Veranderingen
Veranderingen komen niet altijd als een storm. Heftig, woest en in één keer. Soms gaat verandering als een kabbelend beekje. Vriendelijk, rustig en verfrissend. Pas als je even stil staat en om je heen kijkt, zie je hoe anders de wereld is geworden. Zo verging het mij het afgelopen jaar.
Na de eerste storm van de coronapandemie, met paniek (gaan we allemaal dood), onzekerheid (raakt mijn partner zijn baan kwijt), lockdown (wat mag er nog wel) en thuisschool- en werken (hoe gaan we dat doen met zijn drieën), ontstond er een nieuwe werkelijkheid. Zowel partner en zoon, als ikzelf zijn geen erge terrasjesmensen en we kunnen alle drie goed zelfstandig werken. Met een huis waarin we allemaal een eigen werkplek hadden en een rustig bos om de hoek, hadden we ook niet veel te klagen. We misten vooral onze familie – die uit het buitenland hebben we nog steeds niet kunnen vasthouden – en vrienden.
Wat ik al vroeg tijdens de coronapandemie ontdekte, was dat ik Twitter maar beter links kon laten liggen. De gekste berichten verschenen in mijn tijdlijn, met nog vreemdere reacties en reacties op die reacties. En hoewel ik heus wel wist dat ik niet alles wat ik las, serieus moest nemen, raakte het me toch. Soms kreeg ik er letterlijk buikpijn van. Ik heb dus alle meldingen van Twitter uit gezet en ben gestopt met zelf berichten posten. Behalve de stukjes van Sylvia Witteman heb ik er tot nu toe nog niets aan gemist.
Dat ik met Twitter stopte, was maar goed ook. Vanuit mijn werk kwam er namelijk een social media app bij: Instagram. Daar zat ik niet direct op te wachten, maar het bleek bijzondere gevolgen voor mij te hebben. Op Instagram kwam er namelijk een aanbeveling langs voor het boek Het hoogsensitieve brein van Esther Bergsma. Ik las het boek en ging Esther volgen. Vervolgens kwam daar Saskia Klaayssen bij. Ook haar boek, Prikkels bijten niet, las ik en ook haar ging ik volgen.
Herkenning
Wat een herkenning in beide boeken. Natuurlijk wist ik dat ik gevoeliger voor allerlei indrukken ben, dan veel mensen om mij heen. Ik had daar ook wel wat over gelezen. Maar ik vond mezelf daar nooit zo in terug. Vooral omdat – voor mijn gevoel in elk geval – de nadruk lag op hoe lastig het is om al die gevoeligheden te hebben. En ja, het is lastig, dat is een feit. Het is ook vaak niet leuk. Maar er zijn ook zoveel mooie kanten aan hoogsensitiviteit. Ik kan intens genieten van gevoelens en ervaringen en van mijn ongebreidelde fantasie. Die kant kwam in die boeken nauwelijks of niet aan bod.
Verschillende HSP
Bovendien, ja, ik ben hoogsensitief en ik heb behoefte aan voldoende rust om me heen, aan hersteltijd, ritme en regelmaat. Maar van te veel rust en regelmaat word ik knettergek. Ik wil ook afwisseling, uitdaging en veel dingen tegelijk. Wat was er mis met die hersenpan van mij?
Het afgelopen jaar heb ik geleerd dat dit helemaal niet zo raar is. Volgens Esther, Saskia en nog een aantal deskundigen, is er een uitgebreid assortiment aan smaken in hoogsensitiviteit met ook een smaak voor mij.
Ik hoor er bij
Dankzij Instagram, voel ik me ineens ergens bij horen. Ik ben helemaal niet zo heel erg vreemd. Of in elk geval zijn er nog een heleboel net zulke vreemde mensen. Het is misschien iets heel kleins, maar voor mij voelt het groot. Het werkt ook voor mij. Ik durf bijvoorbeeld op mijn werk beter mijn grenzen én mijn behoeften aan te geven. Dat maakt dat ik het afgelopen jaar ook enorm heb kunnen groeien in mijn functie. Thuis herken ik ook beter wat op welk moment goed voor me is. Daardoor heb ik het gevoel dat ik ook als mens groei en dat ik eindelijk écht volwassen word. Dat is toch een mooie mijlpaal op mijn vijftigste!
Dit zomerreflectie-blog is geschreven door Janneke de Groot, introverte hoogsensitieve high sensationzoeker en vast nog meer
