Ik ben begin zestig en het werk bevalt me na ingrijpende fusies en krimp steeds minder. Altijd was er in mijn loopbaan wel een doel dat me inspireerde. Maar nu ben ik mentaal op een dood spoor beland. Dan doet zich de mogelijkheid voor om met een gunstige regeling met vervroegd pensioen te gaan. Annemarie mijn vrouw ziet dat ik dit wil maar heeft er gemengde gevoelens over. Ze is een stuk jonger dan ik waardoor ze veel langer moet doorwerken en ook heeft ze nog belastende mantelzorg. Dat geeft me een schuldig gevoel wat me erg gespannen maakt. Toch teken ik begin 2014 mijn vertrekregeling. In die winter en lente word ik overvallen door toenemende (doods)angsten en paniekaanvallen en zie ik het leven niet meer zitten. Ten einde raad beland ik bij een psychiater die mijn klachten erg serieus neemt.

Ik kon niet voorzien hoe diep de min of meer geforceerde breuk met mijn werkend leven er inhakte. Ik was er per saldo met hart en ziel mee verbonden wat wellicht past bij mijn hoogsensitiviteit. Wat denk ik zeker in het hsp-plaatje past was dat ik me erg tekort voelde komen naar Annemarie. Deze innerlijke conflicten veroorzaakten een levenscrisis totdat een vreselijk drama deze negatieve spiraal doorbrak.

Op 27 april 2014 worden de vrouw en het dochtertje van mijn zoon Joris in Phnom Penh, Cambodja, aangevallen door een dief. Mijn schoondochter is meteen dood en mijn kleindochter zwaargewond; 12 dagen later sterft ze alsnog aan haar verwondingen. Ik ben in één klap mijn eigen besognes kwijt en heb nu één doel: er voor Joris te zijn. Ik schrijf een begrafenisspeech die hem in zijn diepste ellende wat lijkt te helpen. Ik begeleid hem voorts naar therapeutische (EMDR) sessies. We voeren diepe persoonlijke gesprekken. Ik hoop als ervaringsdeskundige met de ‘breuklijnen’ in mijn leven iets voor hem te kunnen betekenen. Hij zegt op een gegeven moment tegen me dat ik ‘niets uit de weg ga’ en dat sterkt me. Ook schrijven over het verlies helpt mij én hem. We zoeken naar nieuwe (uit)wegen en zingeving. Zingeving is altijd al essentieel voor mijn leven maar nu helemaal.

De ramp die mijn zoon trof riep mijn diepste vaderinstinct op en verdreef mijn depressie. Deze wending bood mij de kans om als vader mijn liefde naar hem te uiten wat helend voor me werkte. Toen ik hierover met de priester Antoine Bodar sprak noemde hij mij een optimist: ondanks alles toch zin geven aan zo’n tragedie. Mijn spiritueel aangelegde fysiotherapeut én hsp’er gaf een nog bijzonderder duiding. Namelijk dat ik door al dat geweld en doodsangsten werd geconfronteerd met mijn eigen eindigheid. Deze gebeurtenissen vindt hij dan niet toevallig want ze creëren een rituele transitie, een breuklijn dus, naar de laatste levensfase.

Mijn leven staat zeker een jaar in het teken van het noodlot dat mijn zoon Joris had getroffen. Ik schrijf er gaandeweg een paar dozijn korte ‘verwerking verhaaltjes over. Ondertussen pak ik ook een lang sluimerende hobby op, te weten de ontstaan-geschiedenis van de mens. Ik begin daar artikelen over te schrijven waarvan de eerste begin 2015 wordt gepubliceerd op de wetenschap site scientias.nl. Ook dát is heel andere koek dan wat ik op mijn werk deed! Een jaar later besluit ik ook ‘werk’ te maken van hoogsensitiviteit. Esther Bergsma reageert enthousiast op mijn voorstel om dat aan de hand van ‘levensbreuklijnen’ te doen.

Dit verhaal is (denk ik nu) het slot van deze serie autobiografische blogs. Kort geleden heb ik een avond over hsp’ers die 50+ zijn georganiseerd. Ik ben van plan over mijn voortschrijdende inzichten over hoogsensitiviteit te blijven schrijven. Sinds ruim een jaar ben ik als ‘reporter’ verbonden aan de vrijwilligersorganisatie zoetermeeractief.nl. Ik schrijf bijvoorbeeld artikelen over duurzaamheid en innovatie in onze stad. Ik ben niet alleen een schrijvend mens geworden maar ook een huisman: ik neem inmiddels het merendeel van het huishouden voor mijn rekening.

Ik heb er jaren over gedaan om nieuwe levensdoelen te vinden. Je kunt het ook zien als een transformatie naar een nieuwe identiteit. De kern daarvan is dat ik zelf (zonder externe werkkaders) vooral via schrijven opnieuw zin aan mijn leven gaf en geef. En dat de liefde voor mijn gezin uiteindelijk op de eerste plaats komt.

Ik voel tot slot een sterke drang om terugblikkend mijn levensverhaal te op te schrijven en ook mijn bevindingen met anderen te delen. Lees ook mijn site levenslijnen.net. Ik zie het nu als een lifeline van me: mijn levensles is dat ik me moet uiten anders raak ik in mezelf opgesloten.

Je kunt ook zeggen dat mijn verhaal als/van hsp’er er mag zijn.

Rob Oele (1953) kijkt als HSP’er terug op zijn leven. Met name belicht hij de breuklijnen uit zijn levensloop die pijnlijk waren maar waarachter toch telkens weer een nieuw perspectief opdook. Eerder schreef hij over gebeurtenissen in de periodes als kleuter, schoolkind, student en werkende, gescheiden man en over zijn burn-out.

Please follow and like us: