Door: Alex de Vet

Dit is mijn persoonlijk relaas op het heel interessante artikel “5x waarom HSP vaker burn-out raken” dat mij toegezonden werd door hoogsensitief.nl.

Waarom vond ik dat ik hierop moest reageren?

Dit artikel betekende een Enorme Erkenning en zelfs wat geruststelling over iets waar ik jaren en jaren met alle pijn tegenaan heb moeten hikken. En ik heb diep gezeten, echt heel diep. Mes en fles. HSP’ers en Werk (stress/burn-out). Mijn vermoeden is dat ik hier niet alleen in ben en daarbij me voor kan stellen dat er jegens werkgevers (en HR afdelingen) veel schroom is dit aan te kaarten. Ikzelf heb het 2x wel gedaan. Nou, de reacties bestonden uit puur onbegrip en zelfs spot. Dat doet zeer. Zeker als ik mijn prestaties ertegenover bezie. Achteraf kreeg ik niettemin erkenning, zelfs getuigschriften met commentaar dat inhoudelijk de sterke HSP-eigenschappen aantoonde zonder dat men zich daarvan bewust was. Die erkenning kwam helaas wel telkens aan einde diensttijd en daarmee kaart ik nog een aspect aan. HSP versus flexwerk. Op het moment dat ik dit schrijf ben ik alweer bezig als werkzoekende, de tiende keer in 17 jaar tijd en als ik de bijkomende spanning in juiste woorden kon beschrijven en daarbij netjes te blijven dan deed ik dat. Het bestookt worden door UWV, recruiters, bureaus, de afzeggingen, opgetrommeld worden voor rotbestemmingen, input via mobiel. Dit is geen plezier der vissen! (Taoïstisch hè?)

Hoe kom ik er allemaal doorheen?

Sinds een paar jaar ken ik de redenen, verschijnselen en de ‘constructies erachter’ aangaande mijn persoonlijke situaties, na een boek van Elaine Aron gelezen te hebben, en nu met genoemd artikel heb ik er nog een verificatie bij ook.
“Wat als de wereld je overweldigd?” Het begon met de zelftest, ik was stomverbaasd. Dit boek was mijn Handleiding. Een Handleiding tot omgang met mij, Een Handleiding voor mij om mijn omgeving in te richten en te manipuleren zodat ik goed uit de verf kom en zoveel mogelijk begrip krijg. Een Handleiding om nóg beter om te gaan met storende zaken waar ik geen invloed op heb.
Maar handleiding of niet, het blijft van tijd tot tijd pittig. De samenleving is gewoon (nog) niet ingericht op subtiliteit en hogere beschaving.

Heb ik nou wel of niet voordeel?

De stukken vallen op hun plaats, mijn pijnlijke ervaringen en herinneringen zijn er niet mee verdwenen maar ik weet nu dat ik dingen zeer goed heb gedaan terwijl het HSP-’talent’ geen voeding kreeg door ontvangen botheid. Dat geldt zeker in de wereld van techniek waar stom genoeg nog een macho-achtige houding bestaat ten opzichte van werkdruk versus deeltijd, overuren versus vrijaf nemen, multi-tasken versus geconcentreerd iets uitwerken, onophoudelijk buffelen versus creativiteit vanuit rust, etc.

In het artikel waar ik op reageer is dit alles zo netjes uitgelegd onder 5 items en 1 opmerking:
– Betere prestaties kosten meer stress
Inderdaad, niet dat ik minder dan een ander kan hebben, integendeel, voor mij komt er méér binnen, onophoudelijk en bovenop wat ik nodig heb voor een specifieke klus. Ik heb meer te verstouwen maar tevens pik ik zaken op waar een ander nog niet eens weet van heeft maar wel mee had moeten nemen voor die klus! (betere prestatie?)

– HSP nemen te weinig rust
Ik wil optimaal, ja, maar mijn hogere belasting op werkelijk letterlijk elke zenuw vraagt om goede oplading. Ik heb de arbeidsmarkt, jobs, taakindeling, samenleving in de afgelopen 25 jaar steeds krankzinniger zien worden. Nee het is zelfs andersom, mag de rust in werk terug? En dus tijdsbesparing. Ooit gehoord van ‘personal branding’? Alsjeblieft zeg! Pipowereld!

– De lat ligt te hoog
De genoemde ‘optimale-optie-ambitie’, ofwel de HSP heeft nóg een ‘taak’ bovenop die ‘lat’, dat weten de meesten niet! Het is welhaast paranormaal te noemen maar ik pik zaken, signalen, onbewuste stromingen op die glad aan een ander voorbij gaan maar uiterst bruikbaar zijn en helaas te subtiel om met woorden uit te leggen op de vraag “wat pik je op dan?” Maar ben ik dom dat ik daar aandacht aan besteed ter aanvulling van mijn taak? Kleine zijstap, weet iemand trouwens hoe Taoïstisch dit is?

– Sterk rechtvaardigheidsgevoel
Dat hakt erin! is mijn eerste reactie. Ik ben vaak onheus behandeld en zelfs bedreigd. Ik heb een gezin dat ook door moet, Het is allemaal meer dan gewoon een baantje. Daar kan geen ‘spelletje’ mee gespeeld worden! Hoe vaak het bij mij gekriebeld heeft om er heel hard fysiek eroverheen te gaan. De deuken in massief houten deuren zijn getuigen. Maar leeftijd brengt naast harde knoken ook wijsheid en geduld, gelukkig.

– Gerichtheid op sociale omgeving
Werken is zakelijk en de zakelijke wereld heeft geen behoefte aan gezelligheid, mond houden en doorwerken! Bikkels zijn we, hard, geen genade. Nou daar staat een karmische prijs tegenover maar dat betreft een ander aspect van bestaan. Een paar keer had ik een fijne club om me heen. Ik vind het erg dat het zo dun bezaaid is. Ik schep thuis een heerlijke plaats en die verdedig ik met uiterste kracht!

– Hoogsensitieve werknemers zijn goud waard
Ik heb inmiddels veel bedrijven gezien en op veel plaatsen ben ik van grote steun en waarde gebleken voor mensen die op dat moment veel psychische en/of morele steun nodig hadden, alsof het een karmisch doel was en dat dan naast presteren op eigen vakgebied en dat alles bevlogen ‘mee naar huis’ nemen natuurlijk! Het geeft vervulling om een ander te helpen en hen daarmee gelukkiger dan voorheen te krijgen, toch zou ikzelf ooit ook wel eens wat willen ontvangen, echte erkenning bijvoorbeeld?
Ik ben zo blij dat HSP steeds meer aandacht krijgt op het gebied van functioneren op werk.

HSP is geen kommer en kwel

Als ‘ras’-HSP’er (kijk, zo klinkt het bijna als een vak) heb ik het gevoel naast mijn eigen leven ook dat van anderen erbij ’te leven’. Men lift mee en vindt mijn aanwezigheid uiterst fijn en handig, dus geen argument van dat ik dit mijzelf aandoe! Ik voel me soms een gasturbine. Dat is intens en kost behoorlijk wat brandstof maar de ziel wordt er wel gigantisch door gevoed, met levenservaring als een diamant!
En zelfs nu ik dit aan het typen ben, let ik op mijn omstanders, mijn gezinsleden en sta ik klaar voor hun gerief op alle niveaus en dien efficiëntie, terwijl ik gewoon eventjes dit wil afwerken. Vragen van de kinderen, waar ligt dit of dat, of “kijk eens wat ik doe?”, een partner met temperament waar ik op let en veel van houd trouwens, temperatuur in huis, wind door lamellen die dan te hard klapperen, tv die schreeuwt, een bromvlieg, een laptop waarop naar mijn gevoel teveel kruimeltjes liggen, geluid van de buren, geur van eten waaraan ik afleid hoe gaar het precies is, gedachten over sollicitatie, en nou komt het mooie, dit alles in een seconde, en het stopt niet.
En dan werk ik dit dus uiteindelijk af met uiterste prettige muziek op de koptelefoon omdat de overprikkeling weer opkomt in de avond en voel ik me schuldig hen te negeren, want mijn andere zintuigen geven nog steeds info omtrent hun doen en laten en de omgeving door.

Tropisch eiland

Met regelmaat heb ik een tropisch eiland nodig, en ik ben echt geen egoïst hoor! Ik kan zo genieten van prachtig zon- en maanlicht, wist je eigenlijk in hoeveel schakeringen dat kan schijnen? Ik ga er gewoon voor zitten. Prachtig om met kinderen om te gaan, zeker als ze benieuwd (en alsjeblieft wat rustig) zijn. Of ’s avonds buiten zitten en even niks doen, ….hè, niks doen?!, mag dat tegenwoordig?, het is zo nutteloos, en je sociale contacten en verplichtingen dan? Ja….wat denk je nou? Ik ben HSP, je moest eens weten, maar dat vertel ik niet.

Hoogsensitief is zeker een zegen, ik beleef over zintuigen en via innerlijk systeem de wereld van tijd tot tijd zó intens prachtig, zo extreem bewust van een diepe liefde voor de universele creatie.

Met lieve Groet,
Alex

Please follow and like us: