Afgelopen mei ben ik voor de tweede keer moeder geworden. Ons gezin is uitgebreid met een prachtige zoon. Keurig op tijd, was hij. In tegenstelling tot zijn broer die bijna 3 jaar geleden 5 dagen op zich liet wachten.
Ik wilde niet zeuren
En poeh, wat vond ik dat lastig. Als hsp’er weet ik graag waar ik aan toe ben. Bereid ik me graag voor op wat komen gaat, maar hoe doe je dat? Je voorbereiden op een baby, je hebt eigenlijk geen idee. Ik heb beide zwangerschappen weinig last gehad van grote hormoonschommelingen, maar dat veranderende lijf vond ik super lastig.
Ik wilde er niet over zeuren, in mijn omgeving zijn er genoeg mensen die uitdaging ondervinden wanneer het gaat om het krijgen van een kind.
Maar man o man, wat vond ik het lastig. Lastig om taken uit handen te geven. Ik was beide keren zo enorm dik (+25 en +20) dat ik op een gegeven moment nog maar weinig zelf kon. Voor iemand die graag de touwtjes zelf in handen heeft erg lastig. Ik mankeerde immers niets, ik was gewoon zwanger.
Ik was wanhopig
Ik wist dat de kans groot was om een hooggevoelige kindje te krijgen, omdat ik op de hoogte ben van de erfelijkheidsfactor. De eerste was zeker hooggevoelig, dat wist ik al toen hij nog in mijn buik zat. Super alert, weinig slapen en niks willen missen. Zo klein als hij was, al ontzettend gefrustreerd dat hij ons niet duidelijk kon maken wat hij eigenlijk wilde. Het enige instrument dat hij had was huilen en dat deed hij dan ook veelvuldig.
Zelf overprikkel ik snel op gehoor dus dat was een lastige combi. Door het hele huis had ik oordopjes liggen. Ik heb zelfs wel eens boven aan de trap gestaan, met het besef dat ik vanuit mijn tenen kon begrijpen dat mensen hun baby iets aan wilden doen om maar van dat gehuil af te zijn.
Ik huilde dan ook regelmatig met hem mee. Wanhopig. Omdat ik mezelf zo ontzettend was kwijtgeraakt. Ik was vrouw en moeder, maar waar bleef ik zelf.
Dat eerste jaar was vreselijk. We gingen van kwaaltje, naar kwaaltje en telkens was er wel iets anders om ons zorgen te maken. Ik kreeg uit eindelijk zelfs burn-out klachten omdat het me niet lukte, mezelf terug te vinden. Ik was als een leeuwin en durfde mijn kind niet uit handen te geven.
Na dat eerste jaar ging het beter. Onze kleine man had de grote motorische vaardigheden onder de knie en kon daarmee zelf zijn wereld vergroten. Daarnaast waren we al vroeg met baby gebaren begonnen, waardoor hij in staat was om al best aardig met onze te communiceren.
Stukje bij stukje vond ik mezelf terug en kreeg ik wat meer ademruimte.
Het heeft dan ook even geduurd voor ik het aandurfde voor een tweede te gaan.
Een wereld van verschil
Het veranderende lijf vond ik nog steeds lastig, maar deze baby sliep. Het was zo’n andere zwangerschap, dat ik ervan overtuigd was dat dit een meisje zou worden. We waren dan ook verrast toen we bij de geboorte ontdekten dat het een jongetje was.
Ik had van de vorige keer geleerd, ook goed voor mezelf te zorgen. Op tijd om hulp te vragen en een betere balans te vinden tussen eigen ruimte en zorg voor de kinderen.
Deze keer is het wel gelukt met de borstvoeding. Heel fijn, maar dat betekent ook dat alle voedingen op mij neer komen. We hebben daarom al snel besloten dat ik in het weekend kolf, zodat mijn man ’s nachts de voedingen kan doen. Een ogenschijnlijk simpele oplossing, die ik bij onze eerste zoon nooit geaccepteerd zou hebben. Omdat ik vond dat ik het allemaal alleen moest doen.
Goede zelfzorg
Goed voor je kinderen zorgen is wat mij betreft ook vooral goed voor jezelf zorgen. Als hsp’ers zien we zo goed wat een ander nodig heeft dat het makkelijker is om je bezig te houden met een ander dan echt te voelen wat je zelf nodig hebt.
Dat ik nu weet waar mijn uitdagingen in het moederschap liggen betekent niet dat ik achterover kan leunen. Ik moet nog steeds met volle aandacht luisteren en keuzes maken. Doordat ik de uitgestoken hand van de mensen om mij heen nu beter kan zien, neem ik de tijd om deze te accepteren.
JORIEKE KROEZE (1987) werkt als Hooggevoeligheidsdeskundige in haar eigen praktijk.
Hierin begeleid ze hooggevoelige kinderen en hun ouders om beter te leren omgaan met de hooggevoeligheid van het kind. Ze schrijft graag over hooggevoeligheid omdat ze merkt dat er veel behoefte is aan praktische tips die gemakkelijk toe te passen zijn in het gezinsleven. Haar missie is om kinderen en hun ouders de juiste handvatten te geven zodat ze zelf aan het roer staan en invloed kunnen uitoefenen op de uitdagingen die hooggevoeligheid kan bieden. Lees meer over Jorieke op www.joriekekroeze.nl
