De duif met één pootje
-Over mijn proces in het erkennen van mijn hooggevoeligheid

Ik was altijd al een dromer. Achteraf denk ik dat mijn diepe denkwerelden altijd al een deel van me waren; ze liggen als het ware verankerd in mij. Ik was een makkelijk kind; vrolijk, behulpzaam, gehoorzaam ook. En vooral heel gelukkig. Het werd anders toen ik ouder werd. Diep vanbinnen droomde ik heimelijk verder, in mijn eigen veilige diepe gevoelswereld, maar buiten me voelde het als een slachtveld. Ik begreep de pubers om me heen niet; de interesses die ze hadden, het afzetten tegen alles en iedereen, de grove dingen die ze zeiden. En zij begrepen mij niet. Ik voelde me zo intens anders. Ik dacht na over wat ik met mijn leven wilde, en over de wereld en alles wat daarin oneerlijk was en beter kon. Hiermee vergeleken voelden die puberdiscussies zo ontzettend onbelangrijk. Achteraf gezien kon ik me niet anders gedragen dan mezelf, en niet van me afbijten.
Daarom viel ik erbuiten. De eerste drie jaar van de middelbare school ben ik gepest om wie ik was: zachtaardig en goedgelovig. Het waren harde woorden over mijn uiterlijk en mijn toekomst. De krassen zijn soms nog voelbaar.

Toen ik ouder werd begon het lichtje van gevoeligheid en enthousiasme langzaam weer op te vlammen. De mensen om me heen werden volwassener en ik ging een sociale studie doen, wat ik altijd al graag had gewild. Toch bleef ik het gevoel houden dat ik ‘anders’ was, en dat er iets ‘mis’ met me was. Terwijl de studenten om me heen zich vol in het studentenleven stortten, had ik hier geen enkele behoefte aan. Ik besloot me verder te ontwikkelen in dat waar ik goed in was: studeren en andere mensen helpen. Ik merkte dat anderen graag hun verhaal bij me deden. Ik vond het fijn om te ervaren dat ik anderen echt verder kon helpen. Alleen maar door oprecht naar iemand te luisteren. Gaandeweg kwam er echter ook een andere kant in mij naar boven: de perfectionist. Ik wilde altijd uit alles het maximale halen. En het kon altijd nog beter. Ik wilde steeds hogere cijfers halen en er voor steeds meer mensen zijn.

Tevens kwam toen de liefde op mijn pad. Vol overgave deed ik wat ik me altijd had voorgenomen te doen: iemand ten diepste liefhebben, met al zijn goede en minder goede kanten, onvoorwaardelijk steunen en er vol voor gaan. Ik kon ook niet anders. Ik koos er niet bewust voor. Het was voor mij de enige mogelijke manier. Van drie jongens heb ik oprecht gehouden. Het was verliefd, blij, intiem, emotioneel. Maar telkens gebeurde hetzelfde. Van de ene op de andere dag beëindigde de ander de relatie. De reden: je bent te gevoelig en je komt te dichtbij. Drie keer zag ik het niet aankomen en werd ik compleet gebroken. En telkens realiseerde ik me achteraf dat ik me al een tijd niet meer gezien en gesteund had gevoeld, maar dat mijn liefde voor de ander me ervan weerhield dit te erkennen. Ik vond het zo intens moeilijk om iemands pijn letterlijk gevoeld te hebben en te hebben helpen dragen en vervolgens afgewezen te worden op mijn gevoeligheid, die me zo eigen is.

Een tijdje ging ik zo door. Hard werken en het maximale uit mezelf halen, zodat ik een optimale hulpverlener zou worden. En als ik dan viel, raapte ik mezelf zo snel mogelijk weer bij elkaar en door. Ik wilde zo graag sterk zijn, stabiel, presteren. En vooral ook ‘normaal’. Ik wilde nooit meer ‘te emotioneel’ genoemd worden. Ik merkte wel dat er geregeld gevoelens naar boven kwamen, maar deze drukte ik zo diep mogelijk weg. Ze maakten me bang. Ik had de illusie dat ze wel weg zouden gaan als ik er geen aandacht aan besteedde. Mijn verdriet bewaarde ik tot in bed, waar het dan ineens in een stortvloed eruit kwam.
Tot het op een dag niet meer ging. Het was net 2018 en ik zag geen enkele vreugde meer in het nieuwe jaar. Ik heb een hele dag gehuild. En toen ik uitgehuild was voelde ik me ontzettend leeg.
Ik wist niet meer wie ik was. Ik was mezelf volledig kwijtgeraakt. Het vrolijke, het gevoelige, het zachte, het diepe. Ik had het allemaal weggedrukt in de hoop normaal en geaccepteerd en perfect te worden en kijk wie ik nu geworden was: een stille, verdrietige schim van mezelf. Ik had me zo laten overspoelen door de gevoelens en meningen van anderen en de belachelijke eisen van het strenge stemmetje in mijn hoofd, dat ik totaal niet meer wist waar ik behoefte aan had. Wie was ik?

Ik ging in therapie en kwam in aanraking met de term hooggevoeligheid. Ik schrok bijna toen ik de kenmerken las: dit ging over mij! Echt alles klopte; de grote empathie, minder goed tegen prikkels kunnen, het perfectionisme, enzovoorts. Ik voelde me gelijk wat ‘normaler’ nu ik wist dat meer mensen hetzelfde hadden. In therapie heb ik geleerd om mijn eigen gevoelens en behoeftes te herkennen (dit was al een heel ding) en deze te uiten naar anderen. Ook leerde ik om niet alles wat een ander over mij zegt voor waar aan te nemen, ik ken mijzelf het best en het langst. Ik leerde om in plaats van naar mijn hoofd, meer naar mijn gevoel te luisteren; dit vertelt me zoveel. En het belangrijkste: ik leerde hoe ik mijn hooggevoeligheid als een kracht kan zien, en niet alleen als een last. Ik kan intens genieten van samen zijn met mensen die ik liefheb. Ik kan voorbij de emotionele muren van mensen kijken. Ik kan onbeteugeld dromen en enthousiast zijn. Ik ben creatief, en als ik je in mijn hart sluit is dit voor altijd.

Ik blijf best druk in mijn hoofd en ik blijf het lastig vinden om voor mezelf en wat ik wil op te komen. Het klinkt cliché, maar ik probeer kleine stapjes te maken. Ik merk dat als ik beter voor mezelf zorg,
ik ook een beter mens ben voor anderen. Gek genoeg, krijg ik de laatste tijd veel complimenten over hoe ik in het leven sta. Vallen complimenten me nu meer op? Of lokt mijn hernieuwde zelfvertrouwen meer complimenten uit? Hoe dan ook, alles waar ik doorheen ben gegaan heeft me geleerd dat ik daadwerkelijk niemand anders kan zijn dan mezelf. Ik kan mijn gevoelens wel wegdrukken, maar ze zijn er toch. Dit is wie ik ben. Zachtaardig, gevoelig, en soms wispelturig. Dan huil ik om een gehandicapte duif met één pootje. Maar zo ben ik.

Maaike, 24 jaar

Lees hier de beschouwing van Linda van der Kwast op alle ingezonden HSP verhalen.

Please follow and like us: