Vriendschappen als HSP *

Het is beter als ik gewoon mee doe…

 Op de basisschool begin je het wel te merken dat je je soms anders voelt dan de andere kinderen, je vindt misschien andere dingen leuk,  je hebt meer moeite met bepaalde dingen en misschien juist minder moeite met andere dingen.

Maar omdat je niet beter weet pas je je aan waar je kunt. Niemand begeleid jou bij wat je nodig hebt, want jouw begeleiders weten niet dat jij andere behoeften hebt. En hoe konden ze ook, er is helemaal niets over jouw eigenschap bij hen bekend.

Omdat jij het niet weet, weten jouw ouders het niet en daardoor weten jouw leraren het niet of jouw vriendinnen. Dus is daar die keuze tussen je “de vreemde eend in de bijt voelen” en maar gewoon mee doen, om er een beetje bij te horen. Als kind wil je ergens onderdeel van zijn, je wil bij je klasgenoten horen en bij je vriendinnen. Dus is de keuze voor “meedoen” snel gemaakt.

Wat is de wereld soms onrechtvaardig!

 Naarmate je ouder wordt en aan het eind van je basisschool jaren komt en daarna gaat starten op de middelbare school, begin je steeds meer dingen op te merken. Waarom ziet jouw leraar niet dat dat ene meisje alleen vriendelijk doet waar hij bij is? Heeft hij dan niet door dat ze op het schoolplein gemeen is en anderen probeert buiten te sluiten? En waarom snapt die vriendin niet dat jij het moeilijk vindt dat zij zich voordeed als jouw vriendin, maar opeens een vriendschap lijkt te hebben met die ander en jou daardoor links laat liggen?

En soms voel je je door dit alles in de war, want waar jij je druk om maakt lijkt weer zo klein te zijn, vergeleken met de grotere problemen in de wereld. Armoede, ziekte en oorlog. Mag jij je dan wel druk om maken om dit soort kleinigheden? Je voelt je schuldig, maar helaas kun je je gevoelens van je eigen gebeurtenissen ook niet loslaten… dus eigenlijk loop je nu met allerlei rotgevoelens die door

elkaar lopen? Maar er is niemand die jou daarin begeleidt… want niemand weet wat er zich in jouw hoofd afspeelt.

 

“Je bent gewoon snel nerveus en daardoor zwak…”

 Tja… iedereen noemt je zo… je voelt je snel rot, je maakt je snel druk, voelt snel spanning en de wereld lijkt je soms te overweldigen… Dus met deze stempels daag ik jou uit… Bouw nu eens aan een vriendschap? Jij weet niet anders dan dat je zwak bent… dus straal je dit ook uit. Voor jou is er een geen andere opvatting dan dit na te leven. En weet je wat er dan gebeurt? Helaas… je lieve “vriendinnen” zullen dit voelen. Zij zien dat ze gewoon lelijke dingen tegen je kunnen zeggen en dat jij toch als een hondje achter ze aan blijft lopen. Zij zien dat ze jou kunnen laten staan op die afgesproken plek en dat jij er later toch niets van durft te zeggen, je doet maar net of het niet gebeurt is. En met elke gebeurtenis die jij laat gebeuren word jij kleiner en hun macht over jou groeit.

Ondertussen voel jij al die emoties die je niet kunt verklaren en volwassenen proberen je op hun manier te helpen, maar duwen je door meer stempels en etiketjes eigenlijk de verkeerde richting op.

 

Is dit hoe het hoort te zijn?

Je vraagt het jezelf wel eens af. Vriendinnen horen elkaar toch te steunen. Niet te roddelen, of jaloers te zijn of afspraken niet na te komen? Ondertussen doe jij dit zelf misschien ook wel eens. Het lijkt soms de enige manier om mee te komen met de rest. Voor jezelf opkomen staat voor jou op dit moment gelijk aan gedrag kopiëren van de ander.

In de hele fase gedurende de middelbare school, daarna eventueel een beroepsopleiding en dan de start op de arbeidsmarkt blijven je vriendschappen schommelen. Jij blijft zelf schommelen in je ideeën en gedachten erover maar uiteindelijk komt dat punt dat je in gaat zien dat jij want anders nodig hebt. Dat als jij niet gaat kiezen voor jou, je je heel ongelukkig en eenzaam blijft voelen.

 

Een volwassen vriendschap

En daarmee bedoel ik niet dat je alleen als volwassenen een echte vriendschap kunt hebben. Ik bedoel daarmee een vriendschap die volgroeit is. Een vriendschap die opgebouwd is uit verschillende momenten en fases en een vriendschap waarbij je op een volwassen manier met elkaar omgaat. Voor zover je dat in ieder geval zou verwachten van een volwassene.

Helaas krijg ik te vaak verhalen te horen van volwassenen die toch vast zitten in hele “kinderlijke” vriendschappen. Het buitensluiten van elkaar, bijvoorbeeld tijdens een leuk avondje uit. Dit overkwam iemand van mijn workshop. Stage vriendinnen die altijd met z’n vieren bevriend waren en waarvan de dame in mijn workshop opeens een foto op Instagram tegen kwam. Van de drie vriendinnen gezellig lunchend op een terras. De vele opvattingen, dat wanneer je uit een groepsapp stapt, je blijkbaar ook geen behoefte meer hebt aan contact. De stap uit een groepsapp staat in tegenwoordige tijd gelijk aan een stap uit die groep.

Ontzettend veel tranen en eenzaamheid

 Het overheersende gevoel op die momenten is eenzaamheid. Onzekerheid. Want wat heb je toch gedaan om dit te verdienen. Mogen ze je dan niet? Willen ze liever niet bij je zijn? Hebben ze dan over je gepraat? En de eenzaamheid volgt op deze gedachten, want als ze liever niet bij je willen zijn blijf je dus alleen over… daar houdt het op…

Zo ook het verhaal van een lieve dame die weekend na weekend huilend op de fiets stapt nadat ze uit de kroeg kwam, omdat ze dacht “gezellig” een wijntje te gaan drinken. Of het verhaal van een dame die vast hield aan een vriendschap omdat ze het vroeger zo leuk hadden. Die haar gevoelens over deze vriendschap bleef tegenspreken. Want anders had ze, naast haar, niemand meer…

Mijn eigen verhaal… als ik uit die groep “vriendinnen” stap weet iedereen het binnen de kortste keren. Er zullen verhalen over mij verteld worden die misschien helemaal niet waar zijn! En iedereen zal me aankijken en denken dat ik zielig en alleen ben… Inmiddels heb ik ze nu bijna 2 jaar niet meer gezien of gesproken.

Kies uit liefde en niet uit angst

 Lieve hsp’s… kies eens vanuit liefde! En daarmee bedoel ik puur en alleen de liefde voor jezelf! Ga inzien dat voor jezelf kiezen niet gekoppeld is aan eenzaamheid! Ga inzien dat in je kracht staan niet automatisch betekent dat je je hele leven alleen zult zijn.

En ga alsjeblieft inzien dat eenzaamheid juist sterker kan zijn in slechte vriendschappen dan in een goede relatie met jezelf.

Weet je dan niet dat jij het waard bent om als vriendin te hebben? Weet je dan niet dat jij zo veel leuks aan een vriendschap toe te voegen hebt? Weet je dan niet dat jij met jou empathisch vermogen zoveel kan betekenen voor een ander en dat jij dat natuurlijk ook terug mag verwachten? Weet je dan niet dat jij alleen maar hoeft te geven, maar dat jij ook liefde mag nemen?  En het meest belangrijk vind ik… weet je niet hoe STERK jij bent?

 

Kiezen voor jezelf is niet egoïstisch. Kiezen voor jezelf is noodzakelijk. Zorg dat jij eerst die liefde gaat voelen voor jezelf. Dat jij gaat accepteren dat jij hoogsensitief bent en dat daar zoveel moois uit voort kan komen.

En je zult zien dat daarna waardevolle vriendschappen je leven binnen wandelen…

* Dit verhaal geldt uiteraard niet voor alle HSP. Dit verhaal is gebaseerd op eigen ervaringen en ervaringen van hoogsensitieve klanten en contacten. Omdat ik alleen werk met dames en ook alleen gesprekken hebben met hoogsensitieve dames, deel ik dit vanuit het oogpunt van vrouwelijke vriendschappen. Dat wil niet zeggen dat mannen niet tegen dezelfde dingen aan kunnen lopen. Ook wil dit niet zeggen dat alle HSP hier tegen aan lopen, maar uit eigen ervaring en verhalen van andere HSP weet ik dat het wel vaak voorkomt.

Karin Rutjes (1985) is zelf hoogsensitief en werkt als hsp coach in haar eigen praktijk (Karin & Coaching). Ze woont samen met haar man, dochter en zoon in Hardenberg en haar praktijk heeft ze ook daar gevestigd. Ze is gek op lezen en ook het schrijven van haar eigen blogs vindt ze geweldig om te doen. Ze hoopt dan ook nog veel blogs te kunnen schrijven voor zowel Hoogsensitief.NL als haar eigen website (www.karinrutjes.nl).

Please follow and like us:

Pin It on Pinterest