Wanneer een vriendin een kopje thee komt doen en je een spiegel voorhoudt geeft dat gelijk inspiratie voor een blog. Iets waar mijn hoofd te vol voor zat de afgelopen dagen.
“Wie ben jij nou eigenlijk echt”, vroeg ze? “Want ik lees namelijk jouw blogs en ik voel een hele andere Karin dan de Karin die ik hier op straat tegen kom of op de fiets of hoe je nu tegenover mij zit.Voel jij dat ook?” ‘’Slik… doe ik dat dan? Doe ik me voor als iemand anders?”
Rol
Ik moest er even over nadenken. Maar mijn antwoord was, ‘nee’. Ik heb wel een rol die ik aan neem. Dat is iets wat voor hoogsensitieven soms noodzakelijk is om overeind te blijven in deze maatschappij. En ik merk ook wel steeds meer het verschil tussen die rol en de hoogsensitieve ik.
Ik begreep wel wat ze bedoelde. En ik ga het ook proberen uit te leggen. In mijn hoogsensitieve wereld – mijn bedrijf, mijn blogs, mijn site, mijn social media kanalen – ben ik open, mijn hele ziel en zaligheid ligt daar om te lezen en ik voel me er heerlijk bij. Ik ben blij mensen te kunnen inspireren, informeren en motiveren het beste uit hun hoogsensitieve eigenschap te halen. Ik ben me bewust van de uitwerking van het hoogsensitief zijn en kan er dan ook helemaal in op gaan om dit op de juiste manier voor mij toe te passen.
De buitenwereld
Echter de buitenwereld is, zoals ook zo vaak door jullie zelf ervaren wordt en wat feitelijk ook gewoon zo is, niet ingericht op hoogsensitieve mensen. Daarin merk je ook hoe erg je vast zit in je eigen aanpassingsvermogen. Ongemerkt doe je dat voor de buitenwereld toch heel snel. En ze heeft gelijk ik doe dat ook. Camouflage. Ik merk dat ik te snel in die rol ga van nonchalante, opgewekte en nuchtere dame. Feit is dat ik van die 3 eigenschappen 2 niet ben. Ik ben niet nonchalant en ik ben ook niet nuchter. Ik kan helemaal niet tegen mensen die alles op een nuchtere manier bekijken en die op elke vraag ook een simpel en nuchter antwoord klaar hebben staan.
Voel dieper
‘Kijk dieper, voel dieper’, denk ik dan! En nonchalant kun je me ook niet noemen aangezien ik perfectionistisch en ontzettend van het plannen ben. Dus ik heb alles behalve een nonchalante kijk op de wereld. Maar waarom is dat dan de rol die ik pak?
Waarom kom ik dan automatisch naar de buitenwereld over alsof alles appeltje eitje is voor mij. Omdat ik blijkbaar nog steeds denk dat mensen dat van mij willen zien. Terwijl ik al lang weet dat mijn open hoogsensitieve ik meer dan normaal geaccepteerd wordt! En de mensen die dat niet doen, die horen dus niet in mijn leven!
Valkuilen
De valkuil ben ik zelf. Ik voel me namelijk goed! Alles onder controle! En als het lekker met je gaat, dan wil je dit ook uitstralen naar de buitenwereld. En ik doe dat blijkbaar in mijn rol.
Het gevaar daarvan is dat je doorslaat. Je laat je bescherming zakken. Je grenzen zijn opeens niet zo belangrijk meer om te bewaken. Want ach heb je eigenlijk wel grenzen? Je kunt alles prima aan toch?
Zijn er dan 2 van mij?
Uiteraard niet. Ik denk ook niet dat het erg is om af en toe een rol aan te nemen naar de buitenwereld. Als hoogsensitief persoon wordt er wel van je verwacht dat je meedraait in de maatschappij. Iets waartoe we ook prima in staat zijn, maar daarvoor is soms misschien een klein pantser nodig. Gewoon om niet alles binnen te laten. En ook wil je misschien niet alles delen met mensen die daar niet voor openstaan. Dus speel je je rol. En dat is oké.
Als je uiteindelijk je kern maar weer terug vindt. Als je ’s avonds wanneer je op de bank zit, maar weer jezelf kunt zijn. Ruimte kunt pakken om je hoofd te legen, om op te laden en weer openstaat voor je gevoelige kant.
Karin Rutjes (1985) is zelf hoogsensitief en werkt als hsp coach in haar eigen praktijk (Karin & Coaching). Daarnaast is ze ook jongerencoach. Ze woont samen met haar man, dochter en zoon in Hardenberg en haar praktijk heeft ze ook daar gevestigd. Ze is gek op lezen en ook het schrijven van haar eigen blogs vindt ze geweldig om te doen. Ze hoopt dan ook nog veel blogs te kunnen schrijven voor zowel Hoogsensitief.NL als haar eigen website (www.karinrutjes.nl).
Prachtige blog Karin. Erg herkenbaar. Soms klinkt mijn stem ook net wat te opgewekt en denk ik “mm..beetje overdreven”. Maar op dat moment voel ik me ook goed, als ik echt verdrietig zou zijn, zou ik dat er niet eens uit kunnen persen. Ooit zei een collega tegen me: “als je net wat opgewekter doet, ook al voel je je niet zo goed, ga je je vanzelf beter voelen”. Dat was ik toen zo niet met haar eens. Als het te ver van je af staat qua emotie werkt het niet. En voelt het te geforceerd en nep. Maar wat je zegt, een klein beetje een pantsertje mag best.