Door: Barbara Oudejans

Ze zeggen dat 1 op de 5 mensen hoogsensitief is. Ik denk aan mijn kleuterklas en maak een snel rekensommetje: 18 kleuters, dus dat zou betekenen dat ik er 4 in mijn klas heb? Sinds ik zelf weet dat ik hoogsensitief ben, lijkt het of ik ze sneller herken. Ze huilen bij het afscheid en willen graag even bij me op schoot, genieten ervan als ik hun handen dan zachtjes aai, terwijl ik gewoon met mijn kring begin. Dan durven ze wel weer op hun eigen stoeltje, dat ik voor de zekerheid tussen twee rustige kinderen in heb gezet. Ze luisteren vooral, nemen in zich op wat anderen vertellen. Pas als ze wat langer op school zijn, durven ze te reageren, vragen te stellen. Nee, ze zijn niet verlegen. Ze wachten af, ‘kijken de kat uit de boom’. En pas als ze zich helemaal veilig voelen, vertellen ze ons hun verhaal. Ik geniet. Zie ze opbloeien.

Het afscheid van papa of mama wordt langzaam gemakkelijker. Eerst spelen ze nog alleen, liefst aan een tafeltje. Ze puzzelen, tekenen of lezen een boekje.
Kijken veel rond en komen vaak bij mij om te vertellen wat ze zien gebeuren in de klas. Ze houden de andere kinderen in de gaten en waarschuwen mij als er iemand huilt of iets doet wat niet mag. Nee, ze klikken niet, maar ze zien zoveel!
En dan gaan ze opvallen: wat weten ze al veel! Wat hebben ze een kritische vragen! En wat kunnen ze genieten van samen voorlezen of zingen!

Maar ik ga ook merken wanneer het niet goed met ze gaat. Ze klagen over buikpijn, over moe zijn. En ouders vragen of ze op school ook van die woedeaanvallen hebben. Ze trekken zich terug, willen niet meedoen met kringspelletjes of tikspelen bij de gym.
De dingen die ze makkelijk zouden moeten kunnen, lukken niet meer.Ik ga in gesprek, eerst met de ouders, maar daarna ook met het kind. Heel soms kunnen ze al goed aangeven wat er aan de hand is, maar soms moet ik wat sturende vragen stellen.
Ik merk dat ze rechtop gaan zitten, me aankijken en ik voel dat ik de juiste snaar raak. Ik begrijp ze, ik zie ze, probeer ik uit te stralen. En het kind ontspant. Ik probeer ze tools te geven om met hun hoogsensitiviteit om te gaan.
Leg uit dat buikpijn vaak betekent dat je buik je iets wil vertellen. Misschien ben je moe, of heb je geen zin meer in dat moeilijke werkje dat af moet? Misschien wil je het wel te netjes doen? Ik leg uit dat dat niet altijd hoeft.
Soms moet iets wel af, maar mag het best iets minder netjes. Een knipoog …

Na twee jaar moet ik ze laten gaan, naar groep 3. Ik voel de spanning. En ik benoem deze. Want het is ook spannend. Maar spannend kan ook leuk zijn en ik weet dat ze het kunnen. Ik heb de nieuwe juf al verteld wat we hebben meegemaakt met elkaar. Dus ga maar. Ik laat ze los en hoop dat ze op hun pad begrip tegenkomen. Want met begrip zijn de problemen niet meer zo groot.

Please follow and like us: