Binnen in mijn hoofd
“Stel je niet zo aan! Wat ben jij toch een zwakkeling! Altijd maar dat gemiep dat je zo moe bent. Druk in je hoofd. Te veel waarneemt! Pauline, die werkt pas hard! Die werkt 5 dagen achter elkaar en gaat 3 avonden sporten! Ze staat om 5 uur naast haar bed, laat in de ochtend de hond uit, zodat jij langer in je bed kan liggen! Ze staat iedere avond te koken zodat jij met je gezeur en luie kont op de bank kan blijven hangen en alleen maar aan hoef te schuiven! Wat wil je nou? De wereld draait niet alleen om jou! En dan al die onzin dat je voor jezelf moet kiezen, medicijnen afbouwen, stoppen met therapie! WHAHAHA, kijk nou naar jezelf! Je kan een dagdienst nauwelijks draaiende houden, altijd als jij werkt is er wel weer wat en zijn jullie laat klaar! Je bent zo chaotisch dat je niet eens meer weet wat je aan het doen bent?!”
Mijn hoofd blijft dit allemaal heel hard schreeuwen. Ik kan het niet stoppen, want het heeft gelijk…mijn hoofd heeft gelijk.
Ik kijk in de spiegel. Mijn haar zit alle kanten op, wallen onder mijn ogen. De sprankeling die er pas nog te zien was, is weg. Ik buig mijn hoofd, sla mijn ogen neer. Mijn schouders hangen naar beneden en mijn rug is gebogen. De tranen druppen op de grond en langzaam begint mijn lijf te schokken.
“Je hebt gewonnen” zeg ik tegen mijn hoofd en ik zie voor me hoe mijn weegschaal doorslaat, ik ben niet sterk genoeg om dit verschil te dragen en ik voel hoe ik breek… ik sla mijn handen voor mijn ogen en begin te huilen.
De angst, die er altijd is geweest om te verdrinken in mijn eigen verdriet, is gelukkig niet meer zo sterk aanwezig. De tranen die stromen hebben allemaal zo hun eigen verhaal. Ik kan het niet meer tegen houden.
Binnen in mijn hart
“Je weet dat je hoofd geen gelijk heeft, luister er niet naar! Je hoofd zal altijd het pad van de weerstand kiezen, het zijn oude patronen. Je bent goed bezig. Je straalt van binnen. Hier in jou zit zoveel liefde en warmte, zoveel kracht. De mogelijkheden wat je hiermee kan bereiken, zijn oneindig. Als je het maar durft toe te laten, het durft te zien. Luister naar mij en laat mij je leiden. Je hebt zoveel licht in je. Jij kan verschil maken in de wereld.”
Mijn hoofd
“Het verschil maken? Met wat? Hoe dan? Wie zou er nou willen luisteren? Het is alleen maar lastiger en verwarder sinds dat je zeurt dat het hart ook mag spreken! Al dat gezeur over gevoelens, dat pijn en verdriet er ook mogen zijn, dat je dit niet weg hoeft te stoppen. Dat het er mag ZIJN…dat je er naar mag kijken!! WHAHAHA!!
Kijk nou eens goed hoe de situatie is! Open effe die ogen en kijk nou eens goed wat voor zooi het is geworden!”
Paniek
“Klaar nou!!!! Kappen!! Alle twee, STOP!!” Ik schreeuw de woorden, maar er komt geen geluid over mijn lippen. Verdomme, ik schop met een woeste beweging tegen de salontafel. De hond en de katten springen van schrik alle kanten op. Ik kijk naar de ravage op de grond.
Ik ben de controle kwijt! Als de woede komt, is het einde in zicht. Ik voel de paniek vanuit mijn tenen omhoog komen Dit gaat NIET de goede kant op!! Kalmeer Louise, denk aan wat je hebt geleerd in therapie. Afleiding…nu!! Euh…afleiding! Ga wat leuks doen, ga ergens naar toe waar mensen zijn! Pffff andere mensen…al die geluiden, al die drukte.. nee, nee…de paniek zit al in mijn buik! Wat moet ik doen?!!
En dan valt mijn oog op de kaart met de tekst van Byron Katie “Is het waar?” Naast deze kaart staat de schelp die ik heb gekregen van Dominique. Zij gaf mij deze tijdens het afscheid in onze laatste sessie. In augustus 2018 nam ik het besluit dat cognitieve therapie mij niet meer verder kon helpen. Dat ik niet meer voldeed aan de stempels die daar gegeven werden. Dat ik liever met een HSP coach verder wilde gaan. Inge!! Zij heeft me tips geven. Uit mijn hoofd en in mijn lijf. Voeten op de grond, je moet aarden, kom weer in het hier en nu!
Verkrampt
Ik hoor mijn denken nog harder schreeuwen en ik voel hoe alles zich afsluit in mijn lijf. Ergens heel ver weg hoor ik mijn hart roepen dat ik niet mag opgeven!
Ik zet voorzichtig mijn beide voeten op de grond, de spieren in mijn lijf protesteren, alles is verkrampt. Ik probeer te gaan staan en mijn hoofd omhoog te doen. Dan strek ik voorzichtig mijn rug en als laatste mijn schouders. Auww, auww, alle spieren in mijn lijf doen zeer! Ademhalen! Door je neus in en door je mond uit. Kom op, je kan dit! De paniek kan nu niet verder meer omhoog maar het raast nog door mijn lijf! Hoe ging die oefening nou ook alweer? Euh….5 Dingen die je ziet, 4 dingen die hoort, 3 dingen die voelt, 2 dingen die je ruikt, 1 ding wat je proeft. De paniek verlaat langzaam mijn lijf en ik voel hoe ik vanuit mijn hoofd weer terug in mijn lijf land. Ik zucht. Sluit heel even mijn ogen. Mijn hoofd is stil. Gelukkig! Met mijn aandacht scan ik mijn lijf en ik voel een hard stuk beton ergens tussen mijn borst en buik..dicht..ok ademhalen en nog een keer de oefening. Ik zak op de bank. Ik hou mijn voeten stevig op de grond en leg mijn yogakussen, die extra zwaar, is op mijn schoot. Langzaam voel ik hoe het beton kleiner wordt.
De balans
Ik zie de gebroken weegschaal en het hoofd en het hart die er zeer ongelukkig vanaf gerold zijn. Ik pak alles bij elkaar. Ik visualiseer een nieuwe weegschaal en leg het hoofd en het hart weer terug. Alles is weer in balans. Ik zucht nog eens diep en loop door de achterdeur de tuin in. Ik voel de wind en de zon, doe nog een keer de oefening en voel hoe alles weer stroomt.
Lief hoofd, ik hou van jou en ik ben je zeer dankbaar dat je er altijd voor mij bent en dat je mij jaren lang beschermd hebt toen ik mijn hart in een bunker had gezet. Ik hou van je omdat je altijd alles wilt weten en tot in het uiterste wil onderzoeken. Ik hou van je om al je ideeën die je altijd hebt. De creatieve oplossing die je altijd kunt bedenken. Ik hou van je omdat je er voor zorgt dat ik alles om mij heen kan horen en kan zien wat anderen niet altijd kunnen waarnemen en daardoor mensen en situaties makkelijker kan inschatten. Maar je hoeft me niet meer zo intens te beschermen. Mijn hart mag zich ook uiten. Ik hou van mijn hart omdat het me gevoelens laat voelen die zowel mij zijn als van een ander. Mijn hart laat mij soms de mooiste kleuren van de wereld zien, laat de zon schijnen daar waar het zo intens donker is. Kan troost bieden daar waar een ander troost nodig heeft. Stuurt mij soms een richting in als ik even niet weet welk pad ik mag bewandelen om vooruit te komen.
Ik hou van jullie alle twee evenveel, maar de samenwerking tussen jullie is nu van belang. Jullie zijn beide niet goed of slecht, het gaat vele male verder dan dat.
Louise de Zeeuw (1974) zit nog in de ontdekkingsfase van het hoogsensitief zijn. Ze woont samen met haar vrouw en huisdieren in Capelle aan den IJssel en werkt als verzorgende IG in de ouderenzorg. Haar werk met mensen met dementie is haar lust en leven. Ze hoopt met haar blogs mensen een kijkje te geven in haar ontdekkingsreis omtrent hoogsensitiviteit.
