VAN ZWAKTE NAAR KRACHT. 

Van special forces militair naar sensitieve coach

EIGENWAARDE

Als kind dacht en voelde ik van alles, maar ik ervaarde een enorme drempel om dit uit te spreken. Regelmatig had ik het idee dat wat ik zei niet begrepen werd of dat erom werd gelachen. Dat deed veel met mijn eigenwaarde. Ik was het derde kind van het gezin, mijn vader was een grote schooldirecteur, elke zondag gingen we braaf naar de kerk en we werden opgevoed met het idee dat je met hard leren en werken er wel zou komen in het leven. Er werd nauwelijks over gevoel of emoties gesproken. Ik ging helemaal mee in deze familiedynamiek, hield veel voor mezelf, twijfelde aan wat ik dacht en voelde en was eigenlijk heel onzeker.

Ik werd opgevoed heel zelfstandig te zijn. Op zaterdag liep ik met mijn vier/vijf jaar zelf naar de voetbaltraining toe aan de andere kant van het dorp, speelde alleen maar buiten, werkte vanaf mijn twaalfde elke vrije dag in een bijbaantje, ging op mijn vijftiende al zonder mijn ouders op vakantie en deed zelfstandig altijd braaf mijn huiswerk. Hoewel ik eigenlijk een heel vrolijk, enthousiast, avontuurlijk en (hoog-)gevoelig jongetje was, sloot ik me steeds meer af van het gezin, werd ik stiller en was ik meer op mezelf. Ik miste de verbinding met mijn familie. Het was mijn overlevingsstrategie om me te wapenen tegen de pijn van onbegrip als ik me wel liet zien of uitsprak. In mij groeide een soort boosheid en rebelsheid waar ik destijds nog niet mijn vinger op kon leggen.

EEN NIEUWE IDENTITEIT

Toen ik op mijn achttiende verjaardag de brief kreeg waarin stond dat ik toegelaten was voor de opleiding tot officier van de mariniers kon ik mijn geluk niet op. Mijn eerste gedachte was dat eindelijk het levensavontuur kon beginnen. Ik wilde weg van huis en zou iedereen wel eens laten zien wie ik was en wat ik kon. Ik verlangde naar een plek waar ik wél aansluiting en waardering zou vinden. Het was erg wennen die eerste maanden. Alles was nieuw. Maar omdat ik me als kind altijd al zo goed had aangepast, ging dit nu ook goed. Langzaam maar zeker bouwde ik een nieuwe identiteit van marinier op. Ik sprak, kleedde en gedroeg me zoals van me werd verlangd. Op pure wilskracht en doorzettingsvermogen haalde ik de officiersopleiding. Het voelde niet als werk, maar als een manier van leven. In ruil voor mijn nieuw verworven identiteit verstopte ik een belangrijk deel van mezelf. Mijn gevoelige en intuïtieve kant negeerde ik volledig. Die wilskracht bracht me overigens wel ver. Als mariniers gingen we door waar anderen stopten. Parachutespringen, winter- en bergtrainingen, opereren in de jungle, op uitzending naar Irak en uiteindelijk was ik zes jaar leidinggevende bij de speciale eenheden. Nu werd ik wél gezien, maar nog altijd ervaarde ik een gevoel van eenzaamheid en onzekerheid.

HERHALEND PATROON

Hoewel mijn onbewuste overlevingsstrategie me ver bracht in mijn werk, ging het mij privé een stuk minder goed af. Ik werd altijd snel verliefd, maar na verloop van tijd voelde ik me toch eenzaam in de relatie. Er was duidelijk een herhalend patroon zichtbaar; verliefd worden, veel tijd samen doorbrengen, huis kopen, samenwonen, de verbinding missen, eenzaam voelen en de relatie verbreken. Die eenzaamheid had álles met mezelf te maken, want in de relatie liet ik net zoals in mijn werk maar een deel van mezelf zien. Ik luisterde niet naar mijn gevoel, was erg gericht op de ander en paste me in de relatie teveel aan. Omdat ik nauwelijks in verbinding met mezelf stond, kon ik geen verbinding met de ander hebben. Feitelijk had ik er geen idee van wie ik nou echt was en wat ík wilde.

HOOGGEVOELIG

Ik wist toentertijd niet dat ik hooggevoelig ben. Eigenlijk stond ik op een soort automatische piloot. Ik deed wat er van mij verlangd werd. Mijn eigen gedachten en gevoelens waren ondergeschikt aan wat defensie of mijn relatie van me vroeg. Vooral ’s-nachts verwerkte ik alle indrukken en prikkels van de dag. Ik was en ben nog steeds altijd erg onrustig in mijn slaap. Ik praat veel, soms sta ik al slapend op en doe ik wat stoms. Dat is al zo lang ik mij kan herinneren. In mijn periode bij het Korps Mariniers waren de activiteiten in mijn slaap het grootst. Ik heb eens al slapend buiten de tent in mijn slaapzak gestaan terwijl de wacht voorbij kwam lopen en mij zo slapend aantrof. Ik heb door de slaapzaal gekropen op zoek naar mijn baret. Al mijn klasgenoten waren er wakker van geworden en zagen me al slapend tijgerend voorbijkomen. Ik heb eens slapend voor een raam gestaan en van alles geroepen, terwijl mijn eenheid in dezelfde ruimte lag te slapen. Het waren allemaal tekenen dat ik in mijn slaap alle indrukken aan het verwerken was.

Het was mijn overlevingsstrategie om me aan te passen aan mijn omgeving. Ik ging doen ‘zoals het hoort’. Dat aanpassen ging mij gemakkelijk af, omdat ik door mijn hooggevoeligheid heel goed wist waaraan ik me had aan te passen. Ik had feilloos door wat de omgeving van mij verwachtte. Dit was erg nuttig bij het Korps Mariniers. Ik kon me schijnbaar moeiteloos aanpassen aan wat de cultuur daar was. Ik was me echter niet bewust van wat ikzelf nodig had. Ik was vooral met de ander en de omgeving bezig, niet met mezelf. Jaren heb ik onbewust die overlevingsstrategie toegepast. In mijn werk, ook later bij de gemeente Rotterdam, werd ik erom gewaardeerd, maar privé bleef het mis gaan. Uiteindelijk ben ik zelfs getrouwd, maar voelde ik me steeds eenzamer en ongelukkiger worden.

DE OMMEKEER

Toen ik in 2015 Linda ontmoette, veranderde alles. Het was een zielsherkenning. Mijn hoofd wilde het niet, maar een onzichtbare kracht trok ons naar elkaar toe alsof we twee magneten waren. Het was onmogelijk dit gevoel te negeren. Maar ik was getrouwd, had een goede baan, een mooi huis, waarom zou ik alles overhoop halen? In de spontane ontmoetingen daarna leken we twee beste vrienden die elkaar jaren niet gezien hadden. Ik vertelde haar dingen die mijn vrouw niet eens van me wist. Het voelde zo veilig en vertrouwd. Juist bij Linda ontdekte ik dat ik jarenlang een belangrijk deel van mezelf voor iedereen verborgen had gehouden. Bij haar was automatisch helemaal mezelf en kon ik wel over mijn gevoel spreken en mijn volledige ik laten zien. Bij haar kon ik mijn onbewuste overlevingsstrategie loslaten.

Het was voorbestemd. De diepe verbinding met Linda hielp mij te herinneren wie ik werkelijk ben. Wat volgde was een lange en intensieve zoektocht naar mezelf. Ik wilde weten hoe en waarom ik mezelf zo verstopt had. Ik wilde ook uitzoeken wat de connectie met Linda nou werkelijk betekende. Het bracht me op het spirituele pad, omdat ik bij Linda iets had ervaren wat ik niet kende. Ik bezocht mediums, paragnosten, astrologen, las veel boeken, ging naar bijeenkomsten toe, etc. etc. Alles pakte ik aan om antwoorden te krijgen. In die zoektocht kwam ik er ook achter dat ik hooggevoelig ben. Ik zit heel duidelijk in de hoek van HSP-HSS (high senstation seeker). Het verklaart de schijnbare tegenstrijdigheid in mijn leven: bij de special forces dienen én heel gevoelig zijn. Tijd voor mezelf nodig hebben, maar ook graag in een groep werken. Die hooggevoeligheid verklaarde mijn vorm van overlevingsstrategie; jarenlang ben ik een soort kameleon geweest.

DE WEG TERUG NAAR MEZELF

Om écht mezelf te zijn, moest ik vooral mijn gevoeligheid en intuïtie meer toelaten. Ik moest dus het tegenovergestelde doen van mijn overlevingsstrategie. Dat deel van mezelf wat ik al die jaren weggestopt had, mocht ik meer gaan laten zien en op gaan vertrouwen. Het bleek mijn grootste levensles: van mezelf houden, mezelf uitspreken en laten zien. Alles veranderde hierdoor in mijn leven. Ik durfde te scheiden en te kiezen voor Linda, gesprekken aan te gaan met mijn ouders, oude vriendschappen te verbreken en nieuwe aan te gaan en te breken met een werkomgeving die niet goed voor me was.

Vooral in die spirituele kant van mijn zoektocht leerde ik een hoop over mezelf en over het leven. Ik geloof dat alles in het leven met een reden gebeurt. Het leven gebeurt vóór je en dient je op een ‘hoger’ niveau. Nu kan ik zien dat mijn ouders destijds precies hebben gedaan wat ze moesten doen. Ze speelden in mijn leven de rol die ik nodig had om mijn levensles te kunnen leren. Ik ben er nu dankbaar voor. Mijn hooggevoeligheid dient me ook. Toen ik er nog onbewust van was, heb ik teveel aan mijn gevoel getwijfeld en me aanpast. Ik had het op een hoger niveau nodig om de verbinding met mezelf te verliezen en zo mijn les te kunnen leren. Nu ik bewust ben van mijn hooggevoeligheid, helpt het me mijn missie te vervullen: anderen helpen de verbinding met zichzelf te herstellen. Waar ik mijn hooggevoeligheid eerder als een last ervaarde, zie ik het nu als een zegen. Ik kan iemand anders goed helpen, omdat ik de ander goed aanvoel. Mijn gevoeligheid en intuïtie zijn mijn belangrijkste tools. Dat wat ik zolang voor iedereen verborgen hield, blijkt eigenlijk mijn grootste kracht te zijn.

MIJN MISSIE

In mijn coachpraktijk komen veel (oud-)militairen, politiemensen en anderen professionals uit de hoog-risico sector. De rode draad van hun hulpvraag is dat ze zichzelf kwijt zijn. Ze hebben zich ook teveel aangepast aan hun omgeving, werk en relatie en weten niet meer wie ze zelf zijn. Ze zijn de verbinding met zichzelf kwijt. Maar al te vaak blijken de grootste en stoerste kerels die mij komen óók hooggevoelig te zijn. Ze werken in een omgeving waar kwetsbaarheid en gevoeligheid nog als zwakte wordt gezien. Voor mij is er ook duidelijk een relatie tussen hooggevoeligheid en posttraumatische stressstoornis (PTSS). Je continu aanpassen doet immers iets met je veerkracht en je innerlijke balans. Een traumatische gebeurtenis kan dan de druppel zijn die de emmer doet overlopen.

Met mijn levenservaringen en mijn eigen levensles, zie ik het nu als mijn missie om anderen te helpen zichzelf weer te zijn. Juist in de wereld van de hoog-risico beroepen valt hier nog veel te winnen. Om dit risicovolle werk goed te kunnen doen, is het juist belangrijk volledig jezelf en in balans te zijn. Kwetsbaarheid en gevoeligheid helpen de veerkracht te herstellen na momenten van stress. Het voorkomt onnodig leed, uitval en problemen en maakt het individu, maar ook de organisatie beter inzetbaar voor het complexe werk wat gedaan moet worden. Gevoeligheid mag op de waarde geschat worden die het verdient; het is een onmisbare kracht, geen zwakte.

Michiel van der Pols (1977). Samenwonend met Linda, vader van Lisa en stiefvader van Nils en Twan. Oud-officier van de mariniers, veteraan, voormalig stadsmarinier bij de gemeente Rotterdam en nu doorbraakcoach. In zijn eigen zoektocht kwam Michiel erachter dat hij hoogsensitief is en de gave heeft om de ander heel goed te kunnen lezen. Die gave gebruik hij nu om anderen te helpen de verbinding met zichzelf te herstellen. Hij schreef over zijn eigen zoektocht en zijn werk als doorbraakcoach het boek ‘De Doorbraak’. Kijk voor meer informatie op www.doorbraakcoaching.com.

Please follow and like us: