Ongeveer tien jaar geleden ontdekte ik dat ik hoogsensitief ben. Ik zat al een paar maanden thuis met een burn-out. Een heftige. Het kiezen van thee bij het ontbijt was al een onmogelijke opgave. Mijn hersenen struikelden erover. Rooibos? Citroen? Groene thee? Ik kwam er niet uit. Laat staan de was sorteren, boodschappen doen en koken.
Lezen over hoogsensitiviteit gaf me veel herkenning en opluchting. Wat anderen ‘moeilijk doen’ noemden, was mijn sensitiviteit. Bovendien was ik niet de enige. Veel van mijn karakter en vooral de dingen waar ik mee geworsteld had, werden me duidelijk. Maar ik besprak het niet met anderen en bleef mijn gevoelige kanten onderdrukken. Ze pasten niet in mijn baan als manager, dacht ik.

Mijn kinderen hebben me een spiegel voorgehouden. Die waren toen nog klein en uitten zich regelmatig in woedeaanvallen. Veel kleding was niet goed, want dat zat niet lekker. Eten ging moeizaam, want dat smaakte zo raar. Alle uitdagingen die ouders van hoogsensitieve kinderen hebben, kwamen op mijn pad. Ik had sterk het gevoel dat de hele omgeving vond dat ze ‘normaal’ moesten doen. Net als ik van mezelf verlangde. Maar ik wilde niet dat mijn kinderen veranderden. Ik vond en vind hun karakter prachtig. Ik houd van de manier waarop ze denken. Die kanten wilde ik echt niet verloren laten gaan.
Dat besef hielp me ook de mooie kanten van mijn eigen karakter te zien. Emotioneel? Ja, absoluut. Om de kleinste dingen. Maar wat mooi dat ik zo meeleef, dat het me raakt. Piekeraar? Eindeloos. Maar in de juiste mate helpt het me de beste beslissingen te nemen. Ik ben geen impulsieve beslisser, maar een bedachtzame en daar ben ik trots op.

Mannen en vrouwen die ook het beste uit hun hoogsensitiviteit wilden halen, klopten bij mij aan. De gesprekken met hen, hebben mij ook geholpen. Ik herkende dingen die nog nooit beschreven waren. We vonden nieuwe oplossingen die werkten. Ik wil graag veel meer mensen helpen. Hoogsensitiviteit bekend maken als eigenschap en geaccepteerd krijgen als kwaliteit. Daar is nog een wereld te winnen.

Het begint allemaal met Notie. Met begrip van de eigenschap op zich en begrip voor jezelf. Daarna is een belangrijke stap die vaak wordt overgeslagen: Acceptatie. Kan je jezelf accepteren zoals je bent, kan je met compassie naar jezelf kijken, ook als je niet tevreden bent? Of neemt altijd die kritische stem weer de overhand. Mijn ervaring is dat die kritische stem altijd blijft. Die kun je wél leren inzetten en ook weer uitzetten en dat laatste scheelt ontzettend veel energie.

Deze twee stappen kan je zien als het afpellen van de beschermingsmechanismen die je hebt opgebouwd. In de laatste twee stappen van het Z-kwadrant voor hoogsensitiviteit© leer je je ZELF weer kennen en uiten. In het Z-kwadrant heb ik al mijn ervaring geordend en is de leidraad voor de online-training die ik heb geschreven om mijn kennis met veel meer mensen te delen.
In derde fase, Oriëntatie, verken je wat jij belangrijk vindt. Wat een verademing vond ik dat zelf. Niet BEDENKEN wat anderen van mij willen, maar VOELEN wat ik zelf belangrijk vind. Dat was niet makkelijk. Net als veel hoogsensitieve mensen waren mijn gevoelens afgeschermd. Gevoelens toelaten was eng; ze leken onbeheersbaar en ik zou de controle kwijt raken. Ik kon beter op mijn verstand varen, dacht ik. Het tegenovergestelde gebeurde. Juist door mijn gevoelens toe te laten en te betrekken in beslissingen ervaar ik veel meer voldoening in mijn leven. Het is mijn leven.

De laatste fase in de training is Activatie. Daarin doe je ook daadwerkelijk wat je wilt. Dat blijft ook voor mezelf nog altijd een leerproces. Nieuwe ervaringen kunnen me weer op oude patronen doen teruggrijpen. Dan neem ik even rust en probeer te begrijpen wat er gebeurt. Met die Notie probeer ik nieuwe wegen, die dicht bij me ZELF liggen. Zo ontstaan nieuwe patronen. Ik ben niet perfect, ik maak fouten. Maar ik ben blij met mijn gevoelige aard: ik ben Gelukkig Hoogsensitief.

Please follow and like us: