“Ik ben niet bang, maar ik vind het wel een beetje spannend”
Dat was een uitspraak van mijn 2,5 jarige peuter afgelopen week. Hij kwam met zijn handen voor zijn ogen, samen met papa, van de waterglijbaan geleden. “Ik ben niet bang, maar ik vind het wel een beetje spannend” was het antwoord dat hij mij gaf, nadat ik de vraag stelde hoe het was om samen met papa van de glijbaan te gaan.
Nu ben ik er al redelijk aangewend dat hij me regelmatig met prachtige uitspraken verrast, maar deze bleef hangen.
Wijs
Natuurlijk ben je als moeder trots wanneer je peuter dit kan benoemen. Vooral omdat we hier thuis veel aandacht besteden aan het benoemen van emoties. Tegelijkertijd zette deze uitspraak mij aan het denken. Guus is een slim ventje en had blijkbaar gevoeld dat het wel een beetje spannend was, maar liet de kans niet liggen om het toch te doen.
Emoties leren benoemen
Het is volgens mij essentieel om te leren, woorden te geven aan dat wat je voelt. Vooral wij, hooggevoelige mensen. We merken zoveel op. Voelen zoveel verschillende emoties, van onzelf en van anderen. Wanneer je de emoties die je voelt kunt benoemen, heb jij het stuur in handen. Heeft je kind het stuur in handen. Als het begrijpt wat er in zijn lijf gebeurd, wat er gevoeld wordt kan het in actie komen of juist niet.
Emoties overkomen je, hoe je er mee omgaat heb je zelf in de hand
Dat is iets dat ik heel graag mee wil geven aan Guus. Het is oké dat je voelt wat je voelt. Dat mag er zijn en is er vaak met een reden. De emotie die je voelt wil je iets vertellen. Hoe je die emotie vervolgens de ruimte geeft is geheel aan jezelf.
De emotie wil vaak een fysieke uitweg
Vooral wanneer de emotie heftig is. Het is niet handig om spullen kapot te maken of iemand pijn te doen. Er zijn wel een heleboel andere dingen die je kan doen om ruimte te geven aan de emotie. Je kunt tegen een bal schoppen, een boksbal gebruiken, bellen blazen, kleien, trampoline springen, schommelen, krassen op papier en zo zou ik nog een hele lijst kunnen maken van effectieve activiteiten om de emotie de ruimte te geven.
Nuances
Onze emoties kennen verschillende nuances, zoals Guus laat merken met zijn uitspraak. Hoe meer we onze kinderen leren emoties onder woorden te brengen. Het verschil te voelen tussen bepaalde emoties, hoe makkelijker ze te besturen zijn.
Soms is het van een ander
Het kan gebeuren dat wat je voelt niet van jouw kind is, maar van de juf of een vriendje. Ook dit verschil kun je je kind leren voelen en benoemen. Je kind hoeft de problemen van de ander niet te dragen. Hij mag ze waarnemen en vervolgens liefdevol weer teruggeven. Om daarna te kunnen beslissen of hij de ander wil helpen, troosten, opvrolijken of gewoon maar even wil laten.
Wat je aandacht geeft groeit
Wanneer mijn peuter in staat is om het verschil tussen bang en spannend te voelen en er naar te handelen, dan is de sky the limit. Dat wat je aandacht geeft groeit. Emoties van jezelf en van anderen zullen jij en je gevoelige kind altijd waarnemen en dat is oké. De balans vinden kan wel degelijk, het is waar jij de aandacht op richt.
JORIEKE KROEZE (1987) werkt als Hooggevoeligheidsdeskundige in haar eigen praktijk.
Hierin begeleid ze hooggevoelige kinderen en hun ouders om beter te leren omgaan met de hooggevoeligheid van het kind. Ze schrijft graag over hooggevoeligheid omdat ze merkt dat er veel behoefte is aan praktische tips die gemakkelijk toe te passen zijn in het gezinsleven. Haar missie is om kinderen en hun ouders de juiste handvatten te geven zodat ze zelf aan het roer staan en invloed kunnen uitoefenen op de uitdagingen die hooggevoeligheid kan bieden. Lees meer over Jorieke op www.joriekekroeze.nl
