Esther Bergsma vroeg mij onlangs of ik niet een auteur-vermelding wilde op Hoogsensitief.NL. Ze had dan wel een korte beschrijving en een foto van mij nodig.
Ik schreef haar dat ik daarover na moest denken, omdat het roerige tijden waren op dit moment.

Maar was dit niet het moment waarop ik had gehoopt, zo naar had uit gekeken om die onzichtbaarheidsmantel af te gooien? Om eindelijk mijn grot te verlaten? Wat wil ik nou eigenlijk? En terwijl ik dit schrijf lees ik de tekst die aan mijn muur hangt: ‘Een schip is het veiligst wanneer het in de haven ligt, maar daar zijn schepen niet voor gemaakt.’

Altijd overdenken

Tranen wellen op in mijn ogen en mijn maag trekt samen. Wat leef ik toch in een tweestrijd en wat maak ik het mezelf soms ongelofelijk moeilijk. Zoveel willen, zoveel bedenken, barstensvol ideeën maar tegelijk die kritische stem in mijn hoofd, die vernietigende angst. Altijd maar alles overdenken. ‘Hak nou eens knopen door, Louise, anders verandert er nooit wat, ga leven, durf te leven!’
O ja, wat dacht je dan van deze zin: ‘ik heb dan nog een korte beschrijving en een foto van jou nodig’
Ik kan geen korte beschrijving geven, mijn schoolopdrachten of mails die ik verstuur zijn altijd van zulke lappen tekst dat ik daar regelmatig commentaar op krijg.

Hmmm, dan maar een blog waarin ik meer over mezelf vertel, zodat mijn lezers weten waar ik vandaan kom en dan komt de rest vanzelf wel. Want anders blijf ik hier heerlijk veilig op mijn zolder lappen tekst typen en krijgt nooit iemand dit alles te lezen terwijl dat nou juist mijn diepste wens is. Ik besluit om Esther een mail te sturen, dat ik graag gebruik maak van haar aanbod. Ik neem de sprong!

Mijn verhaal

Toen ik 22 jaar was en uiteindelijk mijn diploma ziekenverzorging had behaald kon ik mijn depressie niet meer ontkennen. Alles was mij te veel. Ik at nauwelijks nog iets gezonds, was niet meer instaat om te werken, laat staan naar buiten te gaan. De hele wereld was voor mij ondragelijk geworden, het hele leven was een zwart gat waar ik niet meer uit kon komen. Een opname in de psychiatrie volgde. In die opname kreeg ik de diagnose Borderline geplakt.

Borderliners staat niet zo heel goed bekend in de maatschappij. Ze worden als heel lastig omschreven, de vooroordelen en kritiek over deze persoonlijkheidsstoornis zijn niet voor de poes. Tja, ik herkende zelf ook wel veel van de kenmerken die er beschreven stonden, maar toch… Ergens was er altijd wel iets van weerstand tegen deze diagnose, maar ik kon er nooit goed mijn vinger op leggen. Medicatie werd opgestart en een behandelplan volgde al snel. Net als een stappenplan om weer terug te kunnen keren naar huis.

Borderline

Na 3 maanden was het stabiel genoeg om weer naar huis te keren, maar echt beter voelde ik me niet. De wereld bleef een overweldigend iets en ik hierdoor bleef mij verstoppen in mezelf. Ik begreep mezelf vaak niet maar kon ook niet aan mensen uitleggen wat ik dacht of wat ik ervoer. Ik dacht vaak dat de emoties in mij te veel werden, maar wat ik niet doorhad was dat ik juist niet alles durfde toe te laten. En mezelf altijd maar de vraag stelde: ‘Hoe dan??’ Ik vond dat mensen, die zich bezighielden met onder andere yoga en mindfulness en het spirituele, zweverig waren. Dat juist zij niet met beide benen op de aarde stonden. Ik besef nu dat het andersom was. Ik zweefde en niet zij. Ik zweefde in mijn hoofd en geloofde al mijn negatieve gedachten en ik wérd mijn negatieve gedachten. Alles bestond uit angst, uit vragen waar ik geen antwoord op had. Ik nam dingen waar, waarvan ik dacht dat iedereen dat had. En omdat ik zag dat vele andere mensen er niet verdrietig, of verward door werden of zelfs depressief, dacht ik dat ik inderdaad knettergek moest zijn, een aansteller, een mietje. Dat ik sterker moest worden. Ik had borderline en daar moest ik mee zien te leven.

Langzaamaan stortte mijn o zo vertrouwde wereldje in en het werk wat ik graag wilde doen werd mijn allergrootste valkuil en was het een NO GO om daar naar terug te keren. Ik raakte in de WAO en ondanks alle medicijnen en therapieën trok ik mij steeds verder terug in mezelf. Het leven werd overleven. Een worsteling, diepe eenzaamheid en een enorme leegte van binnen. Het verlangen om uit het leven te stappen was daardoor ook steeds aanwezig. Dat verlangen was altijd een rode draad in mijn hele zijn… Ik vond mezelf laf, een slappeling en niet moedig genoeg om die grote wens in vervulling te laten gaan. Maar hoe kan je uit het leven stappen als je het totale plaatje kan overzien? Ik denk nu dat mijn hsp zijn ervoor zorgde om te blijven overleven, al begreep ik het niet echt en veroordeelde ik mezelf hierom. Het zorgde vaak voor helse en tegenstrijdige situaties in mijn leven. Mijn angsten groeiden en zorgden voor het feit dat ik steeds onzichtbaarder werd. Niemand was welkom in mijn grot, hoe hard mensen ook hun best deden om mij te bereiken.

Het leven kabbelde door en er zijn vele periodes van redelijke stabiliteit geweest. Medicijnen zijn altijd een onderdeel van mijn leven gebleven, net als de vreselijk donkere en zware depressies. En uiteraard bleef de vraag bestaan waarom ik nou nooit echt gelukkig van binnen kon zijn. Waarom verdriet, eenzaamheid en onbegrip onderdeel bleef uitmaken van mijn leven.

Burn-out

Toen ik 36 jaar was, kwam ik in een burn-out terecht, wat te maken had met veel stress in het werk en een bedrijf wat in vreselijk zwaar weer zat. Ik moest actie ondernemen om nu eens zaken écht te gaan veranderen. Ik wilde veranderen, maar hoe? Ik besloot, samen met de huisarts en Pauline, om de medicijnen te verhogen en om op zoek te gaan naar, de zoveelste, nieuwe therapeut.
Hier leerde ik Dominique kennen. Ik deed mijn verhaal over waar ik vandaan kwam en waar ik nu stond. Ik probeerde haar uit te leggen dat mijn hele leven de depressies op de loer lagen, dat er vaak vele momenten waren dat ik niet meer wilde leven, dat ik niet al te positief over mezelf dacht Maar ook dat ik vele handvaten had gekregen om mezelf af te leiden enz enz… Ik was nou eenmaal de borderliner en dat zou ik altijd blijven, hopeloos dus… Ik kon haar, rationeel, precies vertellen waarom ik steeds terugviel, en wat ik allemaal had geleerd om het te voorkomen, alleen bij mij werkte het niet. Ik begreep het niet. Ik moest sterker zijn, minder nadenken, niet zo gevoelig zijn, me niet zo aanstellen, dan zou het wel weer gaan. Ik had toch niks om over te klagen? Ik had een huis, was gelukkig getrouwd, had geld en vrienden en geen verleden van seksueel misbruik of iets dergelijks…Hoe kon het dan toch zijn dat ik niet gelukkig was en niet in staat was om de depressies te voorkomen. Dominique heeft mij in de afgelopen 9 jaar een aantal keren zien gaan, maar ook weer zien komen. Langzaam groeide het voorzichtige vertrouwen in haar, maar haar echt kunnen toelaten in mijn grot? Nee, geen denken aan!

In 2016 besloot ik, tegen alle adviezen in, te stoppen met mijn medicijnen. Ik moest en zou het NU doen. In samenwerking met mijn huisarts was ik na 3 maanden klaar met afbouwen. Op 1 april (nee geen grapje) hing ik de vlag uit, letterlijk! Ik was medicijnen vrij en ik leefde nog!! Het bleef redelijk stabiel, totdat ik lichamelijk ziek werd…Ik kreeg zoveel last van mijn menstruatie, dat ik niet meer in staat was mijn volledige uren te werken en ik werd gedwongen om de ziektewet in te gaan. Nou ik kan je zeggen, dat was voor mijn hoofd geen geweldige oplossing…de depressie keerde langzaam terug en nam opnieuw bezit van mij. Geestelijk en lichamelijk werd ik een wrak. De gedachten om opnieuw te starten met medicijnen was een veel besproken iets. Ergens had ik nog de hoop, dat als het lichamelijk eenmaal beter zou gaan en ik weer kon gaan werken, het geestelijk ook wel weer zou gaan. Na veel gedoe van onderzoeken, werd er besloten om mij te opereren, baarmoeder eruit en hup, dan was alles weer beter…Inmiddels was ik zo verzwakt op lichamelijk en geestelijk gebied dat ik genoodzaakt werd om met medicijnen te starten. Ik had niet meer de energie en er was niets meer positiefs…en ik meldde mij opnieuw bij Dominique…Help me! Helaas was zij tijdelijk niet beschikbaar en moest ik het met een andere therapeut doen, maar ik was inmiddels al zover in een depressie dat ik geen energie had om hier iets tegenin te brengen. Operatie gepland, pillen er weer in en de therapie weer opgestart… ik was terug bij af…ik zou alles kwijtraken, en deze keer, deze keer was ik er niet meer zo zeker van of alles wel goed zou komen.

Eenzaam

Het diepte punt bereikte ik ergens in januari 2017. De operatie was geslaagd maar het herstel was waardeloos. Ik zag nergens meer enige vorm van licht. De eenzaamheid en de donkere periodes werden groter en kouder. Er is zelfs even sprake geweest van een nieuwe opname in de psychiatrie maar niemand durfde die beslissing te nemen, de knoop door te hakken. Iedereen, ook ik, was bang dat een opname juist averechts zou werken.
Dominique keerde terug en zij werd weer mijn therapeut. Het werk kwam langzaam op gang en de medicijnen stonden inmiddels weer op het hoogste niveau. Voor mij lag een lange weg en ik was vastbesloten om het voor nu en altijd een keer goed te gaan doen, het was nu of nooit!

Ik schreef Dominique ellenlange mails, mails waarin ik mijn gedachten en gevoelens met haar deelde en eind 2017 maakte ik kennis met de methode van Byron Katie. Daar kreeg ze mij eindelijk mee te pakken. Ik leerde samen met haar mijn eigen gedachten onder de loep te nemen, ze te onderzoeken, onder een vergrootglas te leggen en ze uit te pluizen. Nou, dat was geen gemakkelijke weg kan ik zeggen, maar ze hield vol! Regelmatig rende ik letterlijk bij haar weg of bevroor ik zo dat ik geen woord kon uitbrengen. Maar ze hield vol. Ze haalde mij uit de grot vandaan en leerde mij te kijken naar de lichtstralen van onder mijn onzichtbaarheidsmantel. Ik leerde haar te vertrouwen, ik leerde met haar te delen en voor het eerst had ik het gevoel dat iemand mij zag voor wie of wat ik was. Zij zag iets goeds in mij en was ook in staat om die goedheid te spiegelen zodat ik het soms ook zelf kon zien…en dát was werkelijk nog niemand gelukt. Het lukte haar soms om mij tot leven te wekken, al was het dan soms maar voor heel even. Het feit dat het haar lukte vond ik al heel bijzonder. ‘Zou ik het dan toch waard zijn om te mogen leven?’, schreef ik haar op een gegeven moment.

HSP

In juni 2018 zei iemand mij (die ik eigenlijk al heel kende), maar Louise, je weet toch wel dat je hoogsensitief bent? Euh….nee, wat? Ik ben watte? Nog nooit van gehoord en ik viel in stilte…
Maar dat woordje hoogsensitief bleef maar spoken in mijn hoofd en ik besloot eens te gaan googelen Zo kwam van het één het ander. Mijn allereerste boek wat ik hierover las, was van Elaine Aron, ‘Hoog Sensitieve Personen, hoe blijf je overeind als de wereld je overweldigt’. Er ging een wereld voor me open. Ik heb gehuild, gehuild en nog eens gehuild. Ik was niet gek, ik had en heb geen borderline! Ik herkende zoveel dat daarna alles in een stroomversnelling is gegaan.
Ik legde het voor aan Dominique. Zij had hier ooit wel iets over gelezen, maar wist er verder niet zoveel vanaf. Na veel wikken en wegen besloot ik mij aan te melden bij Balancing, Inge Hofman. Ik stopte mijn therapie bij Dominique.

En vanaf dit punt wil ik jullie meenemen in mijn ontdekkingsreis van het hoogsensitief zijn.
De wil om een boek te gaan schrijven is enorm groot. Ik ben hier niet alleen in en dit is geen etiket, dit is geen label wat je zo even kan fiksen, dit is een manier van zijn. Ik kan en mag mezelf gaan leren kennen en ontdekken samen met Inge en vele andere zoals Esther Bergsma, Saskia Klaaysen, Xandra van Hooff, Linda van der Kwast, Karin Rutjes. Zij zijn vaak mijn grote voorbeelden en voor mij het bewijs, dat met vallen en opstaan, er een heel mooi leven is met deze kwaliteiten die het hoogsensitief zijn met zich meebrengt. En zoals Xandra vaak zegt, “zet jezelf op het podium en ga spelen”. Nou is dat laatste nog wel een stapje te ver.

Inzichten

Ik ken niet iedereen persoonlijk, maar door hen te volgen in waar ze mee bezig zijn of hun blogs te lezen, leer ik ook veel over mezelf. Ik leer ik mijn valkuilen te herkennen en ernaar te kijken en deze om te zetten in kwaliteiten. Want kwaliteiten heb ik zeker! Ik word er geen beter mens door, maar wel een gelukkiger mens die eindelijk een eigen thuis heeft en die er ook voor een ander wil en kan zijn.
Ik weet nu dat het anders kan en dat ik hierin niet alleen ben. Al zal ik wel mijn eigen pad moeten bewandelen, want dat is, voor eenieder van ons, anders.
Het schrijven is een soort van therapie voor mij. Het geeft ruimte voor inzichten zodat ik weer verder kan en een aantal mensen vindt er zelfs herkenning in, wat ik alleen maar mooi vind.

Om een lang verhaal kort te maken…qua werk, huis en vrienden is er heel veel goed gekomen. Inmiddels ben ik (alweer) 15 jaar samen met Pauline, waarvan 4 jaar getrouwd. Ik heb een koophuis en een baan in de zorg. En ben ik inmiddels 45 jaar 😊. Mijn hsp coach Inge helpt mij met grote regelmaat weer uit mijn hoofd te halen en in mijn lijf. De medicatie is bijna afgebouwd en voor het eerst in mijn leven kan ik na een jaar zeggen…Ik ben blij dat ik leef en dat mijn verhaal/leven niet gestopt is bij de trein!

Louise de Zeeuw (1974) zit nog in de ontdekkingsfase van het hoogsensitief zijn. Ze woont samen met haar vrouw en huisdieren in Capelle aan den IJssel en werkt als verzorgende IG in de ouderenzorg. Haar werk met mensen met dementie is haar lust en leven. Ze hoopt met haar blogs mensen een kijkje te geven in haar ontdekkingsreis omtrent hoogsensitiviteit.

Please follow and like us: