Mijn hoofd heeft er alles aan gedaan om te voorkomen dat mijn binnenwereld tot leven kwam, mocht gaan ontwaken, gaan praten, gaan spelen, gaan onderzoeken.
Op allerlei manieren heeft het mij weggehouden van mijn kleurrijke, creatieve en nieuwsgierige innerlijk wereld.

Mijn innerlijke wereld staat te springen om tot leven te komen, net als bij een pasgeboren lam. Zodra deze net is geboren staat het al vrij snel enigszins onzeker en wiebelend op haar pootjes. Maar de wil om te lopen, te huppelen, te springen en de wereld te gaan ontdekken is aanwezig en duidelijk zichtbaar als je er naar kijkt.

Ik leer steeds meer om mijn innerlijke wereld te verkennen, te observeren, uit te proberen en misschien soms zelfs wel, uit te dagen. Steeds vaker, is het langer en intenser aanwezig. Steeds meer durf ik het toe te laten. Steeds vaker word ik me bewust van mijn innerlijke wereld.

Ik vind schildpadden (met name landschildpadden) super gave, interessante en mooie dieren. Ze zijn langzaam, nemen de tijd en als de wereld hen niet bevalt, kunnen ze zich helemaal terug trekken in hun schild. Ze zijn mijn grote voorbeeld.
Ik herken veel in een schildpad. Dat langzame, bedachtzame, dat slome. Maar ook ervoor gaan als ze iets gevonden hebben wat ze fijn vinden.
Helaas: soms is het gevoel met de innerlijke wereld, weer weg…foetsie..poef…op slot. Mijn hoofd heeft het over genomen, terwijl ik dat niet eens in de gaten heb gehad. Het moment niet bewust heb meegemaakt.

Ik dacht, begin dit jaar, dat ik alles wel had uitgeplozen. Ik had inmiddels zoveel geleerd over hoe ik in elkaar zat. Zo leerde ik mijn eigen over- en onderprikkeling te herkennen en wat daar de gevolgen van kunnen zijn en in welk gedrag dat tot uiting zou kunnen komen. Ik leerde mezelf ook meer te uiten en te ontspannen door middel van oefeningen. Maar ook om woorden te kunnen geven aan mijn gevoel. Maar bovenal leerde ik te kijken, in en naar mezelf, wanneer ik letterlijk en figuurlijk in de kramp schoot, als er situaties zich aandiende die ik moeilijk vond. Situaties die ik steeds (on)bewust uit de weg leek te gaan.

En toch, de afgelopen maanden heb ik weinig kunnen schrijven. Blijkbaar had ik de tijd nodig om naar binnen te keren, om te observeren, om te leren, om zaken te verwerken en te kunnen overdenken, te doorvoelen. Maar het frustreerde mij behoorlijk dat ik geen blog kon schrijven.

De tijd nemen of hebben voor iets… Dat is waar ik akelig veel moeite mee heb.
Een terugkerend thema in therapieën, een veel gehoord iets van mensen…’Dingen kosten tijd, heb geduld.’

Ik heb nooit echt in kunnen zien waarom ik geen geduld had voor sommige zaken. Want als ik daadwerkelijk met iets bezig ben, puzzelen, tekenen, Diamont Painting, knutselen, dan is er zeker een absolute mate van geduld. Natuurlijk baal ik wel als dingen niet direct lukken, maar ik ga altijd weer verder. Zeker ook wat betreft het uitzoeken hoe zaken werken. Als bijvoorbeeld de tv op het werk weer eens niet werkt, of het koffiezetapparaat, of er ligt weer eens water onder de droger en wasmachine. Voor het uit zoeken waar de storing zich bevindt, is tijd en geduld nodig. Kijken hoe zaken in elkaar zitten en waar het dan ‘fout ’gaat. Speuren naar de oorzaak, heerlijk!
Dus waarom heb ik dan geen geduld met andere zaken?

Ineens wist ik het. Tijd kost geld! Tijd is kostbaar! Dit is wat er heel erg in mijn systeem zit gebakken.
In mijn werk is deze uitspraak absoluut van toepassing. Hoe langer ik bij een bewoner bezig ben, hoe later ik klaar ben en dus later bij de volgende bewoner aankom. En hoe meer taken ik gedurende de dag moet uitvoeren in steeds minder tijd. Dus opschieten en sneller doorgaan is een belangrijk punt. In mijn werk leerde ik jaren geleden al dat de tijd nemen voor mensen juist wel belangrijk was. Dat het een dag van een bewoner, kon maken of kon breken. Door tijd te nemen bij de ochtendzorg, kan het juist tijdwinst opleveren. Maar om tot dit inzicht te komen en hoe het allemaal toe te passen in je werk, kostte echt veel tijd en ging soms gepaard met flinke frustratie, diepte punten maar uiteindelijk veel hoogtepunten.

Ik heb voor mezelf nooit kunnen begrijpen waarom de tijd nemen zo moeilijk was in mijn persoonlijke ontwikkeling. Ik kon het wel begrijpen en waarnemen in mijn omgeving, maar bij mezelf was het een ‘not done!’ Ik had toch geen haast, ik hoefde toch geen trein of zo te halen?
Wat zit er dan achter het feit, dat ik vind dat tijd een kostbare zaak is?

Blijkbaar zit er behoorlijk wat angst.
Angst omdat bepaalde zaken voor mezelf niet zichtbaar zijn en ik geen bevestiging krijg! Zo, zucht…dat dus!!
Wanneer ik bijvoorbeeld aan het tekenen ben, duurt het lang voordat het klaar is. Maar eigenlijk gaat het niet om het eindresultaat. Alhoewel dat natuurlijk ook heel leuk en mooi kan zijn.
Maar de weg er naar toe is veel waardevoller. Tijdens dat moment maakt het niet uit hoe lang ik bezig ben, hoeveel fouten ik maak. Ik kan er al mijn creativiteit en mijn gevoel in kwijt. Ik geniet van het bewandelen van de weg. Soms leg ik het even weg en ga ik heel wat anders doen, om het vervolgens weer een keer op te pakken. Maar het resultaat is altijd zichtbaar. En blijkbaar geeft dat zichtbaar zijn, een bevestiging voor mijn hoofd.

Het nemen van tijd, noemt men ook wel broed- en fladdertijd. Mijn hoofd kan dit niet bevatten.
Nu ik weet dat er dus een enorme angst achter schuil gaat, komt er eindelijk rust. Schiet ik uit de kramp. De tijd nemen voor broed- en fladdertijd is nodig om tot inzichten te komen, om creativiteit te laten stromen.
Maar waarom dan die angst? Als ik mijn binnenwereld, innerlijke wereld, mijn hart (welk woord je ook kiest, voor mij is het hetzelfde) en mijn hoofd laat samenwerken, als dat in balans is, dan is er geduld, dan is er tijd. En zijn er dus ook momenten voor broed- fladdertijd.
Zodra dat gaat verschuiven en ik in mijn hoofd zit, is tijd een hele lastige. Dan is er eigenlijk alleen maar angst, geen vertrouwen. Niets is er dan van dit alles werkelijk zichtbaar. En stel, stel dat ik weer helemaal in mij hoofd schiet en er weer een depressie volgt, dat is dan zo zwaar en gevaarlijk. Er is dus geen tijd te verliezen.
De momenten dat ik in mijn hoofd aanwezig ben, vind ik heel gevaarlijk. Juist omdat ik nu weet dat het anders kan. En stel, stel dat ik niet meer terug kan keren naar mijn binnenwereld, naar mijn hart. Dat mijn hoofd het voor altijd weer overneemt?

Maar met het begrijpen van de kunst en het belang van broed- en fladdertijd, mag ik dus van mijn hoofd, nu meer de tijd nemen. Mag ik eindelijk de controle loslaten.

Louise de Zeeuw (1974) zit nog in de ontdekkingsfase van het hoogsensitief zijn. Ze woont samen met haar vrouw en huisdieren in Capelle aan den IJssel en werkt als verzorgende IG in de ouderenzorg. Haar werk met mensen met dementie is haar lust en leven. Ze hoopt met haar blogs mensen een kijkje te geven in haar ontdekkingsreis omtrent hoogsensitiviteit.

Please follow and like us: