Dat is blijkbaar hoe dat soort dingen soms gaan. Ik had nog één week nodig om finaal onderuit te gaan, om me echt te realiseren dat sommige dingen voor mij als hoogsensitief persoon gewoon niet gaan werken!

Ik was gestopt met mijn baan en vastbesloten om mijn eigen bedrijf te starten. Ik voelde dat ik iets in me had waar ik uiting aan moest geven. Maar dat dat me niet makkelijk af zou gaan wist ik stiekem al wel.

Het hotelleven

Eind juni was mijn laatste werkdag en op 1 september trouwde mijn broertje met mijn schoonzus. Het eten en het feest waren in een prachtig mooi hotel aan de Vecht. Ik was als ceremoniemeester al eens mee geweest en ook op de dag zelf kon ik weer genieten van de sfeer en ambiance die het hotel uitstraalde. Ik worstelde op dat moment ontzettend met mezelf. “Wie ben ik en kun je dat wel, voor jezelf beginnen. Je bent toch eigenlijk veel te onzeker”. En ik zag hoe leuk de collega’s met elkaar omgingen en ik dacht, “dat mis ik eigenlijk ook wel.  Als ik toch maar weer gewoon op zoek zou gaan naar die ene leuke baan zou alles een stuk makkelijker worden. Geen financiële onzekerheid meer, geen drukte meer aan mijn hoofd. Gewoon doen wat er van je verwacht wordt en that’s it”. 

Werken bij zo’n hotel leek me wel wat en na een heftige periode wilde ik weer aan de slag. Ik was ook eigenlijk wel zat van mezelf en mijn eeuwige hersenspinsels. Na heel wat afwijzingen op mijn sollicitaties, kwam DIE vacature voorbij!

Het hotel waar mijn broertje hun feest had gegeven zocht een frontoffice medewerkster! Alsof het zo moest zijn!

Ik had ontzettend mijn best gedaan op de brief en ik was dan ook meer dan trots dat ik werd uitgenodigd. Zie je nou wel! Bevestiging! Men vindt mij oké! Nu vinden anderen mij ook oké. Ik ga misschien binnenkort weer aan de slag!

Na twee sollicitatiegesprekken werd ik gekozen! Zelfs mijn oma was trots! Eindelijk alles weer back to normal! Ik kan weer zeggen tegen mensen dat ik werk heb! Ik tel dus weer mee.

Dit past bij je!

Veel mensen leefden met me mee en meerdere keren kreeg ik te horen dat deze functie ook zo bij me past. Ik ging gezellig naar de winkel met mijn moeder om een pak voor me aan te schaffen. En ik weet nog dat ik opgepropt in dat pak stond en dacht… ik ben misselijk. Het zit zo strak. En hier ga ik dus straks mezelf elke dag in hijsen… En ik moet ook pantykousjes aan! In pumps! Dit was toch niet waarvoor ik de business coaching had gedaan. Dit is toch niet kiezen voor het leven dat ik wil? Maar ik zei niets… hoe kon ik!? Daar zou toch helemaal niemand iets van begrijpen? “Karin, alweer?? Wat wil je nou!?”

De dag na het paasweekend zou ik starten. In dat paasweekend werd ik ziek. Helaas ik heb gewoon de griep. Bad timing! Maar het is niet anders… straks van de spanning lag ik op de bank, want wat nu als ik tijdens mijn eerste werkdag ook nog ziek ben!?

Die eerste werkdag kwam… ik had late dienst en dat betekende dat ik ergens halverwege de middag moest starten. Ik liep in de ochtend met mijn zoontje in de stad en voelde een enorm verdrietig en heimwee gevoel… Ik kan dit niet, het lijkt me vreselijk. En daar kwam de paniekaanval.

Totale paniek

Mijn man werkte die dag een halve dag en kwam thuis voor de kinderen. Hij kwam binnen en zag het al aan me. “Wat is er aan de hand?”
‘Ik ga niet!’ ‘Ik kan dit niet!’ ‘Het was een foute keus!’, zei ik. Maar hij zei, “je kunt niet voordat je ook maar een minuut heb gewerkt zeggen dat je niet gaat! Het valt vast mee als je er bent.”

Lichamelijk ziek en met paniek die door mijn lichaam racete stapte ik later bij mijn collega in de auto. Daar gaan we dan. Ik wilde niets liever doen dan huilen. Alleen maar huilen. Ik vervloekte mezelf. Hoe had ik het nu weer zo ver kunnen laten komen! Ik ben de dag doorgekomen. Iedereen was ontzettend vriendelijk, maar ik voelde me alleen maar ziek.

Rond 23.30 uur was ik thuis. Mijn man keek me aan. ‘Nou?’ En ik begon te huilen. Alleen maar huilen… “Het lag niet aan iemand daar! Ze waren echt heel aardig! Maar ik voel me zo afschuwelijk! Het was zo veel, het was zo druk, zoveel mensen, zoveel collega’s, zoveel afdelingen, zoveel gebouwen!”

De volgende dag was ook een late dienst. Mijn moeder belde. “Nou?” “Mam, ik weet dat je wilt horen dat ik het geweldig vond, maar dat vond ik niet! Ik voel me afschuwelijk.” In een waas bracht ik mijn lieve kindjes naar de opvang. Eén van de leidsters vroeg aan me of het wel goed ging en prompt begon ik weer te huilen. Ik zat volop in een paniekaanval en leek dus niet te kunnen stoppen met huilen.

Ik at niet meer…

Ik at niet meer… er lag een enorm blok op mijn maag. Ik sliep niet meer en als ik wel sliep en ik werd wakker dan overspoelde me een enorm angstgevoel. De 3^e dag van die week kwam en ik werd al om 4.45 uur wakker. Huilend. Ik moest om 6.45 uur beginnen. Ik rende af en aan naar de wc. Ik kreeg mijn boterham niet weg. Daar ging ik weer. Tijdens de lunch vroeg mijn collega, ‘Karin, waarom eet je niet?’ ‘Ik ben een beetje gespannen geloof ik.’ Ondertussen stuurde ik in volslagen paniek allerlei appjes naar mijn man en mijn moeder. In sommige appjes kon je niet eens lezen wat de woorden moesten zijn. Mijn vingers ratelden over mijn scherm en ik moest blijven typen om uit mijn hoofd te gaan. Te bang voor wat daar gebeurde.

Toen mijn collega mij vroeg iets te doen hoorde ik niet wat ze zei, alsof er watten in mijn oren zaten. Ik keek naar het scherm en dacht shit, ik moet iets doen nu, maar wat? Halverwege die middag zat mijn dienst erop. En ik wist het al toen ik terug reed met mijn collega. Dit wordt de laatste keer. Ik kwam mijn kinderen ophalen bij de opvang en een andere leidster zei, ‘wat ga je doen Karin, want niet lullig bedoeld, maar je ziet er echt super slecht uit!’

Ik ga niet terug!

Eenmaal thuis belde ik mijn man en mijn moeder. “Ik ga niet terug! Al kom ik financieel aan de grond te zitten. Ik ga niet terug!”

Ik ben de mensen in het hotel ontzettend dankbaar. Ze hebben heel begripvol en netjes op mij gereageerd. Dat zal ik nooit vergeten.

Deze les was pittig voor mij en ik wist heel goed, dit moet vanaf nu anders!

Volle acceptatie

Daarna pas kwam voor mij de volle acceptatie van mijn hoogsensitiviteit. Dat ik zo angstig reageerde op dat moment wil niet zeggen dat ik geen capaciteiten heb, ik moest alleen een manier gaan vinden om deze capaciteiten te gebruiken in combinatie met mijn hoogsensitiviteit. En dat ik deze keer zo extreem in paniek was is alleen maar te wijten aan de zoveelste grens die ik overging. Mijn lichaam gaf nu in alle hevigheid aan dat het genoeg was. Niet nog een keer. De juiste balans vinden is in combinatie met hoogsensitiviteit is ontzettend belangrijk. Niet alleen voor mij, maar voor ieder persoon met hoogsensitiviteit als eigenschap.

Bij alle handelingen die ik doe voel ik nu. Wat voor energie krijg ik hierbij? Is dit goed voor mij? Past dit bij mij?  En sinds ik mijn leven hierop zo heb aangepast straal ik.

Karin Rutjes (1985) is zelf hoogsensitief en werkt als hsp coach in haar eigen praktijk (Karin & Coaching). Daarnaast is ze ook jongerencoach. Ze woont samen met haar man, dochter en zoon in Hardenberg en haar praktijk heeft ze ook daar gevestigd. Ze is gek op lezen en ook het schrijven van haar eigen blogs vindt ze geweldig om te doen. Ze hoopt dan ook nog veel blogs te kunnen schrijven voor zowel Hoogsensitief.NL als haar eigen website (www.karinrutjes.nl).

Please follow and like us: