Vertragen
Op de laatste avond van onze vakantie kijk ik vanaf de veranda met tranen in mijn ogen uit over de riante tuin bij ons vakantiehuis die onzichtbaar overloopt in het bos.
Wat een heerlijke plek was dit! Zoveel ruimte, rust en natuur om ons heen. Echt tijd met elkaar en even kunnen opladen. Zelden voel ik zoveel weemoed aan het einde van een vakantie. Ik voel weerstand om weer in het strakke ritme terug te moeten, al hebben we nog even vrij.
Wat glipt die tijd toch door je vingers. Mijn man en ik vroegen ons zojuist af of we wel voldoende genoten hebben, voldoende tijd aan de kinderen hebben gegeven tijdens onze vakantie. Zo had ik allerlei spelletjes meegenomen, maar de kinderen hebben zichzelf zo goed vermaakt dat deze nauwelijks zijn benut. Zodra daar even ruimte voor was, doken we in een boek om even tot onszelf te komen. Dat was heerlijk! Ik denk dat veel ouders die behoefte herkennen. Aan de andere kant is dit één van de zeldzame momenten dat je echt even als gezin samen bent zonder afleiding en verplichtingen. Dus wil ik dan alles uit die tijd halen. Nu vraag ik me af of ik dat voldoende heb gedaan. Mijn perfectionisme, het altijd nog net beter willen doen, steekt de kop op.
Dan realiseer ik me dat een fijne tijd samen niet altijd hoeft te betekenen dat je iets samen doet. Bij elkaar in de buurt met je eigen ding bezig zijn, is genoeg. Van een afstandje boven mijn boek meekijkend kan ik zo genieten van het spel dat mijn kinderen samen bedenken en uitvoeren. Hoe lang zullen ze dit nog zo doen? Onze oudste is negen jaar en ik koester het feit dat ze nog zo heerlijk tot spel komt en daar zichtbaar van geniet. Ik besef me dat onze jongste van drie komend jaar niet meer zo vrij in de wereld zal staan als op dit moment… Dan is hij een kleuter en gaat mee in het schoolritme van zijn broer en zus. Hij is nog zo onbevangen nu, een kleine charmeur die ons vieren om de vingers windt met zijn grapjes en innemende lach.
Waar komt die weemoed bij mij zo sterk vandaan? Vraag ik me af. Het woord dat in me opkomt, is vertragen. Ik zou wat vaker op de rem willen trappen. Even stilstaan. Meer van die drie elementen rust, ruimte en natuur uit de vakantie mee naar huis nemen en in ons dagelijks leven inpassen. Iets wat ik afgelopen jaar heb ondervonden met betrekking tot hoogsensitiviteit, is dat ik het beste kan opladen door in de natuur te zijn.
Dit vraagt om creativiteit in onze niet al te grote tuin met buren aan alle kanten, maar het zit hem in de kleine dingen. Nog eventjes na een werkdag neerploffen in onze overkapping om de laatste zonnestralen mee te pikken voordat we aan het avondritueel beginnen, kan al een groot verschil maken. Mijn dochter kwam nadat de kinderen eenmaal thuis de spelletjeskast ontdekten met het idee om vaker een spelletje met elkaar te doen na het eten. Op deze manier is er ruimte om nog even samen te zijn en tot rust te komen. Een prima manier om je emmer even te legen voordat hij overloopt door alle opgedane prikkels tijdens de dag.
Als er iets is wat me is bijgebleven van het afgelopen schooljaar (als voormalig leerkracht en Intern begeleider binnen het basisonderwijs denk en leef ik nog steeds in schooljaren), is het dat ik heb gezien hoeveel kinderen binnen het onderwijs dagelijks met overprikkeling te maken hebben. Toen ik kinderen les gaf tijdens de lockdown in de intieme setting van de noodopvang in kleine groepen, viel me op hoe bij sommige kinderen het soms negatieve gedrag vrijwel volledig wegviel. Zij voelden zich meer gezien, gehoord en konden beter gedijen in een lokaal waar meer rust en ruimte was.
Toen de scholen weer volledig open zouden gaan, bedacht ik me hoe fijn het zou zijn als we deze ervaring mee kunnen nemen naar de dagelijkse onderwijspraktijk in grote groepen. Mijn droom is dat er op elke school ruimte komt om te kunnen vertragen tijdens de dag, even te ontspannen tussen de leeractiviteiten. Dat kinderen leren om uit hun hoofd en in hun lijf te komen, hun grenzen aan te geven, leren aanvoelen wanneer er overprikkeling ontstaat.
Dat er een fijne plek is waar ze naartoe kunnen als ze de behoefte voelen om even te ontprikkelen. Dat kan zo’n verschil maken. We kunnen er binnen het onderwijs niet langer omheen dat er een groep kinderen is die andere behoeften heeft en daardoor moeite om een schooldag goed door te komen. Dat is binnen de schoolsituatie niet altijd zichtbaar, maar die opgebouwde spanning komt er thuis, in de veilige omgeving, wel uit. Zelf heb ik dit als moeder ook ervaren.
Naast mijn werk in het onderwijs ben ik mijn eigen kindercoachpraktijk gestart om kinderen en hun ouders weer in hun kracht te zetten, zodat er ruimte komt voor balans, vertrouwen en veerkracht en samen tot groei en bloei te komen. Ik zie zoveel gezinnen om me heen die zich opgejaagd voelen. Vaak speelt hooggevoeligheid hierbij een rol. Hooggevoeligheid is een prachtige eigenschap met veel kwaliteiten, maar vaak komen mensen hier pas op latere leeftijd achter en vallen veel puzzelstukjes op zijn plek. Dat was ook bij mijzelf het geval. Ik kwam tot de ontdekking dat mijn grote behoefte aan zelfreflectie, overmatig piekeren, onzekerheid, perfectionisme, moeite hebben met het maken van keuzes en aan de andere kant grote empathie en verantwoordelijkheidsgevoel te herleiden zijn naar hoogsensitiviteit. Ik gun het ieder kind om zich al op jonge leeftijd bewust te worden van zijn of haar kwaliteiten en juist ook die kwaliteiten die binnen het huidige onderwijssysteem niet altijd tot hun recht komen, maar wel veel moois kunnen brengen op je levenspad en in de omgang met anderen.
Hoe mooi zou het zijn als we kinderen al op jonge leeftijd hiervan bewust kunnen maken en hen op de juiste manier kunnen ondersteunen, zodat zij zich kunnen ontwikkelen tot veerkrachtige en gelukkige mensen? Naast sommige belemmeringen brengt hoogsensitiviteit ook zoveel kwaliteiten met zich mee. Mijn missie als kindercoach is om kinderen deze kwaliteiten al op jonge leeftijd te laten ontdekken met bewustwording en toename van hun zelfvertrouwen tot gevolg. Ik denk dat dit mijn mooiste inzicht van het afgelopen jaar is geweest, dat mijn missie met mijn praktijk helder is geworden en ik mijn eigen behoeftes beter heb leren kennen.
Dit zomerreflectie-blog is geschreven door Jackelien van Meurs. KIEM kindercoaching.
