Ik ben rond de dertig als mijn leven in een stroomversnelling raakt en dan in een vaste plooi lijkt te vallen. In een paar jaar tijd krijg ik een zoon en dochter, vinden mijn ex-vrouw W en ik een vaste baan en verhuizen we tweemaal. De laatste maal naar een koopwoning maar wél met een zware hypotheek. Dat benauwt me, ligt mijn leven niet té vast? Op mijn werk legde ik mijn ziel en zaligheid in het verbeteren van de werkwijze van groepen mensen (als trainer) en organisaties (als organisatieontwikkelaar). En na een paar jaar zelfs van het departement als geheel; ik werd een soort interne “waarschuwer”. Ik was enorm gedreven in vooral die laatste rol; een hooggestemd ideaal drijft me voort. Mijn (hsp)antenne om signalen op te vangen en te duiden (zie mijn vorige blog) is daar een vitale bron voor. Het is wel balanceren op een dun koord: mijn analyses zijn soms bedreigend voor de bestaande orde wat me tot een buitenbeentje maakte terwijl ik er toch ook graag bij wil blijven horen. Ik zit als trainer lange weken in conferentieoorden wat vervreemdend was ten opzichte van mijn thuissituatie.

Dit is een periode van grote expansie geweest in mijn leven waarbij ik veel kreeg te verstouwen. Psychologen noemen dat ook wel (over)stretch. Typisch voor een hsp is ook dat ik probeerde het op alle fronten tegelijk goed te doen én erg gevoelig was voor (zelf)kritiek. Gaandeweg bekroop me het vage gevoel dat er privé iets niet goed zat. Wát wist ik niet totdat een bom barstte.

Verliefd
Op een dag, ik was net 33, meldde W dat ze erg verliefd was op een collega van haar. Dat leek niets voor haar zoals ze altijd zei terwijl ik er wel regelmatig “last” van had. Dit sloeg in als een bliksem bij heldere hemel. We probeerden ermee om te gaan maar er was iets grondig mis. Razendsnel begonnen de lijntjes die ons verbonden stuk voor stuk af te knappen. De basis die ik koesterde verdween als sneeuw voor de zon: wat ik als een stevig bouwsel beschouwde bleek een kaartenhuis. Ik verliet na een maand het huis nadat een collega en zijn vrouw aanboden me voorlopig onderdak te bieden. Ik weet nog dat ik voor de eerste keer als een zombie in de trein zat naar mijn nieuwe onderkomen met alleen mijn fiets en een tas met wat kleren en spulletjes. Dat voelde alsof ik uit de wereld werd afgevoerd.

Shock
Het besef van de scheiding drong verstandelijk stapsgewijs wel tot me door maar gevoelsmatig lukte me dat vooralsnog totaal niet. Deze situatie was ook een fysieke shock: met mijn lengte van 1,89 meter viel ik in 2 maanden 10 kilo af naar 62 kilo. Mijn werk bood houvast en daar ging ik dóór. Het was mijn lifeline. Het klinkt misschien gek maar mijn loopbaan overziende heb ik in de paar jaar die volgden de meest betekenisvolle dingen uit mijn hele carrière gedaan. Ik werd er toen door de leiding ook via promoties voor beloond. Best bijzonder voor een soort klokkenluider. Ik ging in therapie en er volgden 2 jaren waarin ik radeloos zoekende was naar een uitweg.

Ik heb lang niet begrepen waarom de scheiding zó’n impact op me had, zowel mentaal als fysiek. Twee jaar lang kon ik niet loslaten waarin ik mijn hele hart had gelegd hoe hard ik het ook probeerde. Met de kennis achteraf over hooggevoeligheid weet ik nu dat ik deze ingrijpende gebeurtenissen lang en heel diep moest verwerken. Maar je zou óok kunnen zeggen dat deze tijd nodig was voor een grote reset van mijn leven. Want na 2 jaar vond ik nieuwe “sleutels”. Misschien is het belangrijkste inzicht dat mijn hooggestemde idealen altijd een grote druk op mezelf én anderen hadden gelegd. Ik wilde te perfect zijn maar werd realistischer. Ik leerde ook meer direct vanuit mijn gevoel te praten. Ik voelde me langzamerhand ook vrijer in mijn hoofd omdat ik begreep dat ook míj niets menselijks vreemd was. Ik begon open te staan voor iets nieuws.

Keerpunt
Twee jaar na het begin van de crisis kwam ik Annemarie tegen en dat was hét keerpunt. Nu, 27 jaar later, hebben we lief en leed gedeeld en hebben we het nog steeds goed samen. Ik had nog heel veel tijd nodig om te bevatten wat me was overkomen en moest nog vaak mijn hart luchten. Eén doel was ondanks de scheiding mijn kinderen goed te helpen “afleveren”. Ik maakte me daar zorgen over maar achteraf was dat niet zo nodig want ik heb prachtige, sterke kinderen. De woelige golven op mijn werk kwamen langzamerhand ook tot bedaren. Het was met name moeilijk afkicken van mijn waarschuwer-rol hoewel mijn intuïtie voor toekomstige ontwikkelingen me nog steeds wel min of meer een rol voor de troepen uit gaf. Ik had mijn lesje nog niet helemaal geleerd of tja het bloed kruipt waar het niet kan gaan.. Daarover meer in de volgende blog!

Rob Oele (63) kijkt als HSP’er terug op zijn leven. Met name belicht hij de breuklijnen uit zijn levensloop die pijnlijk waren maar waarachter toch telkens weer een nieuw perspectief opdook. Eerder schreef hij over gebeurtenissen in de periodes als kleuter, schoolkind en student.  

Please follow and like us: