wílde niet zo zijn; zwak, ‘niets aan kunnen’ ect.. Ik zag het als (alleen maar) een negatief iets, en heb dat gezien tot aan afgelopen februari. Door mijn gevoelens te negeren dacht ik dat het wel over zou gaan. En zoals ik al eerder schreef nog steeds heb ik er soms moeite mee, vooral als ik zie hoe andere mensen (vooral vriendinnen) hun leven ‘gewoon’ leven en dingen doen die ik nooit zou kunnen of die mij heel veel moeite kosten.
Ik las het artikel over angst en HSP en dat raakte mij zeer, want angst is een rode draad in mijn leven. Angst uit zich bij mij vooral lichamelijk. Angst is er altijd als ik bijvoorbeeld iets nieuws ga doen en/of als er mensen meekijken met bijvoorbeeld een examen. Daardoor functioneer ik het beste alleen en met zo min mogelijk mensen om mij heen. Mijn lieve vriendinnen en partner accepteren dat gelukkig van mij.
Ik heb wat aanpassingen aangebracht in mijn leven zodat het met mij beter gaat, maar soms ga ik toch nog mijn grens over en dat moet ik dan bekopen met huilbuien en depressieve gevoelens. Zo ben ik afgelopen maand met een nieuwe baan begonnen in de thuiszorg. Dit is teveel voor mij, ik merk dit aan mijn lijf maar ook geestelijk ben ik volledig in de war en kan ik niet ‘gronden’ zoals ik dat zelf noem. Ik besef steeds meer dat ik, anders dan niet HSP’ers, langer moet wennen aan nieuwe dingen. Dat ik sneller overprikkeld raak zodat ik sneller moe ben en niet de dingen kan doen die ik wil doen.
Ik heb twee vriendinnen die ook HSP zijn en zij gaan er veel beter mee om dan ik, dat maakt mij soms jaloers. Zij bewaken bijvoorbeeld veel beter hun grenzen en zijn liever voor zichzelf. Ik ben nu 42 jaar en ik hoop dat ik mijn weg hierin kan vinden, mijzelf kan accepteren zoals ik ben, mét alle moeilijke dingen maar ook met positieve dingen die zeker ook bij HSP horen. Dat accepteren vind ik dus lastig, ook omdat ik zo duidelijk dóór HSP dingen niet heb kunnen doen en/of me moeilijker over dingen heen kan zetten.
Zo heb ik mijn rijbewijs niet kunnen halen omdat ik bij ieder examen volledig in paniek was. Zo heb ik een zeer negatieve relatie gehad met een partner, waar ik nu nog steeds angstgevoelens over heb (al is het al tien jaar geleden). Zo heb ik erge last van schuldgevoelens over de jeugd van mijn kinderen, en zie ik vooral de dingen die ik fout heb gedaan. Zo ben ik altijd bang het verkeerde te zeggen, of het verkeerde te doen, en ben ik altijd bang wat mensen van mij vinden of hoe ze over mij denken. Zo heb ik heel erg veel last van PMS. Ik besef dat meer mensen dit hebben, maar dat je als HSP’er er meer last van hebt.
GELUKKIG besef ik sinds februari dat ik het nu echt anders moet gaan doen, én heb ik een goede therapeut gevonden die mij goed op weg helpt. Maar, oooooh wat is het leven soms nog ontzettend lastig!
Dank je wel voor de mooie artikelen die ik iedere keer in mijn postvakje vind. En dank je wel dat ik via deze weg mijn verhaal mocht doen.
Liselotte
Linda van der Kwast vatte alle HSP verhalen samen in dit blog.
Hallo Liselotte, volgens mij ken ik je uit het verleden. Ik vond dit artikel toen ik benieuwd was hoe het je verging. Het spijt me te horen dat je niet de makkelijkste tijden hebt gekend. Sterk dat je ze hier deelt, zodat ook anderen er wat aan hebben. Ik wens je al het goeds. Liefs, Martijn v. L.
Liselotte,
ondanks dat ik met HSP goed kan omgaan en gebruiken heb ik toch momenten waarin ik verrast wordt op minder prettige wijze.
Voor regelmatige “uitjes” kan ik soms gewoonweg de zenuwen hebben.
Spontaniteit werkt wat beter voor me, zij het op terrein waar ik wat zekerheid en of bekendheid heb.
Als het me allemaal werkelijk teveel wordt, pas ik een zekere mate van agressie toe ter verdediging in het geval ik niets anders dan onbegrip ontmoet ondanks mijn uitleg.
Niet HSP zullen nooit begrijpen hoe het zit, ik heb dat idee dan ook losgelaten.
Maar net zoals zij, bruut, hun ruimte opeisen, zo eis ik mijn ruimte.
Net zo bruut. Dat levert zeer veel schuldgevoel op maar ik ben te uitgeput om dat recht te zetten.
In plaats daarvan trakteer ik me op extra, op HSP manier genieten, van wat ik als prettige input ervaar.
Ik ben blij op deze blogs ervaringen te kunnen delen en ontvangen.
groetje,
Alex.
Liselotte,
Wat een verademing jouw blog te lezen: eindelijk ook eens iemand te “ontmoeten” die er moeite mee heeft hoogsensitief te zijn!
Ik ben 64 jaar en weet sinds ongeveer 8 jaar dat ik HS ben. Ik heb er echt van alles aan gedaan om het te aanvaarden en er positief mee om te gaan, maar het blijft vechten. Het is zó moeilijk!
Ik wens je heel veel sterkte en liefde,
Marion
Lieve Liselotte; Ik herken veel van wat je schrijft, ik heb het allemaal meegemaakt.Geen idee wat er mis was met me. Maar in de vorige blog heb je kunnen lezen hoe mijn leven verliep. Ook ik worstelde met het anders zijn, tot extreme depressies toe. Toch leerde ik, pas na mijn 46ste, er is dus nog hoop, dat het niet gaat over wat je anders bent , wat je niet kunt, waar je tekort schiet, maar het gaat over wat jewel kunt, je creativiteit, het bijzondere dat je veel meer ziet dan anderen en dat juist in je leven kunt inpassen. Lees eens over HSP en de enorme voordelen, de nadeeltjes zijn slechts de prijs die je er voor betaalt en als je het goed oppakt, is dat relatief goedkoop. Ga kijken waar je goed in bent, kijk niet om naar waar het mis ging, kijk vooruit en laat zien dat je het durft op te pakken die HSP uitdaging, er liggen mooie jaren voor je, je moet ze alleen wel toelaten. Succes ermee en schrijf over een jaar nog eens hoe je er mee omgaat.