Ik leek mezelf beter te begrijpen toen ik hoogsensitiviteit een prominentere rol in mijn leven gaf.
Na al de blogs die ik erover schreef, na al de dames die ik verder hielp… drukte ik het een tijdje weer weg… Ik liet me meeslepen in het negatieve stempel waar ik anderen voor waarschuwde. En zo werd ik me er dus opeens weer van bewust dat er altijd dat stemmetje is dat je er bij weg wil trekken. “Je bent niet zo hoogsensitief als anderen, jij bent misschien toch anders, misschien hoef je er niet zoveel rekening mee te houden en kun je de teugels wat laten vieren”.
Ondernemer
Wow, I did it again…
Ik kreeg andere ideeën voor mijn bedrijf. Ideeën die ik had gekregen doordat ik vrouwen coachte met hoogsensitiviteit. Maar blijkbaar kon het in mijn hoofd niet samen gaan. Hoogsensitiviteit, daar had ik mijn plafond mee bereikt. Wel op de manier hoe ik het wilde doen. Zo dacht ik… Ik wilde blijkbaar opeens die vrouw met een zachte kant niet meer zijn. Met de gevoelige kant, die zich dingen sneller aantrekt, waarbij dingen sneller binnen komen. Ik begon weer net zo hard het gevecht aan te gaan met mezelf als voorheen.
Twijfel aan mezelf
En een zelfde patroon begon zich weer af te spelen. Nog steeds zag ik het niet aankomen, maar achteraf valt alles weer op de plek. Depressiviteit kwam weer aankloppen. Twijfelen aan mezelf, aan wie ik ben, aan alles wat ik doe. “Heb ik wel recht van bestaan? Waarom doe ik toch zo moeilijk?”
Verbinding
Ik raakte de verbinding met mezelf kwijt. Terwijl je als HSP juist zoveel moois kan voelen, voelde ik niets. Ja angst… voor mijn keuzes, voor mijn plannen… voor wie ik ben, voor mijn toekomst…
Ik zocht de natuur niet meer op. Ik nam niet langer de tijd om stil te staan bij die bloemen. Ik nam geen rust meer en oplaadmomenten. Zo’n 2 maanden lang heb ik het gewoon overboord gegooid.
Ik wilde geen HSP zijn
Ik wilde lekker nonchalant en laconiek zijn en volle kracht vooruit gaan. Maar een aantal keren merkte ik al weer dat ik mezelf anders begon te voelen dan anderen. Dat ik gesprekken voerde met mensen en dacht; “wow, jij leeft gewoon je leven. Jij hebt besloten dat jij dit gaat doen, jij gaat ervoor en het lukt je ook gewoon!” En ik ging vervolgens met een rotgevoel naar huis. Liep de hele zaterdag dwalend door ons huis. “Wat doe ik verkeerd, waarom gaat het bij niet gewoon zomaar?”
Ondertussen me schuldig voelend want er zijn ook best wel wat mensen in mijn omgeving die echte problemen hebben. En dat van mij is toch zeker geen probleem. Ik loop me aan te stellen en doe weer eens vreselijk moeilijk in mijn hoofd…
Warm bad
Maar met het schrijven van deze blog komt er weer wat los… ik kom weer bij mijn gevoel. Ik merkte al dat hoogsensitiviteit weer een plekje begon te krijgen, want het krijgt een prachtige plek op mijn nieuwe website en in mijn bedrijf. Ik heb al zoveel mooie mensen ontmoeten door deze prachtige eigenschap. Het voelde als een warm bad. Waarom zou ik dat bad leeg laten stromen!
Om deze blog te schrijven ben ik weer uit mijn bed gekomen… ik kon niet slapen. Ik voelde niets. Ik voelde alleen dat ik moest schrijven. En terwijl ik heb aangekondigd geen blogs meer te schrijven voor Hoogsensitief.NL voelde ik al een aantal dagen dat dit zeker is wat ik weer moet gaan doen. Dus als jullie deze blog lezen is Esther zo lief geweest hem te plaatsen.
Hoogsensitiviteit
En ik ben me er nogmaals weer eens van bewust geworden dat Hoogsensitiviteit zich niet laat negeren. En is dat eigenlijk niet super mooi? Een eigenschap die je de oplossing al aanreikt. Het duurt soms alleen even voordat we het zien.
Karin Rutjes (1985) is zelf hoogsensitief en werkt als hsp coach in haar eigen praktijk (Karin & Coaching). Ze woont samen met haar man, dochter en zoon in Hardenberg en haar praktijk heeft ze ook daar gevestigd. Ze is gek op lezen en ook het schrijven van haar eigen blogs vindt ze geweldig om te doen. Ze hoopt dan ook nog veel blogs te kunnen schrijven voor zowel Hoogsensitief.NL als haar eigen website (www.karinrutjes.nl).
Ook ik heb zo n15 jaar mijn hoogsensitiviteit ontkend. Totdat ik een buren-out kreeg. Ik kreeg begeleiding van een psycholoog (die niet zo goed wist wat hsp was), en het hielp niet zo erg. Hij vond mijn hsp wel een gave, zei hij. Een OPgave zul je bedoeld, zei ik.
15 jaar geleden dreigde een 2e burn out. Ik kwam toen bij een foute psycholoog die meteen ging etiketten plakken. Ik had mijn intuïtie moeten volgen en de 1e keer meteen weg moeten lopen, maar bleef nog 4 sessies. Ik raakte beschadigd door deze sessies en ben er mee gestopt.
Toen kwam ik iemand tegen die coach was. Hij heeft mij op het goede spoor gezet. Ik heb een jaaropleiding transactionele analyse gedaan, ben gaan lezen over ennyagrammen (de kracht, de valkuilen), heb familieopstellingen gedaan, Intuitieve ontwikkeling, en ben me nog veel meer gaan verdiepen in hoogsensitiviteit.
Heb ook een cursus coaching gedaan.
Heb het allemaal niet voor niets gekregen. Maar kan er nu heel goed mee omgaan en zie het inderdaad als een gave. Mijn empathie rijkt heel ver, maar voel nu ook mijn grenzen beter. Ik voel me krachtig. En als anderen me niet begrijpen omdat ik bijv. Niet naar verjaardagen ga of niet uit wil omdat…..
ook goed!
ik krijg er tranen van mijn ogen…. Blijf je lekker hoogsensitieve zelf Karin! Je bent een prachtig mens zo!
Wat lief Louise! Dankjewel en we gaan zeker zo door! Liefs Karin
Wow Annet dat klinkt ook als een heftige rit om eindelijk te mogen ontdekken en voelen wie jij bent. Maar ontzettend mooi dat je je nu zo krachtig voelt en zoveel hebt mogen leren over jezelf en over het leven! Ga zo door! Liefs Karin
Zo herkenbaar Karin wat je schrijft. Ook ik werk veel met hsp ers en denk dat ik t prima onder controle heb. Zo nu en dan wil ik t helemaal niet hebben over hsp of hsp zijn…. dan ben ik er klaar mee 🙂 en weet ik dat ik eigenlijk gewoon alleen maar overprikkeld ben. Moet mezelf dan dwingen de natuur in te gaan of te schrijven
Precies dat! Je wilt het eigenlijk bij jezelf gewoon weg stoppen dan. Terwijl dan juist het omarmen ervan zo belangrijk is. Gelukkig leren we als mens elke dag! Liefs Karin