“Hoe moet het leven eigenlijk”, dat is een vraag die een lieve dame, die reageerde op een van mijn blogs, zichzelf wel eens stelt.

Hoe moet het leven?

En ik vond dit een mooie vraag en mocht het van haar gebruiken in mijn blog. Want hoe moet het leven eigenlijk? Sinds ik open ben over mijn leven en over mijn hoogsensitiviteit merk ik dat ik mooie gesprekken krijg met mensen. Mensen zijn open over wat ze hebben meegemaakt en over hoe ze zich voelen, en daarbij krijg je dan ook vaak een inzicht over hun mening over het leven.

Eigenlijk denken veel mensen dat je op een gelijksoortige manier hoort te leven. We zijn kuddedieren en we bewegen met de menigte mee. Dat ik moeite had om altijd met die kudde mee te gaan begon ik al te merken tijdens mijn stages. Dat was het werkende leven en ik ervoer dit heel anders dan mijn klasgenoten. Het ging gewoon niet zo gemakkelijk en ik had veel last van depressieve gevoelens.

Kuddegedrag

Jaren later merk ik overigens dat het kuddegedrag gewoon in stand blijft. We doen het allemaal. Deels omdat het moet en deels omdat we niet anders weten. Dat gedrag zit zo diep binnen in ons dat je je er niet zomaar even van los kunt koppelen.

Ik begon me al ‘anders’ te voelen dan de rest toen ik na de geboorte van onze tweede terug ging naar 16 uur, wie doet dat nou!? “Dat is wel erg weinig”. Maar ik wilde en kon niet meer, en waarom niet, dat kon ik moeilijk uitleggen. Dat betekende wel dat we financieel minder te besteden hadden, en je dat je dus soms dingen moet laten. Maar ik voelde me hier beter bij.

Ik kreeg dan wel eens de vraag, “Jeetje Karin, verveel je je dan niet thuis? Zoveel bij je kinderen?” Maar mensen waarom hebben we dan kinderen? Natuurlijk heb ik ook andere dingen nodig, maar ik heb geen vertier van anderen nodig om me gelukkig te maken. Ik wist toen al dat ik iets anders nodig had. Geen 9 tot 5 baan om maar gewoon wat te doen te hebben.

Zoals ik al eens eerder in een blog geschreven heb is dat ook helemaal niet wat past bij een hoogsensitief persoon.

Als ik vrij was wilde ik niet weer naar de zoveelste koffie afspraak hobbelen om alleen maar oppervlakkig te kletsen. Dat ‘same shit different day’ gevoel. Kan het nooit eens over iets anders gaan? Ik miste diepgang.

Een hobbelige weg

Na gestopt te zijn bij m’n baan en me volledig te richten op wat ik wil, kwam ik op een hobbelige weg terecht. Zoveel hobbels dat ik soms faliekant uit m’n auto werd gezwaaid. Maar ik klom er weer in en ging door, wel met af en toe een lekke band of kapotte koplamp, maar ik reed nog.

Waar ik naar toe reed heb ik een hele tijd niet geweten. Ik had wel die gevoelens, van er moet toch meer zijn? En dan opeens sprak mijn verstand weer en zei; ‘doe eens normaal.’ ‘Er is niet meer.’ ‘Ga gewoon een baan zoeken, dan voel je je maar gewoon ongelukkig de rest van je leven.’ Maar dat jojo effect bleef. Ik kon mijn gevoelens hierin niet negeren.

Ik vroeg vaak aan mijn man, “maar waarom ben ik hier dan!? Ben ik hier alleen maar om me zo te voelen? Ben ik hier om gewoon maar weer wakker te worden en weer mijn dag door te ploeteren? Weer naar je werk, wat je haat, weer iets doen wat je niet leuk vindt?”

Niets gaf energie

Om mezelf bezig te houden verzon ik van alles. Een cursus schminken, visagie, zelf lippenbalsem maken, zelf zeep en sieraden maken. Een webshop starten. Ohja en mijn moeder deed aan haken; “Karin dat kun jij ook zo!”

Ik leende haaknaalden en een bol garen. De naalden vlogen na 10 minuten hardhandig door de woonkamer tegen de muur. “K*thaken”. Niets deed het voor mij, niets gaf me energie. Maar hoe kan ik nu weer aan iemand uitleggen dat voor de zoveelste keer een idee niet werkte.

Ik wist niet hoe ik mijn leven moest leven

Uit mijn hele verhaal blijkt wel dat ik ook niet wist hoe ik mijn leven moest leven. Ik wist alleen wel dat hoe een ander het deed niet werkte voor mij.

Men heeft het vaak over die voldoening halen uit wat je doet, met energie vanuit je werk naar huis gaan, in plaats van leeg gezogen. Vriendschappen aangaan waar je echt wat uithaalt. Maar ik deed dat niet en om me heen zag ik ook zo vaak het tegenovergestelde gebeuren. Waarom men in deze cirkel blijft hangen weet ik niet, maar ik denk dat het voortkomt uit angst voor het onbekende. Soms blijft men liever in het negatieve bekende hangen dan het risico te nemen dat er iets positiefs kan voortkomen uit het onbekende.

Wat vind jij?

Als ik één ding geleerd heb van mijn hoogsensitiviteit dan is dat wel dat je alleen naar jezelf moet kijken. Er waren een miljoen dingen waar ik over kon twijfelen. Was mijn baan interessant genoeg, kijkt er niemand op mij neer, is mijn opleiding hoog genoeg, moet ik doorleren, werk ik genoeg uren, ben ik druk genoeg, is mijn sociale leven wel druk genoeg, doe ik genoeg interessante dingen in het weekend, eet ik gezond, drink ik te weinig alcohol en ben ik daardoor saai, of drink ik teveel alcohol en ben ik daardoor onverantwoordelijk, koop ik merkkleding voor mijn kinderen of juist niet, moeten mijn kinderen op dezelfde sport als iedereen lijkt te doen, moet ik een fiets met een fietsmand (ik heb die fietsmand), kan mijn auto er wel mee door (ik rij een Aygo en na onze vakantie naar Frankrijk, kan ze er zeker mee door ;))?

Op alles is MIJN antwoord! Wat vind jij!!? Als je hoogsensitief bent is er geen enkele manier die zorgt dat jij gelukkig wordt als je niet luistert naar wat jij nodig hebt. Dus op de vraag ‘hoe moet het leven’ heb ik als antwoord, zoals jij wilt! Het is volledig en alleen aan jou. Jij weet wat jij voelt;

• jij bepaalt of je dagelijks graag een kwartier uit het raam naar de wolken staart,
• jij bepaalt of je moet huilen bij dat geweldige stukje muziek,
• jij bepaalt of jij niet naar dat feestje wilt omdat je je er onbehaaglijk bij voelt,
• jij bepaalt met wie jij om wilt gaan en of jij een vriendschap de moeite waard vindt,
• jij bepaalt wat goed is voor jouw kind,
• jij bepaalt hoe jij je leven invult!

Leef jouw leven

Ik heb het al eerder benoemd, maar als hoogsensitief persoon krijg je vaak de stempel van zweverig zijn. Suf, misschien saai. Maar is het juist niet super mooi dat jij de kracht vindt in jezelf om volledig te luisteren naar je lichaam en de signalen die het afgeeft. Dat jij je leven volledig inricht naar wat bij jou past?
Dus doe dat! Leef je leven naar jouw maatstaven! Je leeft maar een keer, zou je niet graag van die kudde losbreken en vrij zijn!?

Karin Rutjes (1985) is zelf hoogsensitief en werkt als hsp coach in haar eigen praktijk (Karin & Coaching). Daarnaast is ze ook jongerencoach. Ze woont samen met haar man, dochter en zoon in Hardenberg en haar praktijk heeft ze ook daar gevestigd. Ze is gek op lezen en ook het schrijven van haar eigen blogs vindt ze geweldig om te doen. Ze hoopt dan ook nog veel blogs te kunnen schrijven voor zowel Hoogsensitief.NL als haar eigen website (www.karinrutjes.nl).

Please follow and like us: