Onrust in mijn lijf

Daar lig ik dan. Ik gaap, ik heb slaap en tegelijkertijd wil ik het liefst mijn bed uit en gaan bewegen, lopen, fietsen, zwemmen, wat dan ook. Maar het is avond, bedtijd. En de laatste week ben ik al wat moeier dan anders, waarschijnlijk een virusje.
“Waar komt die onrust in mijn lijf toch vandaan”, denk ik terwijl ik me voor de zoveelste keer omdraai. Heel af en toe val ik een minuutje in slaap waarna ik weer vol met onrust in mijn lijf wakker wordt. Er zijn geen onrustige gedachtes, geen zorgen. Wel leuke vooruitzichten maar ook daar gaan mijn gedachtes niet naar toe. Dat heb ik wel eens: ben ik zo enthousiast dat ik lig te stuiteren in mijn bed, nu niet. Het is allemaal wel oké, alles loopt zoals ik wil.
“Heb ik teveel koffie gedronken?” Iets meer dan anders maar meestal heb ik daar geen last van. Het was zeer vroeg in de ochtend. Opeens denk ik hoe mijn werkdag er uit zag: veel contacten met collega’s, vergadering én op de kantoortuin gewerkt.

Werkdag

De ochtend begon met een collega die mij advies vroeg over een hoogsensitieve klant van haar. Wij bespraken dat op de kantoortuin. Dat was nog voor dat ik naar een overleg ging met 10 collega’s in een kleine vergaderzaal. Een hele inspirerende bijeenkomst hoe we een evenement voor onze WIA klanten kunnen organiseren. We bespreken workshops die we kunnen geven en welke werkgevers we kunnen uitnodigen en uiteraard hoe we de klanten kunnen bereiken.

Daarna terug naar de kantoortuin waar het al gezellig druk is. Door drie collega’s wordt overlegd welk re-integratiebureau het beste bij een klant past. Dan wil een collega met mij bespreken wat zij het beste kan doen met een klant die laagbegaafd is en psychische beperkingen heeft. Dit gebeurt ook op de kantoortuin.

Ik heb een voicemail bericht van een klant. In verband met haar vraag overleg ik met een collega die twee etages hoger zit. ‘Niet vergeten de klant terug te bellen’.

Werkplek

Met een arbeidsdeskundige bereid ik een gesprek voor dat wij samen die middag om 13.00 uur zullen hebben met een klant. Ook dit vindt te midden van de collega’s op de kantoortuin plaats.

In de pauze wandeling ik, bij hoge uitzondering, met 4 collega’s naar het winkelcentrum en een stukje door het park.

Bij terugkomst ga ik het gesprek in met de klant, zijn vrouw en dochter en mijn collega. Met z’n vijven in een zeer kleine spreekkamer. Het is een intens gesprek. De klant is verdrietig, wij zijn meelevend en hebben met hem te doen. We zoeken samen met klant en familie naar mogelijkheden.

Kantoortuin

Terug op de kantoortuin krijg ik een whatsapp van een collega van een andere vestiging. Zij wil even iets met mij overleggen. Ik bel haar. Ik zoek een kamertje dat leeg staat. Opeens bedenk ik dat ik de klant zou terug bellen. Met haar overleg ik wat zij zelf zou kunnen doen om meer klanten voor haar eigen bedrijf te krijgen en geef haar wat adressen door van bureaus. Dit laatste gebeurt op de kantoortuin: daar staat mijn computer en kan ik in de database zoeken.

Met de arbeidsdeskundig bespreek ik ons gesprek met de klant na. We vinden het jammer voor hem dat wij niet meer kunnen betekenen. Ook dit vindt plaats op de kantoortuin.
Ondertussen zijn collega’s in overleg over werk, vakantie en wat dan ook en lees ik mijn mail, kijk in mijn agenda, print een stuk uit, registreer welke klanten ik moet gaan uitnodigen. En loop ik nog even naar mijn collega van het planbureau, die op een andere kantoortuin zit, om de planning van de uit te nodigen klanten te bespreken.

Dan terug naar huis. Op tijd bij de trein, op het perron zie ik een collega, tot aan Schiphol praten we over het werk. Ik stap over: 4 minuten, trap op trap af en ik ren naar het einde van de trein, dat is makkelijker voor de route die ik moet lopen als ik aankom in Utrecht en ik mijn fiets ga halen in de grootste fietsenstalling van Nederland of de Wereld of zo. Op de fiets bij het station in Utrecht is het druk, er zijn fietsfiles. Nog 15 minuten fietsen en dan ben ik thuis en daar is rust.

Overprikkeld

Nu ik aan dag terug denk weet ik waar die onrust in mijn lijf vandaan komt. Ik was weer even vergeten dat dit soort dagen wel heel leuk zijn maar dat mijn hoogsensitieve temperament dit niet leuk vindt. Dan raak ik overprikkeld. Ik vind het geen leuk woord, het wordt te pas en te onpas gebruikt, deze dagen. Maar dit is wel een heel duidelijk geval van overprikkeling. Ik moet er ook wel een beetje om lachten: specialist werk en hoogsensitiviteit, adviseren van managers, bedrijfsartsen, verzuimbegeleiders en coachen van werknemers op dat gebied en dan lig ik hier overprikkeld in mijn bedje. Het bewijst wel: ik ben een (hoogsensitief) mens. “Volgende keer iets minder enthousiast er tegen aan” zeg ik tegen mezelf.

Op een gegeven moment val ik wel in slaap. Het vervelende is: ik word dan ook extra vroeg wakker want de onrust zit nog steeds in het lichaam. Gelukkig gaat dit vanzelf wel weer over: het heeft even tijd nodig en de volgende dag werk ik thuis.

Gesprek met manager

Bovenstaand artikel heb ik naar mijn manager gemaild zodat zij meer inzicht krijgt in hoe mijn werkdag er uit ziet en welke impact dat op mij heeft (als mens met het hoogsensitieve temperament. Zij mailde mij terug en schreef dat zij zich wel wat zorgen maakte over mij: “hoe ga je dat volhouden?” In eerste instantie schrok ik van haar reactie. “Denkt ze nu dat ik het niet aankan?” dacht ik. Gelukkig heb ik een goede open relatie met mijn manager en is er wederzijds vertrouwen. Ik heb haar teruggemaild dat ik de meeste dagen beter let op hoe ik mijn werk indeel: meer thuis werk, in een rustige werkruimte ga zitten op kantoor en niet zo veel afspraken heb. Door mijn werkzaamheden goed af te stemmen kan ik het werk goed doen. Maar soms vlieg ik een beetje uit de bocht.

Hoe doe jij dat op je werk? Let jij goed op hoe je je werk indeelt? Wat heb jij nodig op de werkvloer? Zou je het anders willen en kunnen doen? Kun je het bespreekbaar maken?

Maria Schreuders (1958) is zelfstandig Loopbaan adviseur en adviseur werk bij het UWVWerkbedrijf. Zij schrijft graag over hoogsensitiviteit en werk omdat zij ziet dat de hs werknemer vaak het eigen potentieel nog niet goed benut. Haar missie is de hoogsensitieve werknemer bewuster te maken van de eigen rol en regie daarin en hen daarin te ondersteunen zodat zij hun hoogsensitieve eigenschap als kracht in kunnen zetten zonder de kwetsbare kant uit het oog te verliezen. Lees verder over Maria op www.fenikscoaching.nl

Please follow and like us: