De spiegel

Een bloem die niet leek te ontpoppen. De bloem die een knop leek te blijven. Niet gezien, onzichtbaar in het hoge gras. Uiteindelijk door vol te houden, lief te hebben en te koesteren, ontpopt tot een bloeiende krachtige bloem. Wat je aandacht geeft groeit.

Als klein meisje leefde ik in een wereld die mijn wereld niet was. Ik voelde mij niet begrepen. Daar was ik vaak verdrietig over. Wilde ik een mooie bloem plukken, kreeg ik op mijn kop dat ik te dicht aan de waterkant speelde. Die bloem was zo mooi, hoe kon ik daar nou straf voor krijgen? Feestjes vond ik spannend, dikwijls vervloekte ik mezelf dat ik niet net als ‘de anderen’ daar zin in had. Ik was dan boos op mezelf. “Doe normaal”; zei ik dan tegen mezelf. Ik vroeg mij vaak af hoe mijn vriendinnetjes er zo naar uit konden kijken; je weet niet wat je gaat doen, wie er allemaal zijn of wat er van je wordt verwacht. Vooraf kon ik me daar zó druk om maken en boos op mezelf om zijn, onhandelbaar was ik dan. Kreeg ik weer te horen dat ik “alle leuke dingen op voorhand verpestte”. Zo pijn deden die woorden! Ik was onzeker en gespannen voor de verwachtingen, bang er niet aan te kunnen voldoen. Zag dan niemand dat? Begreep echt niemand hoe ik mij voelde? Waarom pakte niemand mijn hand, fluisterde “het komt goed” in mijn oor als ik bang was? Wat was er mis met mij?

Toen ik wat ouder werd ging ik me conformeren naar wat mijn vriendinnen deden. Deed er alles aan om niet opgemerkt te worden. Ik zag en hoorde veel; geluiden, geuren, de schoonheid van de natuur. Nooit hoorde ik daar mijn vriendinnen over, dus zweeg ik er ook over. Ik begreep het niet en ging steeds meer denken dat het aan mij lag. Het voelde eenzaam om dit niet te kunnen delen. Ik wilde niet anders zijn, dus hield ik het voor mezelf. Hierdoor heb ik nooit mijn ware ik aan iemand kunnen laten zien. In die gevoelige puberteit ontwikkel je je authenticiteit, daar ben ik mijn ware ik kwijt geraakt. Doe maar normaal, net als de rest. Met dat in mijn achterhoofd heb ik wat ik voelde op slot gezet. Lekker leven en feesten en niet meer naar om kijken. Net zo zijn als de rest.

Heel lang heb ik zo in het leven gestaan. Mijn leven zo ingericht en geleefd. Ik trok muren op om niet gekwetst te worden. Hield mensen en emoties op afstand. Controle en structuur waren de pijlers van mijn bestaan. Altijd dat gevoel op de achtergrond, dat er iets mist, iets ontbreekt. Een stukje eenzaamheid in mijn hart. Mijn gevoel schreeuwde het soms uit, mijn hart bloedde wanneer het niet kon kloppen waar het naar uit ging. Ik hield stand, keihard voor mezelf. Normaal doen, dat is wat ze vroeger tegen me zeiden als ik wel mijn hart liet spreken, dus deed ik ‘normaal’. Ik verwijderde steeds verder van mijn kern, mijn gevoel, van mezelf.

Toen werd ik moeder. Een heel nieuw gevoel van liefde overviel mij. Onvoorwaardelijke, onbreekbare liefde. Zonder nadenken wist ik precies wat mijn prachtige baby nodig had; een tevreden baby was ze. Er was iets in haar blik, in haar ogen……..herkenning. Vooral toen ze wat ouder werd, werd deze herkenning sterker. Ik wist alleen nog niet precies wat ik herkende.

Mijn meisje had het niet altijd gemakkelijk in deze drukke hectische wereld waarin hoge eisen worden gesteld. Waarin weinig tijd is en je vooral niet af moet wijken van de norm want dan val je buiten de kaders, pas je niet in een hokje.

Zij zag de mooie kanten, hoorde klanken die anderen niet hoorden, rook geuren die niemand leek te ruiken, genoot van de natuur, trok het leed van anderen zich enorm aan. Ik herkende dát. Het opmerkzame, het meeleven, het gevoel ‘anders’ te zijn. Door haar zag ik hoe mooi dit alles was. Zo puur als zij de dingen beleefde. Alsof me een spiegel voorgehouden werd. Ik ging op ontdekking en zo kwam ik tot het besef; mijn dochter is niet anders. Ze is hoogsensitief. Maar als zij hoogsensitief is, wat ben ik dan? Mijn dochter is mijn spiegel, samen zijn we op ontdekkingsreis gegaan naar onze hooggevoeligheid. Alles viel op z’n plek. Mijn hele jeugd kon ik in perspectief plaatsen. Ik was een inmiddels volwassen geworden nieuwetijdskind.

Tijdens een reis naar Parijs samen met mijn moeder, durfde ik het gevoelige onderwerp aan te snijden en hebben we een mooi gesprek gehad over dat ik mij nooit echt goed begrepen voelde en waardoor ik nu denk te weten waarom ik dit zo heb ervaren. Mijn moeder beaamde dit en leek haast opgelucht hierover om dit samen te kunnen delen, te bespreken en te begrijpen. Ze voegde er mooie woorden aan toe: “jij begrijpt jouw dochter wel met de kennis van nu. De kennis die er nu is over hoogsensitiviteit en jouw ervaring. Jij kunt haar helpen”. Dat had ik mij tot dat moment nog niet echt zo gerealiseerd. Het mooie is, we helpen elkaar.

Ik ben gaan studeren, gegrepen door de nieuwsgierigheid naar mezelf, het begrip en de eigenschap. Op zoek naar kennis om mijn prachtige, bijzondere dochter te kunnen begeleiden, te kunnen helpen. Wat een ontdekkingsreis was dat! Wat ben ik mezelf tegen gekomen en wat heb ik veel geleerd. En nog steeds, het is een oneindig proces. Ik kan nu niet alleen mijn dochter begeleiden en helpen, ik heb mezelf ook enorm verrijkt en geholpen. Ik ben thuis gekomen bij mezelf, heb mezelf terug gevonden na mezelf jaren kwijt te zijn geweest. Of misschien ben ik wel nooit echt mezelf geweest, wie zal het zeggen.

Ik ben gaan accepteren dat ik hooggevoelig ben. Ik ben het gaan omarmen. Ik ben er van gaan houden. Ik ben nu gelukkig, ik ben nu mezelf en ik sta vol in mijn kracht.

Monique van Lier – 42 jaar

Linda van der Kwast schreef een beschouwing op de HSP verhalen die we ontvingen.

Please follow and like us: