Schuldgevoelens over gevoelens
Je hebt niet zo’n fijne dag. Of niet zo’n fijne ochtend. Of niet zo’n fijn moment. Je weet niet echt wat het is, maar je hebt een onbestemd gevoel. Een somber gevoel. Niet fijn. Je hoofd kan dan soms overuren draaien om er achter te komen waar dat gevoel vandaan komt. Natuurlijk weten we inmiddels wel dat we als HSP alles intens ervaren. Dat we energieën van de ander over kunnen nemen. Maar wat kan het zijn?
Het mag er zijn
Toch? Dat vinden we allemaal. Ik ook. Je gevoelens zijn er om gehoord te worden. Om gevoeld te worden. Het wil je iets vertellen. We hebben ze niet voor niets. Dus ja soms hebben we die mindere momenten. Soms staan we onszelf toe er in weg te zakken. En soms doen we iets om onszelf een beter gevoel te geven. Allemaal oké. Het is altijd allemaal oké. Er is geen vaste remedie voor het omgaan met je gevoelens. Ze omvatten altijd wat anders. Ze worden altijd veroorzaakt door wat anders. Ze komen altijd op verschillende momenten. Ze zijn onvoorspelbaar. Dus luisteren naar wat je op zo’n moment nodig hebt is cruciaal.
Maar soms schaam je je toch. Hoe hard je ook zegt dat het er mag zijn. Hoe goed jij ook weet dat dit hoort bij jou. Dat jij als HSP dingen intenser ervaart en er dus ook echt een aangewezen reden is. Toch sta je in tweestrijd.
Armoede, oorlog of ziekte
Die tweestrijd komt bij mij heel vaak voor. Die tweestrijd zorgt helemaal niet voor een beter gevoel. Maar het zou ook niet om mij moeten gaan toch? Ik kan me namelijk best wel eens niet oké voelen. En tegelijkertijd voel ik me ook vaak heel erg schuldig. Want ik hoef maar een reclame voorbij te zien komen van kinderen die in armoede leven in Afrika. Kindjes met vliegen op hun hoofd en magere lijfjes om me schuldig te voelen. Want wat heb ik nu te klagen? Een vluchtelingen kamp op een Grieks eiland dat afbrand. Mensen die aan hun lot worden over gelaten. Iemand dicht in mijn omgeving die ernstig ziek wordt en misschien wel niet meer genezen kan worden. Een familielid van iemand dat overleden is.
Bij elke gedachte van mij, waarin ik tegen mezelf zeg dat het oké is dat ik me soms minder goed voel. Dat ik tijd nodig heb om op te laden, staat een andere gedachte tegenover. “Stel je niet aan, wat heb je nu werkelijk te klagen”. Want feitelijk gezien heb ik niets om me druk over te maken.
Uiterlijk vertoon
Als we daar naar kijken is mijn plaatje helemaal compleet. Ik ben getrouwd met een super knappe en lieve man. Ik heb 2 schatten van kinderen, bij wie, buiten de soms aanwezige struggles van het hoogsensitief zijn, alles eigenlijk wel prima verloopt. Ik heb geen ruzie in mijn familie. Ik heb geen trauma vanuit mijn jeugd. Niet anders dan dat ik ontzettend onzeker was, vaak depressief en onbegrepen werd in mijn hoogsensitiviteit. Maar ja, hoe erg is dat nu eigenlijk? Ik heb het overleefd toch? Ik functioneer toch zeker wel? Tja, ik voel me dan wel eens niet zo lekker, maar wat is dat nu vergeleken bij de sores van een ander?
Dus ja… vanaf de buitenkant gezien is alles oké. En dat is waarop wij elkaar veroordelen en beoordelen. Dat is waar wij naar kijken bij die ander. En dat is wat de mate van tevredenheid hoort te bepalen volgens het grootste deel van de mensen. Maar meet ik mij aan dat uiterlijk vertoon dan voel ik me niet beter. Maar tegelijkertijd voel ik me dan weer schuldig, want waarom ben ik niet zo dat ik me gewoon meet aan het uiterlijk vertoon. Doet toch iedereen? Waarom maak ik het nu weer zo ingewikkeld? En hallo schuldgevoel.
Maak het niet te ingewikkeld
Laten we dat vooral niet doen. Ook al weet ik dat het makkelijk is om in die valkuil te stappen. Het is makkelijk je te laten overweldigen door emoties en gevoelens. Maar naast alles wat we al voelen en ervaren zouden we het onszelf niet nog moeilijker moeten maken. Doe wat voor je medemens. Doe wat voor de maatschappij. Natuurlijk mag je oog hebben voor de ander. Voor wat er speelt. Voor wat er gaande is in de wereld. Maar je hoeft jezelf niet weg te cijferen. Je bent niet minder belangrijk omdat een ander het misschien zwaarder heeft. Je gevoelens worden niet gemeten aan feiten. Wie heeft ergere dingen meegemaakt? Wie heeft een moeilijker leven?
Gevoel is gevoel en als HSP hebben we er veel van. Accepteer dat. Wees niet te streng voor jezelf. Zeg niet dat jij niet mag voelen omdat een ander meer recht heeft op gevoelens. We hebben allemaal diezelfde rechten.
Don’t feel guilty for feeling!
Karin Rutjes (1985) is zelf hoogsensitief en woont samen met haar man, en dochter en zoon in Hardenberg. Ze is zich op dit moment aan het ontwikkelen op spiritueel gebied en dit combineert ze met haar studie tot Sensi Therapeut. Daarnaast is ze gek op lezen van informatieve boeken en romans. En ook het schrijven van haar eigen blogs vindt ze geweldig om te doen. Ze hoopt dan ook nog veel blogs te kunnen schrijven voor zowel Hoogsensitief.NL als haar eigen website (www.karinrutjes.nl).
