Wat ben ik eigenlijk aan het doen?

Dat is een enge gedachte die even weer op de kop op stak toen ik stopte met mijn antidepressiva. Mijn medicatie die ik gekregen heb doordat ik kampte met depressie en angst. Maar ik voel me al een lange tijd erg goed en ik vond dat het tijd was om te stoppen met de medicatie. Ik ben sterk genoeg en ik voel me goed genoeg.

Emoties waren minder aanwezig

Dat is wat ik me nu pas realiseer. In de hele periode dat ik medicatie gebruikte voelde ik me prima. Mellow en relaxed. En ik voelde me eigenlijk een nieuw mens! Maar is dat alleen te wijten aan de medicatie? Ik vind van niet. Een therapeut zij in het begin eens tegen me, “ik baal dat ze jou medicatie hebben gegeven, jij kunt dit namelijk prima zelf”.

Een maand lang heb ik gehalveerd en toen was het op en ben ik gewoon gestopt. Ik weet dat er bijwerkingen komen en ik weet dat ik daar doorheen moet. Wat ik me niet realiseerde is dat je blijkbaar heel snel weer vervalt in oude patronen en dat ik er nu net even wat harder aan moet trekken om mijn mindset positief te houden.

Projecteer de angsten van een ander niet op jou

Langzaam sluipen opmerkingen die gemaakt worden in je hoofd. Waar ik volledig overtuigd was van mijn kracht en van mijn verandering in mijn mindset voelde ik dat anderen dat blijkbaar niet zo voelden. Uit angst dat ik een terugval zou krijgen werden er zorgen geuit en werd me op het hart gedrukt gelijk weer de huisarts te bellen als het mis zou gaan. Ik voelde me er niet lekker bij. Ik weet dat het goed bedoelt was, maar toch voelde ik alsof er weer getwijfeld werd aan mijn kunnen. Onbedoeld werd ik weer in dat hoekje van “zwak” gedrukt. Zo voelde ik dat. “Jullie denken dat ik het niet zelf kan.”

Ik was teleurgesteld, want blijkbaar zagen anderen niet hoe hard ik gewerkt heb aan mezelf het afgelopen jaar. Blijkbaar wordt niet gezien dat ik elke dag dingen leer en elke dag met mezelf bezig ben. Maar weet je, het kan je alleen raken als jij de mening van anderen belangrijk vindt. En blijkbaar gaf ik mensen weer teveel ruimte die ongevraagde mening te geven. Want feitelijk gezien vroeg ik niet “wat vinden jullie ervan dat ik ga afbouwen?” Nee, ik deelde het mee.

Maar dit zijn leermomenten. Dat zie ik nu. Kleine momenten van bewustwording.

Mijn emoties mogen er niet zijn

Dat is wat ik afgelopen weekend voelde bij mezelf. Ik merkte wel degelijk verschil tussen mij met antidepressiva en mij zonder antidepressiva.  In mijn hoofd begon ik me afhankelijk op te stellen van de medicatie en ik begon steeds meer de gedachten te krijgen, wat nu als ik gewoon geen leuk persoon meer ben zonder de medicatie? Wat nu als ik straks weer helemaal terug bij af ben? Ik voelde me onrustig en had huilbuien. Huilbuien! Oh my… die had ik een jaar lang bijna niet gehad! Weg ermee!

Ik ging tuinieren, dweilen, strijken, een afgestorven palmbomen met grof geweld uit een plantenbak sjorren. Ik ben niet gek! Ik word niet gek! En ik raak al helemaal niet in paniek!

“Oh nee!” “En wat nu als ik nu niet meer kan doen wat ik doe! Anderen op weg helpen, anderen inspireren omdat ik zelf helemaal niet inspirerend meer ben! En wat nu als ik niet meer kan doen omdat ik blijkbaar medicatie nodig heb om een leuk mens te zijn!”

Zondagavond lag ik in bed… en toen stond ik er weer naast. Paniek, trillen en zweten! Mijn man kijkt op van zijn boek; “uhm, wat ga je doen?” “Ik ga naar beneden! Want dit is helemaal niet goed!”

Practice what you preach…

“Karin! Is dit wat jij anderen leert? Is dit wat jij zegt tegen anderen wat ze moeten doen? Nee toch? Nee, je leert ze om hun emoties toe te laten, door hun lichaam te laten stromen en ze weer los te laten. Dus waarom doe jij dat niet?”

Een kleine eyeopener, gevolgd door opluchting. Want ik ging het gewoon ervaren, en ik liet de angst stromen, ik bekeek het en ik dirigeerde het weer uit mijn lichaam. Ik liet mijn emoties toe. Had ik dit eerder gedaan dan had dit niet tot zo’n uitbarsting hoeven komen.

Maar silly me… ik koos voor angst. Terwijl dat niet is wie ik ben! Niemand wordt angstig geboren, niemand wordt depressief geboren. Je wordt wel met je hoogsensitieve eigenschap geboren.

Door alles wat er gebeurt in je leven wordt jij gevormd en door jouw gevoeligheid kan het soms behoorlijk intens zijn.

Alles komt weer binnen

Door gestopt te zijn met antidepressiva voel ik ook weer dat alles dieper bij me binnenkomt. Meningen, reacties, energie van de ander.

Zo had ik opeens alweer drie maal een uitbarsting richting mijn man. Ojee! Dit was ik vergeten! Dit doe ik! Als ik me aangevallen voel, of als het me teveel wordt.

Leermoment: dit ga ik anders doen. Ik heb nu ontzettend veel kennis en ik weet waarom ik nu zo reageer. Dit is niet wie ik ben, dit is hoe ik gewend ben te reageren.

Veel van mijn klanten lopen hier ook tegenaan. Reageren vanuit negatieve emotie. Maar dit is niet hoe ze willen reageren. Dit is niet wie ze zijn. Dit is hoe ze zichzelf verdedigen. Maar die verdediging zou niet nodig zijn als je naar jezelf kunt en durft te kijken en je bij jezelf afvraagt waar die heftige reactie vandaan komt. Waar komt die emotie vandaan?

Maak je je zorgen, uit dan die zorgen. Voel je je aangevallen, hoe staat het met jouw zelfbeeld? Of met het vertrouwen in jezelf?

Afhankelijk van de goedkeuring van de ander

Vanochtend betrapte ik mezelf daar nog op. Ik zat bij de huisarts, controle voor het afbouwen van mijn medicatie. En ik werd nerveus. Ik zat te wachten en begon te zweten. Ik word altijd nerveus van die man. Terwijl hij eigenlijk het beste met me voor heeft. Maar toch geeft hij mij een ongemakkelijk gevoel. Ik kreeg buikpijn. “Ohja, die buikpijn, die heb ik ook een jaar niet gehad.” Nu merk ik hoe erg mijn hersenen doorwerken op mijn darmen.

Ik besluit mijn telefoon even weg te leggen en te kopiëren wat een oude man tegenover mij doet. Hij heeft geen telefoon en hij zit gewoon te zitten. Ik zit ook… gewoon… Ik luister naar de klassieke muziek en probeer allerlei nieuwe dingen te ontdekken in het schilderij dat boven de man hangt. Het werkt, ik word kalmer!

Ik hoef niet bang te zijn wat de huisarts van mij vindt. Het gaat erom wat ik van mij vindt. Ik haal de onzichtbare macht over mij bij die ander weg. Dus open minded loop ik de spreekkamer in. We praten wat en hij zoekt wat op in zijn computer. Voor het eerst in 20 jaar durf ik zijn spreekkamer daadwerkelijk rond te kijken. Naast mij staat een enorme vitrine met de mooiste edelstenen en kristallen. Door mijn tunnel van angst, had ik die nog nooit zien staan…

Tijd om het nu weer helemaal zelf te doen…

Karin Rutjes (1985) is zelf hoogsensitief en werkt als hsp coach in haar eigen praktijk (Karin & Coaching). Ze woont samen met haar man, dochter en zoon in Hardenberg en haar praktijk heeft ze ook daar gevestigd. Ze is gek op lezen en ook het schrijven van haar eigen blogs vindt ze geweldig om te doen. Ze hoopt dan ook nog veel blogs te kunnen schrijven voor zowel Hoogsensitief.NL als haar eigen website (www.karinrutjes.nl).

Please follow and like us: