Door: Karin Rutjes

Eigen oase

Op zondag piep ik er soms stiekem even tussenuit om op mijn kantoortje op zolder te gaan zitten. Ik vind de weekenden met mijn gezin heerlijk, maar ik vind mijn eigen oase van rust op zolder ook heerlijk. De zon die door het grote dakraam naar binnen schijnt en ik kan hier heerlijk aanklungelen met mijn eigen dingetjes.

“Ik wil normaal zijn”

Ik neus tussen mijn boeken en mijn oog valt op een boekje wat ik op mijn 25^ste van mijn man heb gekregen. “Aandachtig leven met hooggevoeligheid” van Susan Marletta-Hart. Deze periode was één van de eerste momenten dat ik serieuzer met dit onderwerp bezig wilde omdat ik had geconstateerd dat ik bij alle eigenschappen een vinkje kon plaatsen. Ik kan me nog herinneren dat ik het boekje heb gelezen en dat ik dacht jeetje, wat veel werk om hier rekening mee te moeten houden. Dat wil ik helemaal niet! Ik wil gewoon “normaal” zijn! Ik ging luisteren naar de bijgesloten cd voor rust momenten. En hoewel ik tijdens het luisteren zeker tot rust kwam was er in mijn lichaam grote weerstand te vinden. Ik ben zo niet. Ik hoef niet te liggen en te luisteren naar een stem. Ik kan de wereld wel zonder deze hulp aan!

Negeren

Dat ik al vaker met depressies, angst en extreme onzekerheid te maken had gehad gooide ik lekker ergens anders op. Want de verbanden met hoogsensitiviteit vond ik maar lastig. Dit paste gewoon niet in mijn leven op dat moment! Ik had een fulltime baan bij een commercieel haarcosmetica bedrijf. Ik was voor mijn werk veel onderweg, zowel in binnen- en buitenland. De branche was zeer op uiterlijk gericht. Ik ging veel uit, had een grote scala aan vriendinnen die hier vast niet voor open zouden staan, dus er zat niets anders op dan dit te negeren en door te gaan.

“Dit kan niet langer”

Dat ik dit beter niet kon negeren drong een aantal maanden later al tot me door. Toen ik in overspannen toestand weer de rit van Amersfoort naar Meppel reed, plankgas wel te verstaan. Ik werd tijdens die rit aangehouden omdat ik veel te hard reed. Die arme agent baalde overduidelijk toen ik mijn raampje open deed en hij de bijrijders stoel vol zakdoeken zag liggen en ik hem met mijn besnotterde en betraande gezicht aankeek. “Mevrouw wat is er aan de hand?” “Ik wil gewoon naar huis!” “Ik moet naar huis!”. Maar op de video die hij van mijn autorit liet zien zag ik ook wel dat dit misschien niet de veiligste manier was om thuis te komen. Helaas liet hij me er niet met een waarschuwing vandoor gaan en kreeg ik naast een zakdoekje, een boete van bijna € 500,-.

Ik wist niet wat er mis met me was, maar ik wist wel dat ik me ziek voelde en alles in mij zei: “Dit kan niet langer!”. Maar als men me dan vroeg, wat er dan niet langer kon, had ik geen duidelijk antwoord.

Doorgaan

Het werd een enkeltje ziektewet en ik ben niet meer teruggekeerd naar die baan. Maar mijn wil, om dit alles te negeren, was hardnekkig. Na 4 maanden solliciteren,  met depressieve gevoelens, had ik een baan! Een baan bij een commercieel bedrijf in windmolens… Als management assistent…. Voor een hele vervelende sales manager…

Mijn eerste werkdag kwam steeds dichterbij en ik had er zelfs “saaie” kleding voor gekocht. Want waar ik bij mijn vorige werk rond paradeerde in hoge hakken en jurkjes, voelde ik aan dat de cultuur hier anders zou zijn. Dus verstopte ik mezelf onder saaie kleding. De zondag ervoor ben ik met mijn man langs het kantoor gereden en ik kon niets anders dan huilen. Ik kon niet geloven dat ik hier 40 uur in de week ging doorbrengen. Maandag stond ik op met een misselijk gevoel en met lood in mijn schoenen ben ik naar Zwolle gereden. Trillend zat ik in mijn auto op de parkeerplaats. De angst die ik voelde was overweldigend, maar ik moest wel. Ik moest aan het werk. Ik moest dit doen. Dit is wat iedereen van mij verwacht.

De uren daarna, waarin ik alles las over windmolens, technische omschrijvingen en verkoopcijfers, was mijn angst volledig omgeslagen in complete paniek. Om een lang verhaal kort te maken. Om half 3 ging het team in vergadering en ik hoefde hierbij nog niet aan te sluiten. Ik heb mijn kans gegrepen en mijn jas van de kapstok gegrist, tas over mijn schouder en rennend over het terrein naar het kantoor van de HR medewerkster. Ik kan dit niet! Ik moet hier weg! Ik wil hier NIET werken!

Thuis kwam het eruit

2 uur later zat ik in mijn joggingbroek op de bank. Ik was veilig, ik was thuis. Maar nu…

De volgende baan kwam al snel voorbij en daar heb ik het 6 jaar volgehouden. 6 jaar met, gelukkig, hele lieve en leuke collega’s. Maar ook 6 jaar met heel veel ziekte, pds, hoofdpijn, erge rugklachten en heel veel tranen. Niet op mijn werk, daar had ik een rol te vervullen. Daar merkten ze het niet. Ze wisten het, maar ik liet het niet merken. Thuis kwamen altijd weer de vragen, wat moet ik nu, wat is er mis met me en waarom voel ik me de hele tijd zo.

Hoogsensitiviteit is mooi!

Op een gegeven moment kwam het omslagpunt en wist ik dat er dingen moesten veranderen. Ik wilde voor mezelf beginnen. De fascinatie die ik altijd had voor de gevoelens en emoties van de ander, daar wilde ik mijn werk van maken. En mijn hoogsensitiviteit laat zich niet negeren. Ik moest het niet langer zien als een “last” maar als iets moois. Wanneer je luistert naar wat je lichaam en hoofd nodig hebben kun je de kracht zien van hoogsensitiviteit. En dan pas kun je beseffen waartoe je allemaal in staat bent in plaats van alleen maar te zien wat je niet kunt.

Dat het bij hoogsensitiviteit allemaal om de juiste balans gaat is mij heel erg duidelijk geworden. Vooral het afgelopen jaar zijn mijn ogen geopend en heb ik enorm veel kennis over dit onderwerp op gedaan en daarbij natuurlijk ook over mezelf.

Naast verschillende studies op coaching gebied merk ik dat mijn focus voornamelijk ligt op hoogsensitiviteit. Dit onderwerp is zo veelzijdig en er valt elke keer weer zoveel over te ontdekken. En ik vind het geweldig met mensen te gaan werken die wat willen gaan doen met hun gevoelige kant. Die de kwaliteiten daarvan willen gaan inzetten en mooie dingen willen gaan doen.

Omgaan met Hoogsensitiviteit

Ik hoop dat ik met mijn verhaal je ogen heb geopend en dat je je daardoor realiseert hoe belangrijk het is je leven in te richten naar je hoogsensitiviteit. Alleen omdat je op die manier het beste uit je leven en uit jezelf haalt. En omdat je dan pas jouw kwaliteiten echt kunt gaan inzetten.

Karin Rutjes (1985) is zelf hoogsensitief en werkt als hsp coach in haar eigen praktijk (Karin & Coaching). Daarnaast is ze ook jongerencoach. Ze woont samen met haar man, dochter en zoon in Hardenberg en haar praktijk heeft ze ook daar gevestigd. Ze is gek op lezen en ook het schrijven van haar eigen blogs vindt ze geweldig om te doen. Ze hoopt dan ook nog veel blogs te kunnen schrijven voor zowel Hoogsensitief.NL als haar eigen website (www.karinrutjes.nl).

Please follow and like us: